Mythologie
In de mythe van de dood volgen we commandant Enrico Mancini en zijn team tijdens een lugubere zaak: een seriemoordenaar bootst mythologische figuren na met de lichamen die hij om het leven heeft gebracht. Hoe langer het duurt voordat de moordenaar ontdekt is door Mancini’s team, hoe sneller de seriemoordenaar te werk gaat. Maar wat als blijkt dat een van de agenten uit Mancini’s team verwant blijkt te zijn met de moordenaar? Dat maakt de zaak meteen een stuk persoonlijker. Weten ze de moordenaar te vinden en te stoppen voordat hij nog meer slachtoffers maakt?
De mythe van de dood is een thriller waarin rechtvaardigheid en de werkelijkheid ter discussie gesteld worden. Hierbij is het basisthema transformatie, aangezien alle personages wel een vorm van transformatie ondergaan. Het boek is opgedeeld in vijf delen: de jager, de monsters, de chaos, de orde en de duisternis. Deze delen sluiten aan op het verhaal en hoe de gedachtegang van de seriemoordenaar is. Het verhaal wordt vanuit verschillende personages beschreven en de tijd van het verhaal is eigenlijk niet duidelijk.
Onsamenhangend verhaal
Zoals gezegd is het boek vanuit verschillende personages geschreven. Hierdoor is het verhaal moeilijk te volgen en zijn sommige overgangen erg verwarrend. Je weet soms niet goed over wie het gaat, ondanks dat er bij elk hoofdstuk staat op welke plek het verhaal zich afspeelt. Ook is het zo dat de gedeeltes over het team en de gedeeltes over de moordenaar soms niet chronologisch op elkaar aansluiten. Daarnaast zijn de personages erg vlak: ze zijn niet goed uitgewerkt en hebben weinig tot geen diepgang. Hierdoor kan het zijn dat je het boek meerdere keren weg legt, omdat je er gewoon niet doorheen komt. Terwijl je aan het lezen bent, heb je vaak namelijk geen idee waar het nou werkelijk over gaat. Het verhaal is erg onduidelijk, mede omdat de schuingedrukte passages soms vanuit de seriemoordenaar zijn geschreven, maar ook af en toe vanuit een ander personage. Dit maakt het erg verwarrend. Wat ook verwarrend is, is hoe het team op sommige aanwijzingen komt die naar de moordenaar leiden. Het lijkt soms namelijk alsof ze de aanwijzingen zo uit het niet opeens weten.
Wel kun je merken dat Mirko Zilahy zich erg heeft verdiept in de mythologische figuren en in de psychologische aspecten die terug komen in het verhaal, ook met betrekking tot de criminologie. Daarnaast weet hij zinnen op een heel poëtische manier te schrijven, waardoor zelfs passages van de seriemoordenaar mooi worden neergezet. Wat erg jammer is, is dat het verhaal aan het eind erg afgekapt voelt: de moordenaar is ontdekt en daarna keert het team weer terug naar hun eigen leventjes. Helaas slaat Zilahy volledig de plank mis met dit onsamenhangende verhaal en is het geen aanrader, aangezien je jezelf er echt doorheen moet slepen.
‘Achter het gordijn van stoom een zilveren gebaar. Zoekende ogen. Een onderbroken ademhaling, wanneer de arm van de man tevoorschijn komt en zich om haar keel wikkelt.’
Mirko Zilahy
Mirko Zilahy is een Italiaanse auteur. Hij is geboren in Rome en is 44 jaar oud. De mythe van de dood is het tweede boek dat hij geschreven heeft. Hij schreef al eerder over commandant Enrico Mancini in zijn eerste boek, genaamd Schaduw. Het thema in Zilahy’s eerste thriller is met name het rechtvaardigheidsgevoel en de beestachtigheid waartoe de mens in staat is. Dit zie je ook terug in het tweede boek. Daarnaast is de werkelijkheid ook een groot thema in De mythe van de dood. In beide thrillers draait het verhaal om commandant Mancini en zijn team en een zaak met een seriemoordenaar.
