Uit den Ouden Doosch is een rubriek waarin we elke week een boek, film, serie of game die al een tijd uit is en weer eens ter sprake mag komen in de schijnwerpers zetten. Deze keer is dat De negen cirkels van Terrence Lauerhohn, dit boek ligt alweer zo’n zes jaar in de schappen. En de schrijver heeft zich laten inspireren door Dante Alighieri “Inferno” en door de gravures van Gustave Doré.
Kennismaking
Zodra je de eerste zinnen leest weet je waar je bent beland, namelijk in de hel! Jack wordt wakker in de hel en wel in de eerste cirkel van de hel. Zijn herinneringen aan het aardse leven heeft hij niet meer het enige wat hij denkt te weten is dat hij niet in de hel thuis hoort en al helemaal niet in de negende cirkel. Om in de negende cirkel te komen heeft Jack een begeleider genaamd Xahubub. Xahubub is een echt duivels monster, hij bezit een lange staart, vleugels en gigantische hoorns. Samen gaan ze op reis door de cirkels en uiteraard probeert Jack zich te onttrekken aan zijn lot, alleen heeft dit niet het gewenste effect. Xahubub wordt ook nog tegengewerkt door zijn vrouw Ishtra mt wie hij een echtelijke ruzie uit te vechten heeft en Jack zit daar tussenin. Ishtra probeert Jack te verleiden om zo haar man tegen te werken. Jack heeft alleen een fragiele vriendschap met hem, of misschien kun je beter zeggen dat er een verbinding is ontstaan tussen Jack en Xahubub. Want de duivel behoedt Jack voor het steeds terugkerende gevaar van de overgang van de ene cirkel naar de volgende, namelijk het Pakmandoolhof. Dit is een duivelse uitvinding die wij ook wel kennen als een verslavend arcade computerspel. Waarom is Xahubub er zoveel aan gelegen dat Jack de negende cirkel van de hel bereikt en waarom wil Ishtra dat juist niet? Welke straf hangt de duivel boven het hoofd als hij niet in de laatste cirkel van de hel aan komt met zijn metgezel? En welke rol speelt het leger van Nachtrijders voor Jacks heden en verleden?
Terrence Lauerhohn
Terrence Lauerhohn is een pseudoniem van de in 1960 in ’s Hertogenbosch geboren Peter Scheefhals. Pas vanaf zijn eenenvijftigste is hij gaan schrijven en zijn schrijfcarrière begon met een roman genaamd Noptula. Zijn latere boeken zijn niet echt te vangen in een genre en het is ook zeker niet de bedoeling van de schrijver om in een hokje geplaatst te worden. Dit merk je ook aan het boek De negen cirkels. Naast zijn boeken heeft hij meegedaan aan verschillende schrijfwedstrijden en zijn veel van zijn verhalen gepubliceerd in genremagazines, waarvan verscheidene in de Verenigde Staten.
Stuiterbal
Het is een leuk boek om te lezen en het blijft je verrassen, want de gruwelijkheden van de ene cirkel waarvan je dacht dat ze niet erger konden, worden in de volgende cirkels alleen maar erger en krijgen de menselijke trekjes die we allemaal herkennen iets duivels. Terrence weet zelfs de wereldgeschiedenis er in te betrekken en laat een aantal markante figuren snel de revue passeren zonder al het “uitschot” te bewaren voor de laatste cirkel. Zoals het een echt duivels boek betaamt heeft het dertien hoofdstukken en zijn de meeste van de hoofdstukken uiteraard per cirkel ingedeeld. Het is een afwisselend verhaal, waarin het op sommige momenten een horrorverhaal is met gore voorstellingen, dan is het weer lachwekkend zoals onze ziel verteerd kan worden en dan is het weer sensueel; in dit verhaal gaat het alle kanten op. De schrijver maakt gebruik van herkenbare beelden zoal Pacman en Stickman. Soms is het wel lastig om bij de dialogen in eerste instantie te bepalen wie wat zegt maar dit doet geen afbreuk aan het verhaal. Een afwisselend verhaal met oude en vernieuwende elementen samengevoegd tot een duister geheel.
€17,95€14,90
Uiterlijk 27 juli in huis
terrence
🙂 Wat fijn om nog eens een recensie van een van mijn oude boeken terug te zien, en nog een heel mooie ook. Dank je, Hasso!