Het is een jaar geleden dat inspecteur Helen Grace jaagde op een seriemoordenaar. De zaak kende een dramatische ontknoping, maar ondanks dat is ze al snel weer aan het werk gegaan. Echter, nu krijgt ze opnieuw te maken met een maniak die er op los moordt. Het slachtoffer is een gelukkig getrouwde man die wordt afgeslacht in een verlaten huis. Als niet veel later zijn hart wordt bezorgd bij zijn vrouw en kinderen, weet inspecteur Helen Grace zeker dat er nog meer slachtoffers zullen volgen. Kan zij de gewiekste seriemoordenaar stoppen, terwijl ze haar persoonlijke leven ook nog steeds op de rails probeert te krijgen?
Dit boek is het tweede deel in de Helen Grace-serie en is daarmee de opvolger van ‘Iene Miene Mutte’; het debuut van M.J. Arlidge als thrillerauteur. Hij schreef al vijftien jaar voor verschillende Britse misdaadseries en dat is wel te merken ook. Het tempo is namelijk erg hoog en door de korte hoofdstukken lees je ontzettend snel door het boek heen. Een hoofdstuk van meer dan drie pagina’s is echt een uitzondering. Ook niet gek dat dit slechts 382 pagina’s tellende boek bestaat uit maar liefst 121 hoofdstukken (exclusief de pro- en epiloog). Naast ‘Iene Miene Mutte’ (Eeny Meeny) en ‘Piep zei de muis’ (Pop Goes the Weasel) verschenen ook al ‘Pluk een roos’ (The Doll’s House) en ‘Klikspaan’ (Liar Liar) in dezelfde serie.
Een serie, dat is precies wat het is, want dit boek voelt echt heel erg aan als een aflevering uit een van de vele misdaadseries. Misschien is dat omdat er al een deal is voor een televisieserie met Helen Grace in de hoofdrol of misschien komt dat gewoon door de schrijfervaring van de auteur. Jammer, want een boek heeft alle ruimte voor interessante karakters en, nog belangrijker, een verrassend, complex verhaal. Dit verhaal kent wel een plotwending en een duidelijke ontknoping, maar wel een die vergelijkbaar is met een aflevering van een CSI-achtige televisieserie. Zoals het hoort vallen dus ook net voor het einde de puzzelstukjes op hun plek en wordt het mysterie opgelost.
Het is absoluut niet zo dat dit boek niet het lezen waard is, maar het is jammer dat het niets nieuws of verrassends doet met het genre. Als lezer wil je toch graag overrompeld worden door een ontknoping die je niet zag aankomen of in ieder geval die je naar het puntje van de stoel brengt, maar geen van beide is eigenlijk het geval. Dat maakt dat dit verhaal niet boven andere misdaadthrillers uitsteekt. Bovendien mis je ook echt wel wat als je het eerste deel niet hebt gelezen, wat voor een boekenreeks niet zo handig is. De eerste pagina’s verklappen de conclusie van het eerste boek, maar wekt dan nog de indruk dat het een mysterieuze gebeurtenis is uit Helens verleden. Niets blijkt minder waar, het hele boek lang wordt er verwezen naar gebeurtenissen in het vorige boek.
Pingback: Recensie: M.J. Arlidge - Nog lange niet - Play Watch Read