Geschiedenis, een van de meest saaie vakken op de middelbare school. Althans, als je het gros van de leerlingen moet geloven. Een ander deel heeft een stiekeme fascinatie voor het vak. Weer een ander deel heeft naast de fascinatie ook gewoon een pure passie voor het vak en gaat het studeren. Maar dan. Een van de meest gestelde vragen aan een historicus is: ‘moet je dan niet voor de klas staan?’ of (erger): ‘Wat moet je daar nu mee?’ Ook werkgevers lijken niet goed te weten wat ze met historici aanmoeten. Iedereen kan immers zeggen dat hij/zij goed kan presenteren, schrijven en vooral goed kan analyseren. Maar geschiedenis is nog zoveel meer dan dat. Kayleigh Goudsmit probeert dat in haar boek te bewijzen, maar loopt jammerlijk vast in niet lekker lopende teksten en dubbele introducties. Jammer, het geeft toch een beetje een krom beeld weer van de historicus.
Ik geloof dat geschiedenis kan werken als sociaal bindmiddel, uiteindelijk is iedereen geïnteresseerd in de mensen om zich heen.
Wie net van de universiteit komt loopt vaak al direct vast op de arbeidsmarkt. Te weinig ervaring, te hoog opgeleid – het is een vicieuze cirkel waar soms moeilijk uit te komen is. Geen baan is geen ervaring en geen ervaring is geen baan. Kayleigh wil met haar boek dat historici stoppen met de ‘slachtofferrol’ en actief werk maken van werk. Een slachtofferrol, het klinkt bijna als een kleine rol in GTST waarbij je medelijden krijgt met de acteur, maar tegelijkertijd toch al de serie hebt afgeschreven. Toegegeven, er zijn niet veel vacatures waarin specifiek om een historicus wordt gevraagd. Ter vergelijking, zo’n 80% van de archeologiestudenten laat zich uiteindelijk omscholen en daar wordt soms toch wel specifiek naar gevraagd.
Het boek laat aan de hand van verschillende interviews zien waar historici allemaal terecht kunnen. Van commerciële bedrijven tot de overheid en van het onderwijs tot echt de culturele sector. Het had interessant kunnen zijn om te lezen hoe mensen in een bepaalde rol zijn gekomen, gewoon puur ter inspiratie. Maar helaas, de leesbaarheid van het boek is verre van prettig en het uitlezen neemt meer tijd in beslag dan je verwacht van een (maar) 124 pagina’s tellend boek. Het helpt ook niet dat het grote lappen tekst zijn waarin om de haverklap iemand wordt geïntroduceerd, soms met en soms zonder functieomschrijving. De discussie in het boek zelf over het idee dat historici kunnen schrijven daargelaten; dit boek zou bijna het tegendeel bewijzen. Jammer, want er zijn wel degelijk historici die kunnen schrijven. Neem een Fik Meijer of Maarten van Rossem. Als lezer hoef je het natuurlijk niet eens te zijn met hoe ze verhalen overbrengen, maar gezien het aantal boeken op hun naam mag je er toch vanuit gaan dat ze (goed) kunnen schrijven.
Historici: het is tijd om werk te maken van geschiedenis
Gezocht: Historicus is het eerste boek van historica Kayleigh Goudsmit (1990). Zij werd vorig jaar verkozen tot Jonge Historicus van het Jaar en is zelfstandig ondernemer. Overigens werkt ze niet fulltime als freelancer, maar heeft ze ook een deeltijd baan. Misschien is dat de pijnlijke realiteit waar bijna iedere (startende) freelancer mee te maken heeft. Het duurt namelijk even voordat er opdrachten binnenkomen.
Al met al is het boek Gezocht: Historicus niet wat je ervan kan verwachten. Het is een verhalenbundel met ervaringen van historici die werk hebben gevonden. Enkelen van hen noemen zichzelf nog wel historicus, anderen weer niet. Het boek heeft zich nu beperkt tot alleen historici of de potentiële historici, maar heeft een onderliggende kern die voor elke studie van toepassing is: doe meer dan alleen studeren. De arbeidsmarkt is aan het veranderen en met alleen een cv red je het tegenwoordig niet meer. Stages, vrijwilligerswerk en vooral een goed netwerk worden steeds belangrijker. Het boek laat optimistisch zien wat er mogelijk is, maar het onderliggende ‘probleem’ is simpelweg geschiedenis overstijgend. Er zijn immers ook genoeg andere studies waarbij men als buitenstaander vragen kan stellen. De leesbaarheid van het boek maakt het ook een minder sterk pleidooi om ergens werk van te maken. Een gemiste kans, terwijl de afbeelding op de omslag nog verschrikkelijk sterk gekozen was.
