Negen vrienden, een dode
Negen vrienden vertrekken voor een aantal dagen naar een idyllische villa in de Schotse Hooglanden, om daar samen oudejaarsavond te vieren. Door de hevige sneeuwval kan niemand het verlaten natuurgebied verlaten, of binnenkomen. Dat weerhoudt ze er niet van om heerlijk te dineren en veel, te veel, champagne te drinken onder het genot van een prachtig uitzicht en een knappend haardvuur. De stemming wordt echter wat grimmiger naarmate het aftelmoment nadert. Opgekropte woede en diepgewortelde jaloezie komen naar de oppervlakte. Maar wie had kunnen denken dat hij of zij die nacht nog vermoord zou worden door een van de vrienden?
Incompleet beeld
De Jachtpartij wordt verkocht als een spannende whodunit, maar toch komt dat niet lekker uit de verf. Een van de belangrijke ingrediënten om te kunnen gaan speuren naar de moordenaar is toch wel dat je weet wie er vermoord is. Echt wordt pas ongeveer halverwege het boek het geslacht van het slachtoffer onthuld, maar een naam krijg je pas in de ontknoping. Het boek is geschreven vanuit verschillende perspectieven in verschillende vertelvormen. Naast Heather en Doug (twee opzichters die bij de villa wonen) komen vier van de negen vrienden aan het woord. Opvallend is het dat alleen de vrouwen in het gezelschap het verhaal vertellen en dat de perspectieven van de mannen achterwege wordt gelaten. Sowieso is het vreemd dat niet alle vrienden het verhaal vanuit hun perspectief vertellen.
Hij haast zich naar de Lodge. Hij probeert te rennen, realiseer ik me. Er is iets mis. Dat weet ik zonder zijn gezicht te zien.
Opvallend is dat Dougs perspectief als enige in de derde persoon wordt verteld, terwijl de andere vijf perspectieven vanuit de eerste persoon zijn. Jammer is dat de schrijfster er voor heeft gekozen om het verhaal niet ook deels uit de ogen van de mannelijke vrienden te vertellen. Een was dat een logische keus geweest, twee had dat het boek wat meer variatie gegeven. De nadruk had dan wat minder op de vrouwen en hun problemen gelegen en dan hadden de mannen hun standpunten kunnen verdedigen. Sowieso kom je door deze keuze nauwelijks iets te weten over Bo en Nick, over hoe zij denken en welke privégesprekken zij hebben omdat er geen vrouw bij is om daarover te vertellen. Overigens zijn de hoofdstukken verder niet kenmerkend als een van vrouwen geschreven – het is dat het hoofdstuk je vertelt wie er aan het woord is, anders zou je amper onderscheid kunnen maken tussen de verschillende vrouwen.
Vriendengroep of schijnheiligen?
Nergens krijg je het gevoel dat de hoofdpersonen echt goede vrienden zijn. Ze praten veelal vreselijk slecht over elkaar en nergens krijg je het idee dat dit een perfecte vriendengroep is, met een rijke geschiedenis samen, vol vreugde en emotie. Het blijft heel erg oppervlakkig. Iedereen lijkt ook schone schijn te spelen, maar waarom in hemelsnaam? Overigens krijg je als lezer nooit de mooie versie van de vriendengroep te zien, maar meteen de nare dynamiek tussen de verschillenden leden. Je gaat je daarom nooit bekommeren om hen en het kan je dan eigenlijk ook maar weinig interesseren wie er dood is, wie de dader is en waarom. Dit was allemaal niet zo erg geweest als de moord en het onderzoek naar de dader centraal hadden gestaan, maar dat is niet het geval.
Geen whodunit
Lastig is ook dat er niet duidelijk een buitenstaander is die dit moordmysterie zal oplossen, die je als lezer vertrouwd of waarvan je in ieder geval zeker weet dat hij of zij niet de moordenaar kan zijn. Ondanks dat het boek zo ongeveer begint met het vinden van een slachtoffer, is de moord eigenlijk het hele verhaal geen probleem. De vrienden zijn daar gewoon om een fantastische tijd te hebben – met teveel drank, drugs en mensen die elkaar niet mogen. Er valt dan ook eigenlijk niet echt iets noemenswaardigs voor en het verhaal gaat van onbelangrijk moment naar onbelangrijk moment. Nergens voel je eigenlijk de dreiging van een situatie die uit de hand dreigt te lopen. Zelfs na ongeveer 300 pagina’s lijkt het verhaal nog niet te willen onthullen wie er dood is en hoe dat is gebeurd.
Op vreemde momenten worden wel dingen geroepen als: “ik zou hem/haar wel kunnen vermoorden”, maar dat strookt dan niet met de situatie/aanleiding of de persoon die het zegt. De persoon die overkomt als een uitgekiende vrouw die stiekem aan heel veel touwtjes trekt om haar zin te krijgen, zou eerder wraak nemen met een uitgekiend plan – sowieso is op dat moment moord als antwoord niet te rijmen. Het was veel spannender geweest als de groep vrienden echt hecht was en uiteindelijk één van hen doorgedraaid of geknakt blijkt te zijn, om uiteindelijk met voorbedachte rade iemand van het leven te beroven. Omdat het verhaal grotendeels wordt verteld door de vrouwen uit de vriendengroep, die bijna het hele boek lang de moord nog niet als probleem hebben, valt het whodunit-aspect van het boek volledig weg.
