Wat een sportieve werkweek in de Ardennen had moeten worden voor klas 2C eindigt in een beangstigend busritje, want goed en wel vertrokken krijgen de leerlingen een dreigberichtje op hun telefoons. Ze moeten binnen vijf minuten een dvd afspelen en wanneer ze dat doen, wordt duidelijk dat er een bom aan boord is. Terwijl het hele land met live-beelden op de televisie meekijkt, proberen de klasgenoten zich te bedenken waarom de bus gekaapt is en, nog belangrijker, door wie. Misschien is de bommenlegger wel één van hen, maar wat heeft er zich dan in de levens van de scholieren voltrokken in de afgelopen maanden wat tot deze penibele situatie heeft kunnen leiden? Kunnen zij ontrafelen wie de dader is en hoe ze hun eigen levens kunnen redden voor dat het te laat is?
Het boek 2C is een boek dat onder de noemer Young Adult valt, een categorie dat zich typeert als geschikt voor jongvolwassenen en doorgaans dus ook met een tiener als de protagonist. Bijvoorbeeld drie trilogieën die iedereen wel kent: The Hunger Games, Divergent en The Maze Runner. Ook de Nederlandse Mirjam Mous schrijft boeken voor de puberende medemens en een aantal van haar eerdere werken zijn Test, Virus en het vorig jaar verfilmde Boy 7. Of haar nieuwste werk ook een verfilming waard is? Nee, waarschijnlijk niet, want er valt nogal wat op te merken aan het boek; zowel op de schrijfstijl als op het verhaal zelf.
De opbouw van het boek is op zich een goede insteek, maar komt eigenlijk niet erg goed tot zijn recht. Na elk hoofdstuk wisselt het hoofdpersonage en zo worden zowel de gebeurtenissen in de bus als die daaraan voorafgaand verteld vanuit verschillende perspectieven. Dat zou op zich een erge goede manier zijn om spanning op te bouwen, door verschillende verhaallijnen te creëren die uiteindelijk samenkomen. Er zijn in het geval van het boek 2C twee problemen. Ten eerste zitten ze allemaal samen in dezelfde bus en maakt het eigenlijk niet uit welk van de personages je daarbij volgt. Het tweede probleem is dat veel van de gebeurtenissen die plaatsvonden voor de kaping niet uiteindelijk samenkomen en dat de scholieren in de bus er niet over spreken bijvoorbeeld.
Als de situatie vanuit verschillende oogpunten bekeken wordt, zou het heel interessant kunnen zijn als dat ook daadwerkelijk voor een verschil zorgt. Dat is dus nu helaas niet het geval. Bovendien is een bus als setting ook wel erg beperkt, maar dat had dan juist gebruikt kunnen worden als iets heel beklemmends. Eigenlijk is er in het overgrote deel van het verhaal maar weinig sprake van angst bij de personages en zo vinden ze het over het algemeen belangrijker om foto’s en filmpjes te plaatsen op social media. Zo oppervlakkig blijven de personages ook, alsof je ze alleen kent van hun Facebookpagina, want je krijgt wel wat achtergrondverhalen van ze, maar dat is niet voldoende om de karakters tot leven te laten komen. Daardoor leef je niet echt met ze mee en dat is ook niet bevorderlijk voor de spanning van het verhaal. Het scheelt nog dat de klas ofwel heel erg klein is, of dat de helft van de namen niet wordt genoemd, want zo gek veel personages komen er ook niet aan bod.
Het is wel goed dat er een aantal actuele thema’s aangesneden worden, maar net wanneer dat interessant lijkt te gaan worden is het thema al weer afgewikkeld. Zo voeren mensen op een gegeven moment een discussie over de vluchtelingencrisis, een onderwerp waar velen een behoorlijk sterke mening over hebben, maar de voors en tegens worden niet genoemd. Had bijvoorbeeld het gesprek laten uitmonden in een gevecht of een heftige protestactie. Hiervan is echter geen sprake. Ook de onderwerpen racisme, pesten, ziektes, vriendschap en tienerproblemen komen aan de orde, maar nergens dusdanig dat het je aan het denken zet of dat het zowaar een moraal van het verhaal is.
Tot slot is daar nog de schrijfstijl, iets dat eigenlijk wel heel persoonlijk is, maar ook deze is niet in goede aarde gevallen. De zinnen zijn erg kort en er worden ook heel veel moderne woorden gebruikt. Dat alles maakt het boek een stuk minder geschikt voor de volwassen lezer en het is maar de vraag of het dan voor jongeren wel aansprekend is. Over het algemeen voelt het boek eerder aan als geschikt voor iemand uit groep 8, mede door de grote letters, dan voor bijvoorbeeld een zeventienjarige die net de eindexamens achter de rug heeft. Dat is ook niet erg, op zich, maar omdat het een Young Adult-boek is schept dat een bepaalde verwachting.
