Mags krijgt het bericht dat haar broer Abe in kritieke toestand in het ziekenhuis ligt. Ze hebben elkaar in geen jaren gezien en eigenlijk kent ze hem helemaal niet. In het ziekenhuis treft Mags de verloofde van haar broer aan. Ze stelt zich voor als Jody en weet maar weinig te vertellen over wat er met Abe is gebeurd. Een val van de balustrade bracht hem in levensgevaar en het is maar de vraag of hij ooit zijn ogen weer zal openen. Ondertussen gelooft Mags niet dat het ongeluk zo onschuldig is als haar wordt verteld en doet ze er alles aan om de waarheid boven tafel te krijgen.
Leugenaar is Sarah Naughtons eerste boek voor volwassenen. Eerder schreef ze al twee thrillers voor tieners. Ze woont samen met haar man en twee kinderen in Londen. Na haar carrière in de reclame richt zich ze nu dus op het schrijven van boeken. Haar gebrek aan schrijfervaring voor thrillers voor volwassen is niet op te merken, want met Leugenaar heeft ze een boek geschreven erg lekker wegleest en goed in elkaar steekt. Het boek is boeiend genoeg om het uit te willen lezen en weet, verrassend genoeg, zelfs aantal keer te choqueren.
Niemand gelooft leugenaars. Ook niet als ze de waarheid spreken…
De grootste teleurstelling wordt eigenlijk veroorzaakt door de teksten op de kaft. Er staat ontzettend schreeuwerig op hoe spannend het boek wel niet is. Het klopt dat je steeds meer puzzelstukjes krijgt om uiteindelijk de puzzel compleet te maken, maar het is absoluut niet zo dat die puzzel weer omver gegooid wordt en dat er stukjes zijn die niet passen – zoals de kaft dus beweert. Dat is jammer, want daardoor begin je als lezer met andere verwachtingen aan het boek. Je kunt alleen spreken van een metaforische puzzel die omgegooid wordt als alles wat je tot nu toe hebt gelezen in een andere perspectief wordt geplaatst door een plotwending.
Het verhaal gaat ook eigenlijk net iets te lang door. Er zit richting het einde duidelijk een knip in het verhaal, wat je bijna kan zien als een nieuw verhaal dat achter het eerste aankomt. De locatie is anders, maar ook de sfeer en het thema veranderen. Hoewel dat einde het verhaal mooi rond maakt en nog eens benadrukt dat liegen een gevaarlijk middel is, voelt het toch alsof je het verhaal uit hebt en vervolgens nog enkele tientallen pagina’s door moet lezen. Misschien had de schrijfster de ontknoping al eerder kunnen verweven in het verhaal, want de rest van het verhaal bestaat al uit verschillende verhaallijnen, vanuit verschillende perspectieven, op verschillende momenten in tijd.
