Postuum is de nieuwe thriller van de hand van Zweedse auteur Emelie Schepp. Het is het vierde deel waarin officier van justitie Jena Berzelius de hoofdrol opeist. Jena heeft een verleden dat even gewelddadig als schimmig is. Bovendien lijkt het haar te achtervolgen: haar aartsvijand Danilo Peña lijkt vastberaden om haar koste wat kost te herinneren aan hun gedeelde verleden, waarbij hij extreem geweld niet schuwt. In Postuum krijgt Jena daarnaast te maken met een zaak waarbij een vader radeloos is nadat zijn vrouw is vermoord en zijn zoontje spoorloos verdwenen is. Of speelt de vader een gevaarlijk spel, en is hij eigenlijk zelf de dader?
Goed plot
Qua inhoud van het plot heeft Postuum best wat te bieden: een geheimzinnige moord en kidnapping, waarbij verdachten eigenlijk geheel ontbreken. Er komt echter steeds meer aan het licht waardoor de puzzelstukjes langzaam op zijn plek beginnen te vallen. Daar ligt echter het grootste probleem: de stukjes vallen veel te langzaam, en zijn daarbij ook erg gemakkelijk van te voren te raden. Nu hoeft dit voor een thriller niet de doodslag te zijn. Wanneer de karakters goed in elkaar zitten, de dialogen leuk weglezen, of de spanning door de schrijfstijl wel degelijk aanwezig is, kun je alsnog een boek in handen hebben dat je maar moeilijk weglegt. Helaas ontbreken al deze elementen in Postuum.
Slecht uitgewerkte karakters
Naast het tempo zijn de karakters ongetwijfeld het tweede grote minpunt in deze thriller. In de boeken van Emelie Schepp staat Jena Berzelius centraal. Het is echter moeilijk voor de lezer om met haar mee te leven. Jena laat, door haar verleden, eigenlijk niemand toe in haar leven. Bovendien toont ze nergens echt emotie. Dan blijft er niet zoveel over, zeker als ze niet terugdeinst om te moorden om haar eigen identiteit te beschermen. Een echte antiheld wordt ze echter ook nergens, waardoor je tussen schip en wal belandt, en je als lezer je ook niet echt meer raad weet.
Het tempo wordt uit het verhaal getrokken als een verstandskies zonder verdoving.
De vader die centraal staat in Postuum komt ook niet zo goed uit de verf. Uiteraard is hij een emotioneel wrak na de moord op zijn vrouw en de ontvoering van zijn kind, maar daar blijft het eigenlijk ook bij. Als hij tenminste niet het politieonderzoek om redelijk onbegrijpelijke redenen tegenzit. De personages die betrokken zijn bij dit onderzoek zijn op hun beurt ook slecht uitgewerkt. Sommige karakters zijn zó dom of makkelijk in te palmen dat je je als lezer oprecht afvraagt wat ze eigenlijk doen bij de politie.
Het tempo wordt uit het verhaal getrokken als een verstandskies zonder verdoving. Dit komt vooral door de verschillende achtergrondverhalen van de verschillende karakters. Dit zou ervoor moeten zorgen dat je je als lezer beter kan identificeren met de personages. Het zorgt er echter alleen voor dat je je oprecht afvraagt waarom deze elementen in het eindresultaat zijn gebleven, en niet in een eerder stadium zijn geschrapt. Het idee om het verhaal te vertellen door de ogen van de verschillende personages kan evengoed zeker werken, maar doet dit niet. De passages zijn namelijk elk erg kort, en bovendien allemaal even saai.
Grijs gebied?
Het enige echte leuke element zijn de zeer korte fragmenten waar je als lezer meeleest bij de verhoring van een ontvoerder, die aan het einde van het boek heel anders blijkt te zijn dan je verwacht. Hierdoor stipt Schepp bijna een interessant punt aan, waardoor je je als lezer bijna echt begint na te denken over mogelijke morele grijze gebieden. Ook deze tweestrijd is echter uiteindelijk niet goed uitgewerkt, waardoor er eigenlijk een redelijk makkelijk antwoord te geven is. Dit antwoord wordt je bovendien als lezer aangeboden, waardoor de leukigheid er helemaal vanaf is.
Volgende keer beter
Zweden heeft een kleine maar rijke historie van goed geschreven thrillers/detectives. Te denken valt aan de boeken van Sjöwall en Wahlöö, Henning Mankell en de Millennium reeks. Schepp valt helaas buiten dit rijtje. Postuum is een matig geschreven thriller, met een leuk plot dat zó langzaam voortkabbelt dat je als lezer eigenlijk niet door wil lezen. De karakters zijn daarnaast geen van allen interessant of “leuk”; hetzelfde geldt voor de dialogen. Hopelijk zit het volgende boek over Jena Berzelius beter in elkaar.
Over de auteur
Emelie Schepp is geboren in 1979 in Motala, Zweden. Tot 2013 werkte ze als project manager in de advertentie wereld. Ze wilde echter meer tijd spenderen met schrijven, en in 2013 was haar eerste boek klaar. Uitgevers wilden echter niets weten van haar eerste versie, en daarom besloot ze samen met haar man een eigen uitgeverij te beginnen. Sindsdien heeft ze vier boeken geschreven en zelf uitgegeven. In 2016 en 2017 kreeg ze de Specsavers Reader’s Choice Award voor beste Crime schrijver.
€24,95
Uiterlijk 27 juli in huis
Gratis verzending!
