Spanning
Het gegeven dat er elke dag iemand af kan vallen, daar wordt zelfs niet een béétje een show van gemaakt in het verhaal. Niet in stijl met hoe zulke programma’s werken. De spanning zit er zó in, dat het doel van de wedstrijd meteen al verandert naar een whodunnit.
Onrealistische patronen, lelijke woorden/zinnen.
Twaalf schrijvers en allemaal gaan ze braaf slapen in de nacht? Je zou minstens een paar nachtbrakers verwachten. Het valt op dat men onderling de schrijvers wel kent, maar vooral van reputatie. Niet genoeg om schrijfstijlen te herkennen. Er is research gedaan naar de locatie met als doel de wedstrijd te winnen. Daarnaast komen er steeds geschreven fragmenten voorbij, maar geen moment zijn dat twaalf verschillende. Dat kan ook niet voortdurend, daar zou je horendol van worden, maar zelf je oordeel vellen over alle de geschreven notities zit er dus niet in.
Er is een hond die geen moment moeilijk doet over een ander baasje. Het gezegde is niet voor niets ‘zo trouw als een hondje’; een echte hond zou moeilijk doen.
Lelijk taalgebruik
Er zijn wat zinnen die je niet verwacht van een schrijver. Zoals: ‘Eet met graagte’, waarom geen ‘gulzig’ ? ‘Conversatietopic’, waarom geen ‘gespreksonderwerp’? ‘Een povere troost’, waarom niet gewoon ‘een schamele’ troost? ‘Om tegen te vertellen’ , zou moeten zijn ‘om aan te vertellen’. Voor een boek veel te populistisch taalgebruik, wat lelijk staat.
Rommelig plot, afleidende verhaallijnen en ontbrekende emoties
Het verhaal komt behoorlijk laat echt op gang. Pas na ongeveer 150 pagina’s. Dan is er al van alles gebeurd en valt het ook op dat menselijke emoties nauwelijks zijn toegelaten in het verhaal. In die zin, dat er choquerende zaken gebeuren die de eetlust van menig mens zou ontnemen. Niet hier.
Daarnaast moet je houden van verhalen in verhalen. Het gaat tenslotte over schrijvers. Juist daarom is het zo vreemd dat de verhalen die worden opgetekend van de hand van verschillende schrijvers, niet de stukjes van iederéén betreffen. Zeker voor het begin was dat toch wel aardig geweest. Al zijn het drie zinnen. Je krijgt niet zelf de gelegenheid je oog erop te laten vallen. En ja, natuurlijk heeft dat te maken met het plot, maar dan nog. Je hebt het over schrijvers, laat dan ook iedereen aan bod komen.
Gesponsord?
Het verhaal begint met een aankondiging van de schrijfwedstrijd. De namen van bedrijven en pers zijn verdraaid, net een woordje weggelaten of juist toegevoegd, en daarom is het extra opvallend dat Hebban er wél tussen prijkt met échte naam én echte awardnaam.
Inconsistent
Hoewel de verhaallijn zich spannend ontwikkelt, zijn er karakters die nogal onderontwikkeld blijven. Als voorbeeld Hamide en Samantha, die als duidelijk tweespan de eerste pagina’s luidruchtig hun intrede doen, maar al na enkele pagina’s weer verdwijnen. Een ruzie die de twee hebben gehad moet dat verklaren. Ze komen pas ruim over de helft steeds meer als karakters naar voren, en dat komt vooral omdat ze met die ruzie aangehaald blijven worden. Geen nieuwe feiten. Niet erg overtuigend.
Dat er ondanks het drama niet wordt ingegrepen – de wedstrijd wordt niet geannuleerd – is onbegrijpelijk en al helemaal dat alles maar door blijft kabbelen. Het is niet een heel realistisch verhaal in die zin. Een andere schrijver blijft steevast bij een afkorting genoemd worden, ook als die afwezig is in het verhaal.
De ontknoping van het raadsel heeft iets heel Amerikaans, door wat er al is gebeurd en dan met een interview waar iemand vanuit de gevangenis naar kijkt. Het heeft best wat.
