Recensie: Jackie van Laren – Opstaan

Samen met haar vriendin Georgie runt Anne een restaurantje op het rustige eiland St. Mary’s. Het grootste voordeel van dit eiland is dat niemand op de hoogte lijkt van beroemdheden en persperikelen. Voor Anne betekent dit dat ze eindelijk kan proberen de beroemde rockster Rory te vergeten en een nieuw leven op te bouwen. Dit gaat allemaal goed tot de beroemde tv-kok Woz op bezoek komt en Rory uitnodigt om ook eens in dit restaurantje te komen kijken.

Opstaan is het vervolg op het vorig jaar verschenen boek Vallen, maar kan ook prima los gelezen worden. Waar Vallen echter niet heel bijzonder was, maar nog wel leuk om te lezen, valt Opstaan eigenlijk vooral erg tegen. Het allergrootste nadeel in Opstaan is de herhaling. Ook in Vallen werden dingen soms al iets te vaak herhaald waardoor je als lezer denkt: ‘dat weet ik nu wel’, maar in Opstaan is dit nog net een stukje erger. Het boek begint bijvoorbeeld al met een stukje tekst met het kopje: ‘Wat er vooraf ging aan dit verhaal…’. Hierin wordt logischerwijs verteld wat er vooraf ging aan het verhaal, maar vervolgens wordt datzelfde in het eerste hoofdstuk ook nog eens verteld, maar dan in andere bewoording.

Nadat je als lezer dus eigenlijk twee keer dezelfde tekst gelezen hebt hoop je misschien dat dit een foutje was en dat het boek alleen maar beter wordt, maar helaas pindakaas. Mocht je het op de achterflap nog niet gelezen hebben, of in hoofdstuk 1, hoofdstuk 2, hoofdstuk 3, enzovoorts, dan bij deze nog even een korte samenvatting van wat in elk hoofdstuk terugkomt in het boek: Anne mist Rory heel erg en ze probeert hem uit haar hoofd te zetten, maar dat lukt niet. Was er al benoemd hoe erg Anne hem mist en hoe lastig het is om hem uit haar hoofd te krijgen? Anne mist hem echt enorm en ze kan hem maar niet uit het hoofd krijgen.

Elk hoofdstuk in het boek lijkt voor zeker 70 procent op het voorgaande hoofdstuk en lijkt ook bijna exact dezelfde woorden en zinnen te bevatten. Dit zorgt er al gauw voor dat het boek gaat vervelen. Het plot is natuurlijk ook dat van een typische chicklit/roman en ook daar valt dan verder niets bijzonders over te zeggen, want die zijn nou eenmaal erg voorspelbaar. Waar sommige chicklits met hun humor dan nog veel goed kunnen maken, is dat bij Opstaan ook al niet het geval, want humor kent het boek niet. Ten opzichte van het eerste boek uit de reeks over Anne en Rory is dit boek dan ook absoluut geen aanrader en het is ook zeker geen toevoeging aan het verhaal.

Schrijfster Jackie van Laren (lees meer over haar in de recensie van Vallen) lijkt de plank dus flink misgeslagen te hebben met dit vervolgverhaal. Het boek mag dan misschien 336 pagina’s hebben, het was misschien beter geweest als dit er iets minder waren geweest. Het voelt nu vooral aan als een goedkoop romannetje uit de Bouquet-reeks dat net iets te dik uitgevallen is. Gelukkig is er dan nog wel de prachtige kaft die er voor zorgt dat het boek er mooi bijstaat in je boekenkast, leest het boek ook nog wel aardig snel weg en zit er om de paar hoofdstukken toch nog een klein stukje tekst in dat weet te boeien. Een voldoende weet Opstaan er niet meer mee te scoren, maar het haalt het cijfer nog net iets omhoog.