Boeten voor het wroeten
Podcastmaakster Alix Summers viert haar verjaardag in een pub en ontmoet daar de eveneens jarige Josie Fair, die even oud geworden blijkt te zijn. Een paar dagen later lopen ze elkaar opnieuw tegen het lijf. Josie heeft naar Alix’ podcasts geluisterd en denkt dat ze een interessant verhaal voor haar heeft. Ze nemen een proefinterview op en Josie blijkt een gecompliceerd leven te hebben geleid. Hoe dieper Alix graaft, hoe meer duistere geheimen ze ontdekt. Als ze zich begint te beseffen wie ze in haar leven en in haar huis heeft gelaten, is het al te laat.
Originele opzet
Het boek is opgebouwd uit vier delen en kent geen hoofdstukken geschreven vanuit verschillende perspectieven zoals gebruikelijk is, maar volgt de twee hoofdpersonen vanuit de derde persoon afgewisseld met fragmenten uit de podcast en beschreven scènes uit een Netflix-serie gebaseerd op die podcast. Dat werkt erg goed en maakt dat je het boek vlot uit leest. De podcastfragmenten maken nieuwsgierig naar wat er nou echt gebeurd is – de titel vertelt ons immers niets te geloven – en de scènes uit de serie maken nieuwsgierig naar wat nog gebeuren moet, want de Netflix-serie is gebaseerd op het verhaal dat de rest van het boek vertelt.
Weinig verrassend
Helaas wordt de nieuwsgierigheid niet ingelost en laat het boek je met een onbevredigd, onbestemd gevoel achter – en niet op een positieve manier. Verhaaltechnisch is het weinig verrassend, want het loopt ongeveer zo af als je op een gegeven moment zult verwachten. Als lezer van een thriller hoop je toch steeds dat de auteur linksaf gaat als het verhaal rechtsaf lijkt te gaan. De grote plottwist die voorgehouden wordt blijft uit en het boek laat een halfopen eind over aan de interpretatie van de lezer. Dat valt de auteur van dit boek allemaal wel te vergeven, als het boek was geworden wat het had kunnen worden. Helaas slaat ze de plank behoorlijk mis.
Geboren op dezelfde dag. In hetzelfde ziekenhuis. In dezelfde gastropub, op dezelfde tijd, hun vijfenveertigste verjaardag gevierd. En nu dit weer. Het moet iets betekenen, daar is ze van overtuigd.
Zware thema’s slecht behandeld
Als lezer wordt je geconfronteerd met heftige thema’s als grooming (waarbij de dader het vertrouwen wint van het slachtoffer om die seksueel te kunnen misbruiken) en seksueel (kinder)misbruik, maar met die thema’s wordt niet goed omgegaan door onder andere het slachtoffer te beschuldigen en het bijbehorende trauma niet duidelijk te bespreken. Zo reageert Alix Summers vaak vlak, niet of veroordelend op de verhalen die Josie Fair vertelt, terwijl zij voor haar podcast tientallen vrouwen heeft gesproken die losgekomen zijn uit relaties waarin misbruik plaatsvond. De dader wordt sympathiek gemaakt en van het slachtoffer wordt verteld dat je haar niet moet geloven, dat is precies niet het signaal dat je wilt afgeven.
Daarom is het zo ontzettend jammer dat dit boek is geworden wat het is geworden, want de kans was er wel om het een interessante thriller te laten zijn dat zware thema’s behandelt. Het dieptepunt van de gebeurtenissen zit op ongeveer twee derde van het boek en dat is het hoogtepunt (al klinkt vreemd om dat zo te noemen) van het boek, waar Josie Fair het gruwelijkste deel van haar verhaal vertelt. Het is weerzinwekkend en vanaf dit punt begint het boek dus echt te falen, door de manier waarop er gereageerd wordt en door de plotwending die daarop nog geforceerd moet worden. Alsof op dit moment besloten is om het boek toch maar af te gaan ronden als een doorsnee thriller.