Het dagje weg van een gezin naar een rustig, redelijk afgelegen strand verandert in een nachtmerrie: tijdens het graven in het zand stuiten ze op het lijk van een jonge vrouw. De inmiddels bejubelde inspecteur Helen Grace – die al twee seriemoordenaars een halt heeft toegeroepen – duikt in de zaak. Trekt ze alleen niet te snel een conclusie als ze denkt dat ze weer met een seriemoordenaar te maken heeft? Ondertussen is haar privéleven een behoorlijke last op haar schouders…
Pluk een roos is het derde deel in de Helen Grace-reeks. Na het succes van Iene miene mutte en Piep zei de muis, konden meerdere vervolgdelen natuurlijk niet uitblijven. Vooralsnog schrijft auteur M.J. Arlidge twee boeken per jaar. Er zijn nu zes delen, waarvan er vijf naar het Nederlands zijn vertaald. De kans is dus groot dat we binnenkort het negende deel in de reeks kunnen verwachten. Het hoge tempo van boeken uitbrengen past wel bij deze auteur, want hij heeft meer dan vijftien jaar ervaring als schrijver van verschillende Britse misdaadseries.
Dit boek voelt dan ook heel erg aan als een aflevering uit een misdaadserie van de televisie, precies zoals de vorige delen dat ook deden. Er zit veel vaart in het boek en als lezer word je geregeld op het verkeerde been gezet. Het boek bestaat uit heel veel korte hoofdstukken (van gemiddeld slechts drie pagina’s). Dat maakt ook dat je het boek nauwelijks aan de kant kunt leggen. “Aah, nog een hoofdstukje dan…”, een gedachte die vaak door je hoofd zal schieten. Het gevolg? Veel te lang op de wc zitten, onderweg van werk naar huis de uitstaphalte missen en midden in de nacht beseffen dat over vier uur de wekker alweer gaat.
Alle boektitels in de Helen Grace-reeks refereren naar een kinderliedje of -rijmpje. Het origineel is getiteld The Doll’s House. Die titel ligt een stuk meer voor de hand dan de Nederlandse vertaling naar Pluk een roos. Toch valt de titel wel te verklaren als je het hele rijmpje in gedachten neemt: “Ben je boos? Pluk een roos. Zet hem op je hoed, dan ben je morgen weer goed!”. De titel zegt dus op het eerste oog niks over het verhaal, maar de gekozen titel is wel belangrijk voor de consistentie: Het Poppenhuis (de letterlijke vertaling van de Engelse titel) is namelijk geen Nederlands kinderliedje of -rijmpje.
Het verhaal zelf is spannend genoeg en weet eigenlijk continu te boeien. Niet alleen omdat hoofdpersoon Helen Grace jaagt op een moordenaar, maar ook omdat er van alles speelt in de persoonlijke levens van de verschillende personages. De achtergrondverhalen van Helen en haar collega’s zijn in precies de goede hoeveelheid aanwezig. Ze voeren nergens de boventoon, maar maken de verschillende personages wel interessanter. De relatie met Helens baas verslechtert en leidt tot een heftige confrontatie. Zij en haar onderbuurman liggen ook niet helemaal op een lijn. Collega Charlie kan het werk niet loslaten, ondanks dat ze hoogzwanger is.
Mocht je dit boek graag willen lezen, dan zou je misschien beter eerst de vorige delen kunnen lezen. Pluk een roos gaat namelijk enige tijd na de gebeurtenissen uit Piep zei de muis verder en verklapt daarmee het einde van de vorige twee delen. Bovendien worden de personages verder niet opnieuw geïntroduceerd. De auteur gaat er duidelijk vanuit dat de lezer alle delen leest en niet een reeks schrijft waar je op elk willekeurig moment in kan stappen. Het is mogelijk, maar je mist dan veel van de achtergrondverhalen en krijgt de ontknopingen van de voorgaande delen voorgeschoteld.
