Joshua Fleischers geweten knaagt. Hij is werd al jong wees, is nu terminaal ziek, heeft zijn fortuin gedoneerd aan goede doelen en heeft een gat in zijn geheugen. Soms kan het fijn zijn om dingen vergeten te zijn, maar één specifieke avond laat Josh niet meer los. Een avond in Parijs, in 1976. De avond waarop hij zijn Franse liefde Simone dood in de hotelkamer vond waar hij wakker werd.
Voor een royaal bedrag vraagt hij psycholoog James Cobb om hem te helpen. James is gespecialiseerd in hypnotherapie en weet welke trucjes het geheugen met mensen kan uitvoeren. Als James niet meer verder komt, kan de zaak over Simone hem maar niet loslaten. Tegen de adviezen in gaat hij op onderzoek uit naar de waarheid van die bewuste avond. Wat is de rol van Joshua geweest? En die van zijn vriend, Abraham Hale? Zijn de mensen wel wie ze zeggen te zijn of kan je sommige verhalen maar beter laten voor wat ze zijn.
Als we er niet in slagen wat licht te werpen op wat er destijds is gebeurd, dan zij het zo, maar ik ben vastbesloten het te proberen, als jij ermee instemt om me te helpen.
Het verhaal is geschreven vanuit het perspectief van James Cobb en het leest prettig weg. In het begin leest het boek wat trager door het ‘duurdere’ woordgebruik, maar overall is dat erg prettig; alsof er een basis wordt gelegd waarop het verhaal verder opgebouwd wordt. Het boek telt 21 hoofdstukken waarvan de één wat langer is dan de ander. Dat kan soms lastig zijn als je denkt even snel een hoofdstuk te lezen. Het leestempo is vlot en het verhaal is in de verste verte niet voorspelbaar. Doordat het verhaal vanuit James wordt verteld, is elk nieuw gevonden puzzelstukje er één passend bij het steeds groter wordende plaatje.
Wat bijzonder is aan dit boek, is dat het meer is dan ‘gewoon een thriller’. Als lezer leer je meer over hypnotherapie zonder dat het tot vervelends toe wordt herhaald of het in vertaald spijkerschrift wordt gebracht. In het verhaal wordt duidelijk dat herinneringen niet altijd echt zijn geweest zoals men zich iets voor de geest kan halen. Het verhaal steekt goed in elkaar en heeft een verrassend einde. Dat thrillers wel degelijk goed ‘afgerond’ kunnen worden, bewijst dit boek. Sommige thrillers eindigen na de ‘climax’ met lappen tekst die de laatste pagina’s moeten vullen, maar Nacht in Parijs heeft een kop en een staart. Erg fijn, het voelt dan ook als een compleet verhaal – al blijven sommige puzzelstukjes nog ergens vaag liggen. De Nederlandse titel van het boek is ook goed gekozen. ‘Slecht bloed’ zou dan wel de letterlijke vertaling van het origineel (Bad blood) zijn, maar zou geen recht doen aan het verhaal. Die ene Nacht in Parijs, daar gaat het om.
Houdini heeft eens gezegd dat de beste goochelaar niet degene is die een olifant uit een hoed kan toveren – dat kan niemand – maar een die weet hoe hij de aandacht van het publiek moet afleiden terwijl de olifant op het toneel komt.
Eugen Chirovici (spreek uit als Kirovietsj) werd al eerder geprezen in De wereld draait door voor zijn boek ‘Boek der Spiegels’. Het was zijn eerste Engelstalige roman die gelijk in 38 landen werd gepubliceerd. Chirovici is in 1964 geboren in Transsylvanië en in het dankwoord van het boek schrijft hij over het schrijfproces. Nacht in Parijs was een idee waar hij al langer mee rondliep, maar maar niet uit de pen kwam. Hij zet erover: ‘Ik had het idee dat ik moest proberen het verhaal zo goed mogelijk uit te werken, anders zou het als een onweerswolk boven mijn hoofd blijven hangen.’ Goed uitgewerkt is het zeker. Nacht in Parijs is een aanrader voor eenieder die graag een thriller met een misdaad sausje wil lezen.