Recensie J.K. Rowling – Harry Potter and the cursed child

Als Harry Potter fan pur sang keek ik enorm uit naar het nieuwe boek van J.K. Rowling – Harry Potter and the Cursed Child. Tegelijkertijd hield ik mijn hart vast. De Harry Potter serie was af, klaar – en het zou niet voor het eerst zijn dat een ‘spin off’ een grote deceptie blijkt te zijn. Nu gaat het natuurlijk wel over Harry Potter, dus laten we wel wezen: hoeveel kon er nou eigenlijk mis gaan?

Harry Potter and he Cursed Child is een boek dat anders dan de andere Potter-boeken is – met name omdat het geschreven is in de vorm van een script. Het verhaal is in eerste instantie een toneelstuk. Het script is zo goed uitgeschreven dat ik me als doorgewinterd Potter-fan gemakkelijk een voorstelling kon maken van het (toneel)beeld, de gebeurtenissen, enzovoort.

Als een auteur een verhaal heeft afgerond is de enige manier om het nog eens te openen een nieuw conflict. Zonder conflict heb je per slot van rekening geen verhaal. In dit geval gaat het verhaal over tijd – en vooral over hoe je daar niet mee moet rommelen. Iedereen vraagt zich wel eens af wat er gebeurd zou zijn als je op een bepaald moment in je leven een andere keuze had gemaakt – dit boek laat zien hoe groot de gevolgen kunnen zijn. Ik vond dat een bijzonder intrigerend gegeven. Het plot is misschien niet ijzersterk – ik had vrij snel een oplossing voor het probleem bedacht – maar er gebeurt natuurlijk van alles omheen. Er werden keuzes gemaakt, onverstandige keuzes, waardoor het probleem groter en het verhaal steviger werd. Met geheel volgens de Harry Potter norm een daverende apotheose en een sterk eind. Zelfs in scriptvorm.

“Hogwarts is a big place.”
“Big. Wonderful. Full of food. I’d give anything to be going back.”

Echte Harry Potter liefhebbers kennen de toverwereld inmiddels natuurlijk erg goed, waardoor er weinig behoefte bestaat aan uitleg. Het boek lijkt er ook vooral te zijn voor de kenners en zeloten: het gaat uit van een zekere voorkennis bij de lezer. Als je die voorkennis hebt is het boek vooral een groot feest van herkenning en nostalgie. Harry, Ron, Hermione en Ginny zijn er allemaal weer bij, professor McGonagall heeft een rol en zelfs de rol van Draco Malfoy is niet onaanzienlijk – hoewel hij een stuk gematigder is dan in de originele serie. Zelfs Doloris Umbridge komt nog even om de hoek kijken – wat me nog steeds dezelfde onaangename kriebels gaf als toen ik Harry Potter and the Order of the Phoenix las.

Wat ik jammer vond is dat sommige geliefde personages niet naar voren komen in het boek. Hagrid en Teddy Lupin worden bijvoorbeeld niet genoemd. Arthur en Molly Weasly hebben ook geen rol in dit verhaal – maar ze worden tenminste even genoemd. Ik had de opmerkelijke sensatie dat het ook voelde als een soort reünie op papier, en als de ultieme mogelijkheid om even van iedereen te weten hoe het met ze gaat.

Harry Potter and the Cursed Child is vooral voor doorgewinterde Potter-liefhebbers een absolute aanrader. Door de scriptvorm doe je er niet heel lang over om het boek te lezen – maar het sentiment is onbetaalbaar. Zeker niet het sterkste Harry Potter verhaal, maar o zo prettig om je weer even te verliezen in de wereld van ‘witchcraft and wizardry’.