Tragische nacht
Na een onrustige nacht ontwaakt de 26-jarige Yu-Jin en ontdekt dat zijn kleding vol bloed zit. Hij herinnert zich niets van wat er de afgelopen nacht is gebeurd, maar heeft al vrij gauw door dat er niets klopt. Waarom zit hij onder het bloed en hoort hij zijn moeder tegen de gewoonte in niet bezig zijn met haar ochtendrituelen? Als hij op onderzoek uitgaat, treft hij het levenloze lichaam van zijn moeder aan. Haar keel is doorgesneden en ze ligt in een vreemde houding. Welk drama heeft zich de nacht ervoor in hun huis voltrokken?
De sporen wijzen hemzelf aan als de moordenaar en Yu-Jin besluit daarom zelf de waarheid te achterhalen. Hij verbergt het lijk om zo zijn nieuwsgierige tante, pleegbroer en de politie op afstand te houden. Zij mogen niet weten dat Moeder niet meer in leven is, totdat hij de onderste steen boven heeft. Dan blijkt er diezelfde nacht nog een vrouw te zijn vermoord, vlakbij hun woonwijk. Langzaam komen Yu-Jins herinneringen terug, en ontvouwt zich een drama dat verder gaat dan deze fatale nacht.
Zuid-Koreaanse thriller
Zuid-Koreaan You-Jeong Jeong schreef enkele andere boeken, maar debuteert met De goede zoon ook in Nederland. Haar schrijfstijl is toegankelijk en dat is in die zin niet anders dan de gemiddelde westerse thriller, maar toch heeft dit boek zeker iets eigens. Het boek is opgedeeld in vier hoofdstukken van elk ongeveer tachtig bladzijden en een korte epiloog. Dat is even wennen, maar zeker een prima keus aangezien het hele verhaal wordt verteld vanuit Yu-Jins perspectief. Des te knapper dat het boek boeiend blijft tot het eind, want door te kiezen voor een verhaal zonder meerdere vertelperspectieven en korte, snelle hoofdstukken voor de afwisseling, moet de schrijfster jouw aandacht op een andere manier vasthouden.
Verontrustende moeder-zoon-relatie
De verontrustende relatie tussen moeder en zoon is wat dit boek zo interessant maakt om te lezen. Zij controleert zijn hele leven, terwijl hij zijn best doet om in de pas te lopen. Moeder lijkt er alles aan te doen het leven van haar zoon zo beperkt mogelijk te houden, door overal regels voor op te stellen en haar zoon te onthouden van zo’n beetje alles dat voor hem vreugde aan het leven geeft. Maar is het allemaal wel zo zwart-wit? Wie is deze vrouw en hoe zijn zij en haar zoon geworden tot wie ze zijn en waarom handelt zij zoals ze doet? Het zijn vragen waar je gaandeweg antwoord op krijgt als het verhaal de dagen, weken, maanden en jaren voor de moord beetje bij beetje prijsgeeft.
Ook ontdek je steeds meer over wie Yu-Jin eigenlijk is en welke belangrijke gebeurtenissen leiden tot het leven dat hij nu leidt. Vanaf het begin is al duidelijk dat er iets mankeert: een overbezorgde moeder en gaten in zijn geheugen. Dat gat in het geheugen van de hoofdpersoon gebruikt de schrijfster om de lezer in het ongewisse te laten over wat er is gebeurd die nacht. Stukje bij beetje komen de missende stukken weer terug doordat hij die fatale nacht opnieuw beleeft door voorwerpen die hij vindt, mensen die hij ziet en door dingen die gezegd worden. De hints zijn er al vanaf begin af aan, maar het is pas aan het eind van het verhaal waar de puzzelstukjes echt op z’n plaats vallen.
Wie kun je nog vertrouwen als je jezelf niet vertrouwt?
Sfeer en personages boven verhaal
You-Jeong Jeong heeft een goede, geloofwaardige manier gevonden om een verhaal te bouwen rondom het geheugenverlies van haar hoofdpersoon. Het is zeker genoeg om door te willen blijven lezen, maar echt grote verrassingen blijven uit. Overigens is dat misschien wel juist een compliment, want dat betekent dat de wendingen vrij natuurlijk komen. Die keren dat je verrast wordt door nieuwe informatie, is omdat je hoofdpersoon een nieuwe ontdekking doet. De schrijfster lijkt daarmee de karakterontwikkeling op de eerste plaatst te zetten en niet een verhaal te schrijven met als doel om de lezer meerdere keren van de stoel te laten vallen van verbazing.
Het zijn dan ook vooral de sfeer en de personages die het lezen boeiend houdt, want het verhaal op zichzelf is niet zo heel erg bijzonder. Het boek begint erg wazig, wat overeenkomt met de toestand waarin de verteller zich verkeert, maar na het eerste deel wordt het steeds duidelijker welke kant het verhaal op gaat. De sfeer is vrij onheilspellend. Als lezer heb je het gevoel dat de hele wereld grijs en grauw is, zonder dat de schrijfster veel details geeft over hoe het huis en de omgeving eruit zien. Een maisonnette woning met dakterras in een nieuwbouwwijk klinkt normaal niet zo slecht, maar in dit boek bekruipt je het gevoel dat je er voor geen goud zou willen wonen.
