Recensie: J.D. Barker – Horen, zien, zwijgen

Laatste pakketje

Chicago wordt al ruim vijf jaar geterroriseerd door een seriemoordenaar. Hij straft zondaars door hun kinderen te ontvoeren. De ouders ontvangen steeds eerst een pakketje met daarin een afgesneden oor. In de dagen daarna ontvangen ze nog twee pakketjes. Een met daarin twee ogen en een met daarin een tong. Detective Sam Porter is al jaren bezig met het ontmaskeren van de nog altijd onbekende seriemoordenaar die bekend staat als de Moordenaar van het Vierde Aapje, of kortweg Aap. Als er een man wordt aangereden die in het bezit is van het kenmerkende pakketje betekent dat dat Sam Porter en zijn team in actie moeten komen.

Als de aangereden man inderdaad de seriemoordenaar is, dan zit nog ergens een slachtoffer in eenzaamheid opgesloten te smeken om hulp. De tijd tikt en het rechercheteam heeft niet meer dan 72 uur om het leven van een onschuldig wezen te redden. Toch knaagt bij Sam Porter het gevoel dat er iets niet klopt. Is de aangereden man wel de beruchte seriemoordenaar? En wat is de betekenis van het dagboek dat hij op zak had? Wordt er een spelletje met ze gespeeld?

Het vierde aapje

Horen, zien, zwijgen is een misdaadthriller van auteur J.D. Barker, die in 2014 debuteerde met zijn roman Forsaken. Dat boek werd een grote hit in de Verenigde Staten, Canada en Groot-Brittannië. Helaas heeft dat boek (nog) geen Nederlandse vertaling gekregen, dus als je deze schrijver nog niet kent is dat niet vreemd. Een vervolg op The Fourth Monkey, zoals het origineel heet, is al verschenen. Of en wanneer The Fifth to Die naar Nederland komt is niet bekend.

Lief dagboek

Het verhaal wordt vanuit verschillende perspectieven verteld. Als lezer ben je zeker de helft van de tijd aan het lezen in het dagboek van de seriemoordenaar. Dat is ook veruit het beste deel, want hierin beschrijft Aap zijn jeugd. Die is op z’n zachts gezegd verknipt, luguber en met vlagen huiveringwekkend. Het leest weg als een trein en je vraagt je continu af waar het heen gaat. Bovendien is er iets onderhuids, iets dat blijft knagen. Er klopt iets niet helemaal, maar wat? In het slot van het dagboek vallen de puzzelstukjes op zijn plek.

Verder volg je als lezer het verhaal onder andere vanuit Porters oogpunt. Je zit bovenop de actie en gist samen met de rechercheurs mee naar de beweegredenen van Aap, de keuze van zijn slachtoffers en de mogelijke verblijfplaats van het laatste slachtoffer. Het is voldoende spannend en met vlagen verrassend, maar toch zijn er een aantal gebeurtenissen in dit deel van het verhaal die je een beetje uit het verhaal halen. Er zijn een paar cruciale dingen die ongeloofwaardig voelen en er zit een tegenstrijdigheid in die niet verklaard wordt.

Verhalenbundel

Wat opvallend is, is dat het bij dit boek voelt alsof je twee boeken door elkaar leest. Het dagboek is een compleet andere verhaal dan het deel dat zich in het nu afspeelt. Je had beide delen afzonderlijk kunnen lezen, want tot aan de ontknoping is er geen verdere connectie tussen beide delen van het verhaal. De onthullingen in het dagboek zijn geen verrassing omdat je dezelfde personen kent in het heden bijvoorbeeld. Het is op zich wel jammer dat het niet wat meer met elkaar verweven is, maar alles wat je gelezen hebt wel is belangrijk voor de ontknoping van dit boek.

Ik keek naar hen en stelde me voor dat hun hals open lag van oor tot oor, dat het bloed uit de wonden kolkte en plassen vormde in het gras

Politiemakkers

De rechercheurs in het boek worden amper geïntroduceerd en je leert ze vooral kennen door de manier waarop ze met elkaar omgaan. Ze kennen elkaar duidelijk al een hele lange tijd, dat merk je aan de manier waarop ze tegen elkaar praten. In het begin is dat even wennen, maar uiteindelijk blijkt dit wel een prima manier om als lezer geïntroduceerd te worden aan de hoofdpersonen. Wel mis je wat achtergrond van de personages om Porter heen, waardoor ze toch wat minder tot leven komen.

Leest als een trein

Het boek is vlot geschreven en leest snel weg. De over het algemeen korte hoofdstukken zorgen voor een doorleeseffect (‘aah, nog een hoofdstukje dan’). Ook de afwisseling is erg prettig en omdat je van beide verhalen wil weten hoe het afloopt, is het boek in no-time uit. Of je het boek net zo ijzingwekkend, ingenieus en bloedstollend vindt als de quote op de kaft suggereert is persoonlijk, maar een erg goed boek is het in ieder geval.