Genre niet direct duidelijk
De opbouw van het boek is niet heel logisch voor het soort boek. Wegens de achterflaptekst en omdat het begint met een ‘Proloog’, verwacht je met een misdaadroman of thriller te maken te hebben. Het boek komt voor geen meter van de grond in dat opzicht, totdat duidelijk wordt dat het een historische roman betreft. Het verhaalt heel rustig over die tijd, 1800. De scènes die geschetst worden zijn als een tv-reclame uit die tijd. Als die toen bestaan zouden hebben. Alle spelletjes die ons bekend zijn die toen gespeeld werden, passeren de revue. Komt hier en daar wat gemaakt over, maar voor een erg beeldend brein ook wel weer leuk.
Onbedoelde tijdsprongen
Hoewel het boek duidelijk zijn focus legt op hoe het leven er in 1824 aan toeging, heeft de schrijfster af en toe uitstapjes gemaakt naar het heden, met woorden en namen die niet uit die tijd lijken te komen. De naam Lize is nu enorm in, dus die associeer je niet direct met 1824. Overdadig zijn af en toe de omschrijvingen van kledingstukken, uitleg van de hoge omes van toen, die meenden over het leven van anderen te mogen beslissen, enzovoorts.
Een rechtbankscène die wordt omschreven geeft weer een heel realistisch beeld. Dat het als vrouw geen zin had om je te beklagen over wat een man je had aangedaan, wordt in een hele frustrerende scène duidelijk. De schrijfster laat geen spaan van je verbeelding heel. Je wil iemand wurgen, ook al weet je dat dat toen zo was. De man zat nooit fout, jij als vrouw wel.
Woorden en uitingen
Er zijn wat Franse uitdrukkingen in de tekst geslopen (“bonne idée”, “a votre salute”, etc). Een verklarende woordenlijst/voetnoot (of gewoon niet zo moeilijk doen), was handig geweest. Niet iedereen kent woorden als dejeuner, boldootkar, landauer, beurtman, bragoen, snikkevaarder en dat soort zaken. Het bevordert niet overal de leesbaarheid. En ja, natuurlijk is alles op te zoeken, maar toch. Daarnaast wordt zwangerschap omschreven als ‘zij legde een hand op haar welvende buik’, niet iets wat in die tijdgeest paste. Natuurlijk, er werden stamhouders verwacht, maar niet dat een vrouw met de buik vooruit ging paraderen. Vrouwen hoorden een korset te dragen tot het zichtbaar werd.
Veel preken, weinig wol
Er wordt erg veel aandacht besteedt aan het preken van de dominee. Pagina’s lang. Verschillende keren. Hoe daar af en toe een kind op reageerde met ‘maar hoe zit het dan met..?’ Alleen die stukjes zijn interessant. Daar hadden die hele pagina’s niet aan hoeven te worden gewijd.
Onlogisch perspectief
Dan zijn er nog de stukjes die ineens vanuit het ik- perspectief worden verteld. Het is niet duidelijk waarom dit is. Het leest behoorlijk hinderlijk. Van iemand die schrijfcoach is (de schrijfster), verwacht je een wat logischer opbouw in haar boek. Het proloog kan beter gewoon ‘Hoofdstuk 1’ genoemd worden, want zoals gezegd: het lijkt nu alsof je getuige bent van een misdaad, en afgezien van de niet al te prettige zaken die plaatsvonden: dat is het niet.
Realistisch gevoel van frustratie
Het frustrerende gevoel wat wordt opgewekt, omdat het destijds nog helemaal niet gebruikelijk was om naar kinderen te luisteren, heeft de auteur goed begrepen.
De stukken waarin het leven van de kinderen wordt omschreven worden afgewisseld met stukken over degene die over die kolonies ging. Een moeizaam huwelijk omdat er maar geen kinderen kwamen. Iets waar menig vrouw nu veel sterker voor uitkomt, maar waar zeker mannen toen nog wel schaamte voor voelden.
De schrijfster geeft naderhand nog uitleg hoe ze op het verhaal is gekomen en dergelijke, wat een interessante blik werpt op de geschiedenis die ze heeft geschreven.
