Dierenarts Lisa heeft haar woonplaats Amsterdam ingeruild voor het rustige dorpje Brentwood in Ierland. Ze vindt het daar fantastisch en is enorm blij met haar baan als dierenarts daar. Maar dan realiseert ze zich dat er alleen maar oude boeren wonen en dat het zoeken van een leuke man een beetje lastig gaat worden. Totdat ze opeens met spoed naar het enorme landhuis om de hoek moet omdat er een hond is aangereden. De eigenaar van de hond is een enorme arrogante man, maar ook enorm knap. Is er dan misschien toch nog de mogelijkheid dat ze een leuke man vindt op het Ierse platteland?
Charlotte de Monchy is een Nederlandse schrijfster die in 2014 debuteerde met haar roman Zes maanden zonder. Ze woont met haar gezin in Haarlem en heeft Communicatiewetenschap gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam. Met Enkeltje Ierland heeft ze haar tweede boek uitgebracht en dat is zeker een leuk boek om te lezen. Het is een echte chicklit en eerlijk is eerlijk, zo veel goede Nederlandse chicklit schrijfsters zijn er niet. Als we aan chicklits denken dan komen toch al gauw namen als Jill Mansell en Sophie Kinsella naar boven. Maar deze Nederlandse is zeker één om te gaan onthouden.
Lisa liep een keer heen en weer voor de klok. ‘Die linkerengel roept duidelijk: “Joehoe! Kijk eens hoe foeilelijk ik ben! Brand mij maar lekker op je netvlies.” En het is gewoon niet goed voor een mens, te veel lelijke dingen op je netvlies.’
‘Naast dierenarts ben je ook klokkenfluisteraar?’
Het boek is lekker vlot geschreven en leest makkelijk weg. De hoofdpersoon is fantastisch en voor de dierenliefhebbers is het natuurlijk helemaal leuk dat het over een dierenarts gaat. Ook is het leuk dat zo’n roman eens een Nederlands hoofdpersonage heeft dat lekker autodropjes in de auto eet. De cover van het boek alleen al geeft je zin om het boek te lezen en als het boek wat inhoud betreft dan ook precies voldoet aan de verwachting, dan is dat dubbel zo mooi natuurlijk. Dit is zeker een boek dat je deze zomer op het strand bij je wilt hebben als je ook maar een beetje van chicklits houdt. Het boek is super romantisch maar mist misschien alleen net dat beetje extra humor dat een schrijfster als Sophie Kinsella in haar boeken meebrengt.
Het is natuurlijk niet zo dat er helemaal geen humor in zit, het boek is bij vlagen zeker komisch geschreven en ook de verschillende situaties zijn zeker grappig te noemen. Het is alleen zo dat je het net niet uitproest van het lachen zoals bij sommige andere chicklits. Maar in dit geval is dat verder geen probleem want het verhaal is heerlijk romantisch met genoeg snelheid en toch vrolijk geschreven. Het is een boek waar je toch vrolijk van wordt en dat zo beeldend geschreven is dat je je af en toe ook even op het Ierse platteland waant. Eigenlijk wil je hierna het liefste gelijk een vakantie naar Ierland boeken, al moet je dan niet vergeten je regenlaarzen in te pakken.
Want regenen en stormen doet het bijna constant in het boek. Maar dat vindt Lisa helemaal niet zo erg, behalve als ze al tien minuten aan de deur staat te bellen maar de man wiens aangereden Border Collie ze moet helpen niet open doet. De enige optie is dan ook om maar gewoon naar binnen te gaan, maar dan staat daar opeens een norse, erg knappe man die er uit ziet alsof hij een bezemsteel heeft ingeslikt. En op de een of andere manier komt Lisa wel in een heel vreemd gesprek terecht met deze rijke William die op een enorm landgoed woont. Hoewel hij de enige aantrekkelijke man in de omgeving lijkt te zijn, voelt Lisa er echter niet zo veel voor om met deze arrogante kwast een avontuurtje te beleven en ze doet dan ook haar best hem te ontwijken.
Ondertussen loopt er ook nog een andere verhaallijn door het boek. Het is de verhaallijn van Kathy die eindelijk het lef gevonden heeft om bij haar man weg te gaan. Samen met haar dochtertje verhuist ze terug naar haar geboortedorp Brentwood waar ze wil proberen om weer een nieuw leven op te bouwen. Ze hoopt alleen maar dat ze die grote liefde van vroeger kan ontwijken. En dan is er nog het punt van een baan vinden, er lijken wel alleen maar stoffige mensen en kroegjes in het dorp te zitten, en het liefste zou ze haar eigen restaurant beginnen. Maar eerst maar een pakken wat ze pakken kan als hondenuitlaatster bij de trimsalon. Als ze de honden tenminste niet kwijt raakt en in leven kan houden…
Pingback: Recensie: Charlotte de Monchy - Beter laat dan nooit - Play Watch Read