Münchausen-by-proxy
Het leven noemen is een meeslepende roman over een complexe moeder-dochterrelatie tussen dochter Vera en moeder Mira. Vera is in een burn-out terecht gekomen en heeft hierover gesprekken met een psycholoog. Uiteraard duikt de psycholoog al gauw in het verleden van Vera en deze blijkt niet mals. Haar moeder Mira lijdt namelijk aan het münchausen-by-proxysyndroom: een aandoening waarbij iemand een ander, in dit geval Vera, opzettelijk ziek maakt om daar aandacht mee te krijgen.
Vera ziet dit zelf echter nog niet in en vraagt zich op haar beurt af of ze de dingen van vroeger wel goed herinnert. Kan ze voor zichzelf ontrafelen wat er allemaal is gebeurd tijdens het opgroeien? Waarom verhuisden ze eigenlijk zo vaak? En lukt het haar om dit alles te verwerken? Allemaal vragen die je gaandeweg beantwoord krijgt tijdens het lezen. Het verhaal is zwaar qua thematiek, maar de schrijfstijl is juist rustig en prettig te volgen. Je vliegt zonder al teveel moeite door de hoofdstukken heen en krijgt doordat het verhaal zo prettig leest de ruimte om het zware onderwerp rustig te verwerken.
Mira trekt een stoel tot vlak bij het bed. De poten krassen hoorbaar over het linoleum. Ze mijdt de blik van mevrouw Salvatore.
‘Wil je niet weten wat er gebeurd is?’
Mira knikt, nauwelijks zichtbaar.
‘Ze zakte in elkaar, zomaar midden in de woonkamer. We hadden net taart gegeten, ze was vrolijk, heel levendig. En ineens leek ze wel dood.’ (…)
‘En de dokter?’
‘Ze wilden mij niets vertellen, ze wachtten op jou.’
Mira knikt. ‘Ik ben haar moeder.’
Alle perspectieven belicht
De hoofdstukken worden afgewisseld tussen het verleden, vanaf het jaar 1994, en het heden. Gaandeweg komt het verleden steeds dichter tot het heden, waarbij ook steeds meer duidelijk wordt wat er zich allemaal heeft afgespeeld tussen Mira en Vera. Interessant is dat de hoofdstukken uit het heden worden verteld vanuit het ik-perspectief van Vera, terwijl de hoofdstukken uit het verleden in de derde persoon zijn geschreven. Hierdoor creëert Aisha Dutrieux een duidelijke afstand tussen Vera en haar herinneringen: wat weet ze zelf nog en klopt het wel wat ze zich herinnert?
Hoewel het boek geen dikke pil is, is dat bij dit toch wel zware verhaal ook niet nodig. Het verhaal grijpt meteen aan en neemt je mee in Vera’s zoektocht naar de waarheid. Hierbij wordt ook steeds meer duidelijk (tot op zekere hoogte) over de drijfveren van Mira: hoe is zij zo geworden? En hoe is het om te leven in zo’n situatie, zowel voor het slachtoffer als voor degene die aan het syndroom lijdt en degenen die hiervan getuigen zijn? En hoe vergaat het Vera’s moeder nadien? Je krijgt een inkijkje in deze complexe thematiek en wat voor gevolgen dit heeft voor alle betrokkenen, zonder dat er linksom of rechtsom een oordeel wordt geveld.
foto: Anne van Gelder. bron: https://www.mr-online.nl/
Gevoelig onderwerp gevoelig geschreven
Het leven noemen is de debuutroman van Aisha Dutrieux, welke meteen als een huis staat. Naast haar prille schrijverschap is Aisha Dutrieux rechter aan de rechtbank van Den Haag. Dat zij dit eervolle beroep beoefent valt op een bepaalde manier terug te zien in dit boek, omdat er in dit verhaal ruimte is voor de gevoelens en emoties en het daaruit voortvloeiende gedrag van alle personages. Zelf geeft ze aan dat ze met de manier waarop ze Het leven noemen heeft geschreven de lezers probeert uit te nodigen om voorbij het kwalijke van menselijk gedrag te kijken (bron: https://www.mr-online.nl/). Dutrieux is geboren in 1983 en studeerde rechten in Leiden.
roman
€14,99
Op voorraad. Voor 23:00 uur besteld, morgen in huis
