Marc Seidman ontwaakt op de intensive care met zijn hoofd in het verband. Twaalf dagen geleden was hij nog een succesvol chirurg en woonde hij in een mooi huis met zijn vrouw en pasgeboren dochter. Nu ligt hij in een ziekenhuisbed, neergeschoten door een onbekende. Zijn vrouw is dood en zijn dochter is verdwenen.
Harlan Coben heeft al verschillende boeken geschreven en is de eerste auteur die alle grote Amerikaanse thrillerprijzen op zijn naam heeft staan. Recentelijk kwam nog zijn boek De Verbeelding uit en werd door ons ook lovend ontvangen. Geen Tweede Kans is geen nieuw boek van hem, maar heeft vorig jaar zijn veertiende druk gehad. De kracht van Harlan Coben is dat hij in de eerste paar regels al gelijk de aandacht weet te trekken. Is dat ook het geval met Geen Tweede Kans?
Geen Tweede Kans is weer een zeer spannende thriller. De eerste regel neemt je gelijk mee naar het begin, het moment dat de hoofdpersoon wordt neergeschoten. Daarna gaat het boek een stap richting de toekomst, namelijk wanneer het hoofdpersonage, Marc Seidman, ontwaakt in het ziekenhuis nadat hij twaalf dagen in coma heeft gelegen. Zijn eerste vraag is wat er gebeurd is. Hierna krijgt hij te horen dat zijn pasgeboren dochter niet aanwezig was in het huis. Al snel blijkt dat er meer aan de hand is, want van de daders ontbreekt nog ieder spoor, net als zijn dochter, tot hij van zijn schoonvader te horen krijgt dat de ontvoerders losgeld eisen voor zijn dochter. Helaas voor hem gaat dit gruwelijk mis en hoopt hij dat er alsnog een tweede kans is om zijn dochter weer levend te kunnen aantreffen.
Toen de eerste kogel me in de borst trof, dacht ik aan mijn dochter. Althans, dat is wat ik wil geloven. Ik raakte nogal snel buiten bewustzijn. En de waarheid is dat ik me niet eens herinner dat ik werd neergeschoten.
De schrijfstijl van Geen Tweede Kans is aangenaam, maar toch ook aan het begin vreemd. Het verhaal wordt namelijk beschreven vanuit de hoofdpersoon. Het lijkt bij vlagen zelfs alsof het boek eigenlijk zijn dagboek is. Het is erg beschrijvend en dat is alleen het geval bij zijn hoofdstukken. Bij andere hoofdstukken wordt het als een verhaal gebracht zonder een analyse vanuit die personages. Als je dan weer teruggaat naar Seidman, dan begint hij weer over wat hij op dat moment aan het doen is en wat hij denkt. Aan het begin kan dit erg vervelend overkomen, echter ben je er aan het einde van het boek aan gewend en maakt het niets meer uit.
Daar komt ook nog eens bij dat het verhaal erg spannend is. Als lezer leef je echt mee met Marc Seidman en diens zoektocht naar zijn dochter. Want er gaan veel vragen door zijn hoofd, zoals: Wie heeft hem neergeschoten? Wat heeft zijn drugsverslaafde zus ermee te maken? Waarom komt een oude jeugdliefde weer terug en nog belangrijker, wie heeft zijn dochter? Al deze antwoorden komen uiteindelijk bij elkaar en zorgen voor een bloedstollende ontknoping. Waar je halverwege andere boeken al door begint te krijgen hoe het zit, is dat zeker niet het geval bij Geen Tweede Kans. Pas op het einde wordt alles helder en daarom zal je het boek zo snel mogelijk willen uitlezen. Dat is zeker geen straf, want met 352 bladzijdes ben je er relatief snel doorheen.
