Christina Lauren bestaat uit het schrijversduo Christina Hobbs en Lauren Billings. Ze schreven online fanficties en kwamen in contact met elkaar, waarna ze besloten samen boeken te schrijven. En met succes, want het zijn New York Times Bestsellerschrijvers en hebben al wat titels op hun namen staan. Vandaag een recensie over Ik durf je niet te zeggen, het nieuwe boek van Christina Lauren.
Het verhaal gaat over Hazel, een vrolijke flapuit die erg excentriek is; ze houdt van felle kleuren en heeft een hele beestenbende aan huisdieren om zich heen. Als ze naar een feestje gaat met haar nieuwe collega’s ontmoet ze Josh opnieuw, iemand die ze kent van vroeger. En net zoals vroeger brengt hij ook nu haar hoofd op hol, maar meer dan beste vrienden worden zit er niet in…althans…? Samen met haar nieuwe beste vriend Josh onderneemt ze vanalles en de gevoelens van beiden kanten nemen toe, tot er geen ontkomen meer aan is: Hazel is begonnen van Josh te houden, maar hoe zit dat met hem?
Het boek begint erg vrolijk, grappig en herkenbaar, want het brengt gelijk wat genânte stukken met zich mee die je empathie voor Hazel laten groeien. Persoonlijk vond ik het erg grappig en herken mezelf er compleet in, maar daarbij was het wel zo dat de andere personages een beetje bleekjes afgeschilderd werden; Hazel is erg aanwezig. Hazel wekt veel empathie op door haar oprechtheid en schattigheid, waar de rest niet per se veel van mijn empathie won. Jammer, maar voor de kwaliteit van het verhaal is dat verder gelukkig niet aan de orde.
Het verhaal wordt verteld in chronologische volgorde, maar het gaat vrij snel; de emoties en gebeurtenissen springen van hak op de tak en af en toe hoopte ik op een pauze in de hectische schrijfstijl. Ondanks dat, zat het vol met clichés en is het verhaal voorspelbaar. Dat is erg jammer, omdat naar mijn idee zo’n sterk neergezette hoofdpersonage toch een wat unieker leven zou mogen leiden. Het leest ondanks dat wel fijn weg. Je hoopt toch dat Hazel uiteindelijk tegen haar beste vriend durft te zeggen dat ze van hem houdt. Maar, omdat het een feelgood boek is, is het niet moeilijk te raden hoe dit zou aflopen, en inderdaad kwam mijn voorspelling uit. Ik zal je de spoilers bewaren.
De woordenschat en schrijfstijl is niet heel moeilijk en weinig verrassend. Al met al vind ik het boek een 6,5. Persoonlijk hou ik van complexe psychologische problemen, maar die waren niet aanwezig, en helaas net wat te veel clichés. Het boek is niet per definitie slecht, maar het is niet helemaal mijn ding. Wel is het perfect voor in de trein of als je gewoon wat romance nodig hebt. Het boek leest wel lekker weg en is ideaal voor iedereen die graag een feelgood roman leest. Lekker op de bank met een kop thee, terwijl het buiten regent. Misschien een goede tip voor de komende koude herfst!
