Ze zeggen dat ongeluk altijd in drieën komt – voor de zussen Lyn, Cat en Gemma Kettle is dit in het jaar dat ze 33 worden niet anders. Lyn heeft moeite om de juiste balans te vinden tussen het moederschap, haar werk en haar huwelijk. Cat, die al haar vrienden jaloers maakt met haar perfecte huwelijk, heeft niet in de gaten dat haar man een geheim verbergt dat haar leven op zijn kop zal zetten. En Gemma, die maar niet weet wat ze wil, verandert elke paar maanden van baan én van vriend, al heeft ze nu een man ontmoet bij wie ze weleens rust zou kunnen vinden. In deze turbulente tijden is de band tussen de drie zussen sterk genoeg om alles samen te doorstaan. Tot de avond van hun vierendertigste verjaardag. Tijdens een etentje worden onthullingen gedaan en dingen uitgesproken, die niet meer terug te nemen zijn…
Degenen die bekend zijn met de boeken van Liane Moriarty zullen aan Drie wensen ook weer een fijn exemplaar hebben. De schrijfstijl is weer zoals we die van haar gewend zijn, alsmede de opbouw van het verhaal en de stijl van het heen en weer springen tussen de personages. De keuze om verhalen op die manier op te bouwen lijkt wel een rode draad door al haar boeken, en voor fans zal ook dit boek weer vertrouwd aanvoelen. Hoewel Drie Wensen pas afgelopen maand is uitgekomen in Nederland, is deze titel eigenlijk het eerste boek wat van Moriarty ooit verschenen is. Zij heeft dit boek geschreven als onderdeel van haar studie, toen zij nog bezig was om haar master aan de universiteit van Sydney te halen.
Het bedonderde vriendje verscheen weer in beeld, en hij spnde zijn griezelige armspieren aan. Ellie keek schuldbewust naar het televisiekijkende publiek.
‘Kom op, vertel het hem,’ sommeerde Cat haar. ‘Ik zou het willen weten als ik hem was. Ik zou het afschuwelijk vinden om de waarheid niet te weten. Opbiechten is echt veel beter, Ellie.’
‘Vind je dat echt?’ vroeg Dan.
‘Jaaa, jij niet dan?’
‘Ik weet niet.’
Er gingen geen alarmbellen rinkelen in Cats hoofd. Nog niet het minste klingeltje.
Dat dit haar eerste boek is, is overigens ook af en toe te merken: het plot zit hier en daar minder sterk in elkaar dan haar latere boeken, en ook de personages in het boek blijven in vergelijking meer op de vlakte. De strubbelingen van Gemma bijvoorbeeld. Haar losbandige manier van leven wordt gaandeweg het boek wel verklaard, zonder hier al teveel over te verklappen is er in elk geval wel een oorzaak van haar frivole gedrag, maar hoe zij er zelf over denkt en mee omgaat laat juist niet echt een sterke ontwikkeling zien. Dit is jammer, want je verwacht van een personage als Gemma dat zij toch volwassener eruit komt dan dat uiteindelijk blijkt. Soortgelijke gebreken heeft ook Lyn heel sterk. Haar perfectionistische karakter wordt wel duidelijk neergezet, maar ook in haar innerlijke dialogen mis je een bepaalde diepgang.
Alleen het karakter van Cat is hierin beter uitgewerkt, en dit zorgt er ook voor dat je met name voor haar meer sympathie gaat voelen. De gebeurtenissen die haar overkomen zullen voor velen herkenbaar zijn, en de daarbij horende emoties en gedachtes ook. Een ander klein nadeel van Drie wensen is dat er tussen de hoofdstukken door telkens een kort verhaaltje staat van buitenstaanders die op een bepaald punt in het leven van de drieling een kortstondige ontmoeting hebben. Wat hiervan precies het doel is, is niet helemaal duidelijk. Het voegt aan het verhaal maar sporadisch iets toe, terwijl deze onderbrekingen wel erg storend werken voor de flow van het willen doorlezen. Het lijkt te zijn bedoeld om de personages meer achtergrond te bieden, maar omdat de ontmoetingen eigenlijk zo zijn zoals je bijvoorbeeld een vreemde tegenkomt in een café, veroorzaakt dit juist het tegenovergestelde. Het versterkt het gevoel van een bepaalde oppervlakkigheid bij de karakers.
Dit is echt heel jammer, want het plot zelf zit zoals je van Moriarty kan verwachten zeer goed in elkaar. De schrijfstijl zelf is weer lekker vlot, er zit humor in die regelmatig zorgt voor een glimlach en lokt af en toe een lach hardop uit, en ook bepaalde momenten in het verhaal lokken gevoelens van herkenbaarheid en andere emoties uit. Het is geen tranentrekker, daarvoor ontbreekt de diepgang van de personages zoals eerder genoemd, maar het laat je ook niet onbewogen. Al met al zouden de fans van Moriarty’s werk aan Drie wensen dus best weer een leuk boek hebben die niet aan de collectie mag ontbreken. Wel had het voor de ontwikkeling in de schrijfstijl van Moriarty leuker geweest als dit het eerste boek zou zijn geweest dat je van haar hebt gelezen, waarna de kwaliteit met nieuwere titels dan alleen maar zou gaan toenemen.
