Golf van misdaad
Inspecteur Helen Grace en haar team staan onder grote druk. Er gaat een golf van misdaad door de stad en met elk geweldsdelict groeit de stapel zaken waar geen enkele schot in zit. Het team heeft moeite om de moed erin te houden, terwijl ook de druk vanuit de media groeit. Daarbij moet Helen Grace het stellen zonder haar trouwe partner Charlie Brooks, die met zwangerschapsverlof is. Brigadier Joseph Hudson doet er alles aan om haar het leven zuur te maken en journaliste Emilia Garanita legt extra druk op de situatie door de onopgeloste moorden en Helen Grace’s persoonlijke leven voor smeuïge krantenartikelen te gebruiken.
Het verhaal van dit tiende deel in de Helen Grace-reeks laat zich niet zo heel makkelijk opschrijven, want net als het onderzoeksteam kom je er als lezer pas heel laat achter welke kant het op gaat. Hiermee heeft M.J. Arlidge een originele insteek gekozen die nog niet eerder in de reeks voorbij is gekomen. Hebben we dit keer misschien niet te maken met een seriemoordenaar en vallen de verschillende moordzaken niet aan elkaar te linken? Het is een interessante vraag die lang speelt, met een net zo interessant antwoord. Dat maakt dit boek weer onderscheidend genoeg van de voorgaande delen, waardoor dit tiende deel een stuk frisser aanvoelt dan voorgaande twee delen.
De vorige delen in de Helen Grace-reeks. Klik op de afbeelding (behalve Iene miene mutte en Klikspaan) om de recensie van dat boek te lezen.
Losstaand verhaal
Voor wie de voorgaande negen delen niet heeft gelezen, geen zin heeft om bij het begin te beginnen, maar toch wil aanhaken bij deze populaire boekenreeks: Niemand zeggen is een losstaand verhaal dat slechts een handje vol referenties heeft naar zijn inmiddels behoorlijke geschiedenis. Je hoeft niet bang te zijn dat het verhaal niet te volgen is. Het enige is dat je de personages niet zo goed kent als de trouwe lezers van de reeks dat doen, maar iedereen wordt (op vloeiende wijze) opnieuw geïntroduceerd met in het kort belangrijke achtergronddetails. Misschien maakt dat dit boek voor de nieuwkomers juist nog wat interessanter, omdat je er gaandeweg nog achter moet komen wie wie is en wat hun verhoudingen zijn.
De schrijfstijl is erg vlot, met makkelijke taal en zeer korte hoofdstukken van drie á vier pagina’s. Hoewel dat goed werkt als je eenmaal in het verhaal zit, maakt dat het wel wat lastiger om erin te komen. Er worden in een heel korte tijd heel veel personages en situaties geïntroduceerd en om de paar pagina’s moet je weer schakelen naar een ander personage. Dat valt in dit deel extra op, want de hoeveelheid slachtoffers, de mensen die verhoord moeten worden en onderzoeksrichtingen is groot. Na een kwart van het boek komt het verhaal in iets rustiger vaarwater, weet je wie wie is en vanaf dat moment is het boek pas echt moeilijk aan de kant te leggen.
Bevredigend slot
Eigenlijk valt er niet zoveel aan te merken op dit boek, want het verhaal zit goed in elkaar en is goed geschreven. Het einde komt als een verrassing en voelt misschien ietwat anticlimactisch zonder de gebruikelijk bloedstollende actiescène. Wie het boek uit heeft zal ondanks dat waarschijnlijk beamen dat het een passend, bevredigend slot is dat veel goeds beloofd voor het volgende deel in de serie, dat er ongetwijfeld gaat komen. Kortom, een zeer vermakelijke misdaadthriller die je in luttele uren uitleest, ondanks dat het met bijna vijfhonderd pagina’s zeker geen dun boek is.
