Recensie: Jørn Lier Horst – Rode Sneeuw

Het kustlandschap is die herfst in een dichte mist gehuld, van de vakantiehuisjes aan het loodgrijze water zijn de luiken gesloten. Ove Bakkerud is van plan om hier nog eenmaal een rustig weekend door te brengen voordat alles voor de winter wordt gesloten. Hij treft zijn huisje echter in chaos aan, alles is door inbrekers vernield. In het naastgelegen huisje ligt een ernstig mishandelde, dode man. Inspecteur William Wisting heeft al eerder groteske moorden meegemaakt, m aar de wanhoop waarvan hij deze herfst in Stavern getuige is, is nieuw voor hem. Alsof iemand alles te winnen en heel weinig te verliezen heeft.

Jørn Lier Horst (1970) is een Noorse schrijver van misdaad/thriller boeken. Ook heeft hij een carrière als hoofd van de recherche bij de politie van Vestvold. Zijn debuut De Hoofdgetuige kwam uit in 2004; een thriller gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Een terugkerend karakter in al zijn boeken is William Wisting, die in de fictieve wereld maar enkele deuren verwijderd zou zitten van Horsts echte kantoor op het bureau waar hij werkzaam was. Rode Sneeuw is eigenlijk het zevende boek in de Wisting-reeks en is het deel waar hij internationaal mee doorbrak. Hierdoor is ervoor gekozen om met dit deel te beginnen en is Rode Sneeuw hier in Nederland het eerste deel van een te verwachten vierluik.

Dat dit boek eigenlijk een zevende deel betreft valt uit het verhaal totaal niet op te maken. Als inleiding is bij dit boek een omschrijving toegevoegd over de karakters die tot dan toe aan bod zijn gekomen en hoe hun rol zich verhoudt tot Wisting. Echter is dit nergens voor nodig, want op geen enkel moment tijdens het verhaal wordt er zodanig naar het verleden gerefereerd dat je het niet kunt volgen. Dat Horst een politiecarrière achter de rug heeft is heel goed te merken bij het lezen van dit boek. De gebeurtenissen, karakters en gedachtegangen van Wisting worden allen op een neutrale, bijna objectieve toon omschreven. Het lijkt haast wel of hij in zijn boeken, althans in ieder geval in Rode Sneeuw, verslag doet van werkelijke situaties. Daardoor krijg je ook bij het lezen zeer sterk het gevoel dat dit best wel eens waargebeurd had kunnen zijn. De schrijfstijl staat hiermee lijnrecht tegenover bijvoorbeeld een chicklit-roman, waar de focus veel meer ligt op onderlinge relaties tussen karakters en allerlei emoties die daarbij meespelen.

Overigens is dat absoluut geen negatief punt. Het past compleet bij de wereld die Horst gecreëerd heeft voor zijn karakter Wisting. Ergens zou je ook best kunnen denken dat het karakter in grote lijnen op zichzelf is gebaseerd, mede doordat hij zoals eerder genoemd ook werkelijke plekken en gebeurtenissen in zijn verhalen opneemt. Daarnaast worden de emoties die de revue passeren zonder al teveel poespas omschreven, gewoon precies zoals ze zijn ervaren in het moment, en that’s it. De relatie die Wisting heeft met Suzanne wordt op een eenvoudige manier omschreven, maar geeft wel precies weer hoeveel hij van zijn vriendin houdt. Ook de af en toe moeizame relatie met zijn dochter kent dezelfde onderliggende toon van omschrijven. Met het gevaar stereotypisch te klinken zou je kunnen zeggen dat het echt vanuit een mannelijk perspectief is geschreven.

(…) ‘Ik denk dat ze haar moeder mist.’ Wisting ademde zwaar uit. Hij mistte Ingrid ook maar dat zei hij niet hardop. In plaats daarvan gaf hij Suzanne een zoen en fluisterde tegen haar: “Ik ben blij dat ik jou heb.”

Wat ook een grote pre is aan dit verhaal is het verloop ervan. Wat je vaak toch bij misdaadthrillers of detectives tegenkomt is dat het verhaal een sensationele wending neemt. Het gevaar van zo’n wending is vaak dat het het verhaal ongeloofwaardig maakt of gaten in het plot vormt. Bij het lezen van Rode Sneeuw zit je hier eigenlijk constant op te wachten, zonder dat het gebeurt. Sterker nog, je wordt zelfs vaak op het verkeerde been gezet omdat er gaandeweg momenten ontstaan waarbij je denkt: “Oké nu gebeurt er dit!”, waarna er juist niets, of iets tegenovergestelds gebeurt. Hierdoor krijgt het boek de ruimte voor die realistische trekken en blijft er een ijzersterk verhaal over.

Een van de grootste ‘maren’ hieraan is wel dat deze schrijfstijl en verhaalopbouw je smaak moeten zijn. Het is namelijk niet voor niets dat andere boeken in dit genre zulke spannende plottwists hebben; er is vraag naar vanuit het publiek. Bovendien is het verwachtingspatroon bij het lezen van dit genre er op ingesteld om een bepaalde spanning te beleven. Door het realistische omschrijven mindert het verhaal af en toe in vaart en dat moet de lezer maar net kunnen waarderen.

Ben je door deze recensie zo nieuwsgierig geworden naar het boek en zou je het graag eens willen lezen? Dan is dit je kans, want wij mogen een exemplaar hiervan weggeven! Het enige dat je hoeft te doen is meedoen aan onze prijsvraag. Je hebt tot 17 oktober de tijd om mee te doen.