Recensie: Samantha Stroombergen – De witte kamer

Midden-Oosterse marteltechniek

Rechercheur Léon Coeur is geschorst vanwege een schietincident. Zolang het onderzoek loopt geeft hij les op een universiteit en leegt hij zijn hoofd door te gaan vissen. Als hij op een ochtend in alle vroegte een bericht binnenkrijgt dat er een lichaam is gevonden, grijpt hij zijn kans. Hij is snel ter plaatste en bemoeit zich met het onderzoek om zo te laten zien dat zijn team niet zonder hem kan. Hij schakelt de hulp in van zijn nichtje Hanna, die criminologie studeert. Kunnen zij erachter komen wat er met slachtoffer is gebeurd? Waarom is hij uitgemergeld en is er een vijf in zijn buik gekerfd?

Het slachtoffer blijkt een journalist te zijn die is onderworpen aan is aan een Midden-Oosterse marteltechniek: opsluiting in een volledig witte kamer. Als eenmaal de link wordt gelegd met een terroristische aanslag enkele maanden eerder in Amsterdam, lijkt het erop dat de journalist te veel wist en dat hij daarvoor moest boeten. Hannah en Léon duiken in de zaak en komen beetje bij beetje tot verrassende ontdekkingen. Het onderzoek gebeurt natuurlijk wel in het geniep, want zolang Léons schorsing van kracht is bevindt hij zich op glad ijs.

Er is niets om je heen.

Alles is wit.

Is ontsnappen nog mogelijk?

Van Nederlandse bodem

De witte kamer is een debuutthriller van Samantha Stroombergen. Ze studeerde Nederlands en journalistiek aan de Universiteit Leiden. Ze werkt als copywriter op de Digital Content-afdeling van KLM. Als boekenwurm recenseert ze boeken voor Hebban. Twintig jaar geleden deed ze al mee aan een schrijfwedstrijd en kreeg haar verhaal over een vampierenschool een plekje in de bundel Voor kinder, door kinderen. Nu is het dan eindelijk zover en heeft ze haar eerste echte boek geschreven.

Unieke speurneuzen

Het aantal personages in dit boek is vrij beperkt en het draait voornamelijk om Léon en Hanna. Als lezer krijgt je redelijk wat achtergrondinformatie en weet je uiteindelijk aardig hoe de personages in elkaar steken. Ook Léons relatie met zijn vrouw Mirthe speelt een belangrijke rol. Daarnaast heeft Hanna zo haar eigen problemen door een traumatische gebeurtenis in het verleden. Echter blijkt weinig van dat alles cruciaal voor het plot. Het is goed om de personages wat meer achtergrond te geven, maar uiteindelijk verwacht je eigenlijk dat het doen en laten van deze twee mensen terug te leiden van valt naar hun persoonlijk levens.

Vlotte schrijfstijl

De witte kamer leest erg lekker weg door de vlotte schrijfstijl van de auteur. Geen onnodig moeilijke woorden of ingewikkelde zinnen, maar normaal opgebouwde zinnen met een prima lengte. Ook de korte hoofdstukken van gemiddeld een pagina of vijf zorgen dat je lekker door blijft lezen. Samantha Stroombergen beschrijft veel details (uiterlijke kenmerken en hoe omgevingen eruit zien, bijvoorbeeld). De verhouding is erg goed: de details overheersen niet, maar laten je wel beter inleven in het verhaal. Soms bijna misselijkmakend, want de fysieke toestand van het gevonden lijk is niet al te best. Als je een beetje beeldend denkt, ben je dat beeld de komende tijd nog niet kwijt.

Spanningsbogen

Hoewel het boek zeker intrigeert en je uiteindelijk graag (en snel) het hele verhaal wilt uitlezen, even spannend is het niet altijd. Veel vragen die het verhaal oproept, worden vrij snel beantwoord. Zo is er wel continue het gevoel dat je door wilt lezen om meer te weten te komen, maar het idee dat je uiteindelijk van je stoel geblazen wordt door een verrassende ontknoping verdwijnt wel vrij snel. Dat maakt ook dat de uiteindelijke ontknoping een beetje lauwtjes is. Bovendien valt die nogal uit de lucht. Niet alle vragen worden beantwoord, je krijgt niet echt een goede verklaring voor wie wat heeft gedaan en de motieven blijken zwak. De reis blijkt spannender dan de bestemming.

Koelcel

€20,99€9,99
Op voorraad. Voor 17:00 uur besteld, woensdag in huis