Zeven verhalen waarin zeven mannen elk op hun eigen manier mannen zonder vrouw zijn. Thema’s als vreemdgaan, eenzaamheid, melancholie en de dood zijn de rode draad in deze bundel. Weet Haruki Murakami met dit boek je te boeien tot het einde? Of is het de zoveelste ordinaire roman die deze thema’s tot in de vermoeienis uitput, waardoor je met een oververzadigd gevoel het boek toch maar weglegt?
Haruki Murakami (geboren op 12 Januari 1949 te Kioto) is een Japanse schrijver met al een aantal internationale bestsellers in zijn repertoire. Waar beide ouders onderwijzers waren in de Japanse literatuur, heeft Murakami toch weten te verbazen door een westerse schrijfstijl aan te nemen, wat voortvloeit uit zijn voorliefde voor Amerikaanse literatuur. Titels als De Opwindvogelkronieken, Kafka op het Strand en Ten Zuiden van de Grens hebben internationaal al meerdere prijzen in de wacht gesleept, en zijn immens populair te noemen. Nu komt hij met zijn nieuwste boek: Mannen Zonder Vrouw.
Voor wie nog nooit een boek van Murakami gelezen heeft is, zoals de critici ook al zeiden, dit een prima boek om mee te beginnen. Omdat het telkens korte verhalen betreft is het gemakkelijker om elk van de verhalen rustig te lezen, en de indruk en sfeer van de schrijver goed op je in te laten werken zonder gelijk een overweldigend gevoel te krijgen. Ben je nog totaal nog onbekend met literatuur dan is dit echt een perfect boek om je intrede te maken in dit genre. Murakami schrijft ogenschijnlijk vrij simplistisch waardoor het goed te volgen is, maar het heeft toch een bepaalde diepgang zónder daarin door te draven of hautain over te komen. En hoewel veel mensen zijn schrijfstijl omschrijven als een vrij westerse, proeft het voor deze westerse dame juist lekker Japans.
De rode draad die terug te vinden is bij het lezen van de verhalen is toch wel het solitaire van elk van de mannen. Het zijn telkens mannen in verschillende levensfases, die elk op hun manier iets te stellen hebben met het tegenovergestelde geslacht, tot op het fatalistische af. Hoe gaan mannen om met vrouwen, hoe zien zij die vreemde wezens aan de andere kant van het spectrum, en bovenal, wat gaat er in hun gedachten om? We maken kennis met Kafuku, die op zoek gaat naar een nieuwe chauffeur. Daarna komt Tanimura aan het woord die vertelt over zijn verleden met student Kitaru. Vervolgens vertelt de schrijver over zijn kennis dokter Tokai. Twee laatst genoemde verhalen worden verteld in de ik-vorm en je begint je af te vragen of het soms werkelijke figuren zijn die de schrijver heeft gekend. Na het derde verhaal sloop wel het gevaar van herhaling er in en begon er een vleugje verveling op te spelen. Maar precies op dat moment veranderde de toon van het vierde verhaal, het verhaal van Sheherazade en haar opbiechtingen over haar verleden. Waarom precies is moeilijk te zeggen, maar je wordt bij dit verhaal gelijk weer bij de les getrokken, en dit blijft zo tot aan de laatste pagina van het zevende verhaal.
Hoe verder het boek vordert hoe surrealistischer het wordt, en hoewel je weet dat wat er geschreven staat niet kan blijf je hier gaandeweg toch steeds aan twijfelen. Je wordt ongecontroleerd meegevoerd in de belevenissen en gedachtegangen van de mannen en voelt daadwerkelijk de gevoelens die zij ervaren. Van melancholie langs het wereldvreemde, tot het ontgoochelde, elk van deze gevoelens komen voorbij. Dat weet Murakami perfect over te brengen. Mannen Zonder Vrouw biedt zonder meer een originele frisse blik en is alles behalve ordinair te noemen.
