De blik van de kleine Isaac staat altijd op oneindig. Hij heeft een zacht gezicht maar binnenin lijkt het leeg. Hij praat niet, behalve als hij schreeuwt. Zijn ouders ziet hij sinds hun scheiding afwisselend. Zijn vader Eric Dubon, ooit een succesvol striptekenaar, slaagt er maar niet in tot hem door te dringen. Tot Eric de groene eend van zijn oom erft. Als Isaac de auto ziet, lijkt hij voor het eerst te reageren. Eric ziet het als een teken en besluit tegen de wil van zijn ex Isaac mee te nemen. Achternagezeten door de politie ondernemen vader en zoon een tocht die hun leven voorgoed verandert.
Het verhaal van ‘De Vader’ en zijn zoon, ‘De Jongen genaamd Isaac’, is ontroerend en weet op een bijzondere manier te boeien. De reis die zij met zijn tweeën maken is turbulent, maar straalt tegelijkertijd een bijzondere rust uit, die daardoor extra afsteekt tegen de impulsieve keuze om te vluchten uit het leven dat zij tot dan toe hadden. Toch is het lastig om veel te omschrijven over het verhaal, omdat het verhaal niet het doel lijkt van dit boek. De focus ligt meer op het gebruik van de taal, het omschrijven van de karakters en het uitstralen van sferen en emoties. De aandacht gaat veel meer uit naar de poëtische kant van het boek.
De groene eend is hierdoor een zeer bijzonder boek, maar niet eentje om gemakkelijk even uit te lezen of om met een kopje thee en een koekje onderuitgezakt te lezen op de bank (tenzij je natuurlijk enorm houdt van dit soort boeken). De schrijver, Manu Causse, heeft een bijzondere schrijfstijl die soms lastig te volgen is. Hij schrijft bijvoorbeeld veel vanuit de derde persoon, wat een zekere vorm van afstandelijkheid creëert. Op zich versterkt dit op een goede manier het autisme van Isaac, maar deze schrijfstijl is eigenlijk altijd aanwezig, ook in scènes waarin de jongen geen rol speelt. Dit maakt het voor de lezer soms lastig om zich verbonden te voelen met de karakters, maar ook soms lastig om de aandacht erbij te houden.
‘Dat insect. Die vlinder. Je weet nooit wat dat soort beesten doen. Er is niets logisch aan, geen orde in de gedachten. Geen enkel gevoel voor het noodlot. Het draait alleen maar om breuken en ongelukken.’
De oude man wil opmerken dat het beest wel iets van ongelukken weet; maar hij bedenkt zich, misschien geraakt door de gratie van de tafellakens met rode en witte ruiten, het vet van de ham op de witte borden, het gerinkel van de glazen.
Naast deze vorm is ook op te merken dat er een bepaalde gretigheid uitgaat vanuit Causse’s manier van schrijven. Het lijkt soms alsof hij zo graag wil vertellen dat dit ten koste gaat van het verhaal. Hij dwaalt regelmatig af in zijsporen waardoor je af en toe even terug moet in het boek om het verhaal weer te kunnen oppakken. Ook zijn de uitstapjes naar andere karakters soms een vreemde afleiding die het verhaal zelf niet ten goede komen. Deze karakters zijn overigens wel enorm intrigerend en boeiend, maar zij missen een betrokkenheid met de hoofdpersonages. Hierdoor voelt heel het boek eigenlijk losgemaakt, zwevend, alsof je in een soort limbo rondzweeft en deze figuren gadeslaat. Niet per sé slecht, maar je moet er als lezer wel tegen kunnen.
Manu Causse is van oorsprong Frans, geboren in Parijs en woont nu in Toulouse. Hij is vertaler van verzamelwerken en romans, maar ook van toneelstukken (zoals La fête à Fred). De groene eend is zijn debuutroman en is in vijf talen verkrijgbaar.
