Het leven van Grace verandert compleet na het zien van één foto. Ze heeft namelijk een rolletje met familiekiekjes laten ontwikkelen, maar bij thuiskomst ontdekt ze dat er een foto tussen zit die er niet bij hoort. Het is een oude foto met daarop vijf jonge mensen. Een van die personen lijkt haar man te zijn, maar kort nadat zij hem daar mee confronteert verdwijnt haar man. Zeer merkwaardig en ze is vastberaden om te achterhalen wat er aan de hand is. Zij blijkt niet enige die interesse heeft in de foto en op zoek is naar haar man.
Hoe komt die mysterieuze foto tussen haar gewone kiekjes? Wie zijn die mensen op de foto? Waarom reageert Jack (de man van Grace) zo raar op de foto? Is hij uit vrije wil vertrokken? Heeft hij geheimen voor zijn vrouw? Dit zijn een aantal willekeurige vragen die al vrij snel in je opkomen bij het lezen van dit boek. Bovendien komen er steeds meer vragen bij, waardoor je uiteindelijk blijft doorlezen om erachter te komen hoe de vork nou eigenlijk in de steel steekt. Beetje bij beetje krijg je meer informatie, dat misschien niet meteen allemaal op zijn plek valt, maar uiteindelijk komt alles samen in een verrassende ontknoping.
De foto had iets gedateerds. Niet dat hij zwart-wit was of sepia, dat niet. Het was een kleurenfoto, maar de tinten leken een beetje… vaag, verbleekt; niet fleurig zoals de kleurenfoto’s van tegenwoordig. Hetzelfde gold voor de mensen die erop stonden.
Wat heel sterk is, is dat het verhaal uit meerdere verhaallijnen bestaat en dat het verhaal uit verschillende perspectieven wordt verteld. Alles komt uiteindelijk op een of andere manier samen, maar tot die tijd zijn alle losse verhaallijnen interessant om te volgen. Zeker omdat het dan nog de vraag is hoe dat deel van het verhaal past in het grote geheel. Personages lijken op het eerste oog niks met elkaar te hebben, maar op de een of andere manier treffen verschillende mensen elkaar toch. Dankzij het lot dat hen samen brengt of omdat een van hen naarstig op zoek is naar de ander. Dat maakt het lastig om een personage volledig te vertrouwen, want allemaal hebben ze eigenlijk wel iets waardoor je gaat twijfelen of ze wel zo koosjer zijn als ze zich voor doen.
Met ruim 350 pagina’s heeft het verhaal een prima lengte. Dat wil zeggen dat de ontknoping op het goede moment komt. Als het verhaal nog wat langer gerekt zou worden, dan zou het toch wel echt richting saai gaan. Zoals gezegd, het mysterie rondom de foto en alle betrokken personages is interessant, maar op een gegeven moment voel je gewoon dat je als lezer toe bent aan een nieuwe wending, aan een ontknoping. Enigszins apart is dat zelfs de epiloog nog een grote verrassing bevat. Dat maakt uiteindelijk het boek in zijn geheel een stuk interessanter. Door de grote verbazing aan het eind, zal Momentopname je langer bijblijven dan dat het had gedaan zonder dat eind.
