De alleenstaande 40-jarige Terry Painters heeft een huisje in haar tuin die ze verhuurt. Na problemen met haar vorige huurster heeft ze besloten een advertentie op te hangen in het ziekenhuis waar ze werkt. Als dan de aantrekkelijke, jonge Alison Simms voor de deur staat, is ze eigenlijk meteen overtuigd dat deze vrouw haar nieuwe huurster mag worden. Er ontstaat een vriendschap, maar langzaam groeit ook het wantrouwen. Is Alison wel wie ze zegt dat ze is? Ze neemt louche kerels mee naar huis, liegt over haar baan en over haar familie, en snuffelt in Terry’s persoonlijke spullen. Als Terry dan ook nog eens dreigende telefoontjes ontvangt van iemand die wel heel veel van haar en de vorige huurster weet, wordt ze steeds meer paranoïde.
Stille dreiging (Whispers and Lies) is een psychologische thriller geschreven door Joy Fielding. Ze heeft inmiddels al een vijfentwintigtal boeken op haar naam staan, waaronder ‘Zeg maar dag tegen mammie’ (Kiss Mommy Goodbye) en ‘Ik hou je in de gaten’ (Someone is Watching). Dit boek werd in 2002 al uitgebracht met de De huurster als titel. Geen enkel probleem, want deze Stille dreiging is zeker een aanrader en verdient het wel om voor de tweede keer in de boekwinkels te belanden.
Als je eenmaal aan het boek begint, wil je dat ook gewoon uitlezen. Vanaf het begin weet je als lezer namelijk al dat er iets gruwelijk mis gaat, maar wat precies ontdekt je pas in de zeer verrassende ontknoping. Het verhaal is geschreven in de ik-vorm, door de ogen van Terry, en volledig in de verleden tijd. Dat betekent dat je zelf ook langzaam eigenlijk een beetje paranoïde begint te worden. Ziet, voelt en hoort Terry alles wel goed, of is er misschien toch een andere verklaring? Alison lijkt zo aardig dat je je niet voor kan stellen dat zij voor een groot drama zorgt, zoals de hoofdpersoon zelf zegt.
Een schatje, denk ik nu. Hoe kan zoiets schattigs vernielzuchtig zijn?
Met 29 hoofdstukken is elk hoofdstuk van een prima lengte, maar voor de mensen die wat minder lang achter elkaar lezen betekent dat je het boek vaak midden in een hoofdstuk weg moet leggen. Dat maakt de “aah, nog één hoofdstuk dan”-gedachte wel gevaarlijker, want voor je het weet is het al ver na bedtijd. De vlotte schrijfstijl helpt daar ook zeker bij, want door het ontbreken van lastig taalgebruik is het geen uitdaging voor je brein. Dat maakt Stille dreiging een heel goed boek om mee te ontspannen, zolang je je laat meeslepen in de sfeer die de schrijfster creëert.
Het gevoel dat er iets niet klopt groeit steeds meer en als er eindelijk wat meer duidelijk wordt, beginnen de puzzelstukjes op hun plek te vallen. De ontknoping komt eigenlijk ook precies op het goede moment en het is fijn dat de schrijfster het bij ruim 280 pagina’s heeft gehouden. Zo verveelt het verhaal nergens, kakt het nooit in en komt het einde precies op het goede moment. Dat is heel erg knap gedaan en het mooiste is ook nog dat het verhaal gewoon klopt. Daarover valt heel weinig te zeggen zonder het leesplezier te verpesten. Het is er een waar je zo blanco mogelijk in moet gaan.