Verkeerde titel
Eigenlijk heeft het boek Het Chalet de verkeerde titel. De Trouwerij of Het Spookdorp zou beter zijn, omdat het niet één chalet betreft maar meerdere en omdat het niet het daadwerkelijke hoofdonderwerp is.
Een jong stel is op weg naar de trouwerij van de zus van de vrouw. De vrouw heeft een rijke historie van te laat komen op alles wat belangrijk is. Dat wil ze nu koste wat het kost voorkomen, dus je weet één ding zeker: er wordt te laat gekomen.
Monoloog
Het boek Het Chalet is grotendeels een monoloog van een jonge vrouw die met haar echtgenoot de bedoeling heeft haar trouwende zus op te zoeken in Duitsland. Vanaf het begin is ze geobsedeerd om er op tijd aan te komen. Het verhaal komt traag op gang. Steeds dezelfde gedachtegangen. Dat iemand in nood – ze verstuikt haar enkel, de telefoons hebben geen enkele vorm van bereik noch een volle batterij, de navigatie valt uit – paniekerige gedachten kan hebben is logisch. Een deel ervan verwerken in een zeker monoloog dan wel uitleg geven is OK, maar dit is erg veel. Het is té veel. Het is een alinea met uitleggen waarom de ene persoon zo in elkaar zit en de ander zó, dan weer een alinea met waarom er écht op tijd gekomen moet worden. Het principe ‘schrijven is schrappen’ is hier duidelijk niet toegepast. Jammer. Het haalt de hele vaart eruit.
Word ik nog steeds achtervolgd? Ik hoor niks omdat het bloed brullend in mijn oren suist en ik paniekerig naar adem hap.
Leestechnisch irritant.
Het hangt ervan af in welke opzet je dit leest: als ‘gewoon’ boek maar dan digitaal, zitten er hinderlijk veel alinea’s in. Ook heeft Sarah Goodwin zich aan verschillende regels van schrijven niet gehouden, zoals geen zin met ‘maar’ beginnen (dat doet ze om de haverklap), is er sprake van hinderlijk veel komma-gebruik, cijfer-gebruik (en ze dus niet uit te schrijven) en heeft de vertaalster nagelaten bepaalde woorden (‘blizzard’, ‘fake’ e.d.) te vertalen. Er is sprake van spreektaal en geen schrijftaal. Daarnaast is er herhaling van dezelfde woorden in één zin, of woorden die erg op elkaar lijken (‘Uiteindelijk’, en in diezelfde zin ‘eindelijk’).
Niet spannend
Tot het verhaal ruimschoots over de helft is, komt het niet spannend over, ondanks dat de elementen dat tot dan toe duidelijk wél zijn. Gestrande reizigers zonder telefoon, zonder navigatie en zonder werkende auto in een spookstadje: toch tamelijk boeiende materie? Het page-turning effect blijft uit. Zelfs als er lijken worden gevonden. Je leest vooral over de adrenaline die door het lichaam giert en de pijnscheuten die ervaren worden, maar het lukt niet om daar in mee te komen.
Filmverhaal
Sarah Goodwin heeft vermoedelijk bedoeld om een script te schrijven waar ze niet in geslaagd is, terwijl het wel duidelijk als film wegleest. Na ongeveer tweederde deel wordt het eindelijk beter. Als een deel van de ontknopingen al geweest is. Dan komt de vaart pas in het verhaal en heeft de schrijfster er ook duidelijk zin in gehad. Er komen meer grapjes voorbij, vergelijkingen met series van vroeger en nu. Met films van vroeger en nu, waardoor het vermakelijker is. Die zijn er daarvoor ook wel, maar hebben niet hetzelfde effect. Nog steeds blijft de figuur Mil (ze heet eigenlijk Amelia, haar zus Jessica, en het hele boek lang worden alleen hun afkortingen gebruikt) tamelijk oppervlakkig gereduceerd tot haar angsten en herinneringen aan vroeger. Logisch voor iemand die in nood verkeerd, maar niet elke hobbel daarvan is even interessant om terug te lezen.
Einddeel
Dat verandert na ongeveer tweederde als er plottwists voorbij komen. Je blijft je wel, net als ‘Mila’, afvragen waarom het allemaal zolang heeft moeten duren, maar de twists zijn er en die zijn leuk doordacht. Wel is het zo dat het verhaal van Het Chalet door de ontknopingen steeds een nieuw genre krijgt. Het begint als saaie roadtrip, verandert in wat moet overkomen als thriller in survival, dan komt er een stukje romantische komedie voorbij – er zitten grappen tussen alsof je Mila in een standup comedy show ziet – en eindigt dan toch in thriller/romantisch. Op viervijfde van het boek krijg je de laatste druppels plottwist toegediend. Omdat het verhaal de eerste zoveel hoofdstukken maar niet van de grond komt, is dat een vreemde gewaarwording.
