Carl Edson, een politiecommissaris van middelbare leeftijd en allang niet meer zo krachtig als aan het begin van carrière, werkt aan een nieuw onderzoek. In een schuur wordt een man gevonden, gekruisigd aan de wand – in eerste instantie lijkt hij te zijn vermoord. Terwijl de forensisch onderzoek constateert dat het slachtoffer geen genitaliën meer heeft, opent het slachtoffer zijn ogen en begint te schreeuwen van de pijn. Is het opzet of heeft de vermoedelijke moordenaar een fout begaan?
Het team van Carl Edson stort zich op de zaak, evenals een journalist van het dagblad Aftonbladet, Alexandra Bengtsson. De bijna-moord blijkt de eerste te zijn van een reeks gruwelijke moorden. Met iedere moord wordt het gecompliceerder voor het team om het mogelijke verband te zien tussen de moorden, hoewel de moordenaar of moordenaars wel een bepaalde manier van handelen gebruikt die telkens terug komt. Ook duikt er bij iedere moord dezelfde aanwijzing op. Alexandra houdt zich normaal gesproken niet bezig met moordzaken; ze is algemeen verslaggeefster bij de krant en kreeg deze zaak toebedeeld. Ook zij duikt steeds dieper het onderzoek in, ondanks de consequenties die het voor haar kan hebben. Het team van Carl krijgt zelfs versterking om dit tot een goed einde te brengen, maar of die versterking echt een toevoeging is… De tijd zal het leren.
Bo Svernström (1964) woont in Stockholm en heeft een PhD in Zweedse literatuur. en hij heeft jarenlang voor de dagblad Aftonbladet gewerkt, één van Zwedens belangrijkste kranten. “Wie zint op wraak” is zijn debuut.
Svernström heeft een prettige schrijfstijl, geen ontzettende lange zinnen of met veel tussenzinnen. De beschrijvingen die hij geeft van de omgeving, de karaktereigenschappen van de hoofdpersonen en vooral ook de interactie tussen deze mensen zijn geweldig.
“Ẅat een sukkel! Had hij niet het benul om naar buiten te gaan in plaats van de plaats delict te besmetten?”
Het boek is opgedeeld in drie hoofddelen, het eerste en laatste deel schrijft hij in derde persoon afgewisseld met dialogen en soms wordt er in een soort van eerste persoon geschreven als stukken uit een dagboek. Het tweede deel schrijft hij in de eerste persoon afgewisseld met dialogen, het tweede deel geeft een intenser gevoel bij het lezen.
Ik heb vannacht thuis geslapen. Dat kan niet nog een nacht. Intussen weet Bernt waarschijnlijk al waar ik woon. In elk geval moet ik daar rekening mee houden.
Deze hoofddelen zijn weer onderverdeeld in hoofdstukken met nummers als titels en waarvan de meeste een ondertitel hebben met de datum.
Direct bij de eerste zinnen wordt je meegenomen in het verhaal door de mooie omschrijvingen van de situatie en hoe de personen reageren op de omgeving en de observaties die ze doen. Op sommige momenten aan het begin van het verhaal krijg je bij de dialogen sterk het idee dat je naar een film zit te kijken die je al eens hebt gezien en waarvan je de dialogen gemakkelijk kunt aanvullen. Verder in het verhaal verdwijnt deze kleine voorspelbaarheid en wordt deze vervangen door wendingen die je niet ziet aankomen. Svernström weet de spanning goed op te bouwen in het verhaal zodat je iedere keer twijfelt aan wie de dader zou kunnen zijn. Hij geeft net genoeg informatie weg om je telkens op het verkeerde been te zetten. Ook de persoonlijke kant van de personages laat hij groeien en daarbij ook hun eigen ontwikkeling binnen het verhaal – de karakters zijn dan ook alles behalve plat. Soms krijgt Svernström dat al met enkele zinnen voor elkaar. Hoe luguber de moorden soms ook zijn, de menselijkheid lees je tussen de regels door. Het einde van het verhaal zal voor een aantal lezers misschien niet het gewenste einde zijn en juist daarom maakt dit einde het juist tot een schitterend boek.
Inclusief unieke verpakking en één extra bonus disc
Mogelijk niet beschikbaar
Pingback: Recensie: Bo Svernström - Wie zonder zonde is - Play Watch Read