Typisch begin
Het verjaardagsfeest van een rijke, hoogstaande familie wordt bruut onderbroken door de moord op de jarige tijdens het diner, waar de jarige al schitterde door afwezigheid. Er is een berg aan verdachten – veertig stuks, het personeel nog niet eens meegerekend – en alleen maar meer vragen.
Hoewel het begint als een typische ‘whodunnit’, te beginnen met een spannende sauna-scène en een bomvolle kamer vol belangrijke mensen die zich afvragen waar de hoofdattractie van de avond, oftewel de jarige, blijft, ontspint het zich steeds meer als een ‘kat-in-het-nauw-maakt-rare-maar-toch-begrijpelijke-sprongen’-scenario.
Gecompliceerde families
Dat begint met de omringende verhaallijn, waarbij Frances haar familie op zo’n manier te beschermen dat zij niet merken dat ze beschermd worden. Frances laat nooit het achterste van haar tong zien om haar zus en neefje te behoeden voor gevaar. Ze legt alleen niet uit waarom ze dingen doet. Wat het mysterie er voor het verhaal wel in houdt. maar je kunt op je vingers natellen dat het nieuwsgierigheid wekt. Zeker in haar thuissituatie. Haar zus en neefje gaan er steeds minder vanuit dat ze maar op Frances moeten vertrouwen en ze beginnen steeds meer hun eigen plan te trekken. Met alle gevolgen van dien.
Opbouw verhaal
Andreas’ rol in het geheel blijft lang onduidelijk en hij begint als een vervelende eikel – z’n date meteen na de daad de deur uitzetten en geen enkele vraag willen beantwoorden – , dus dat helpt ook niet om enige sympathie voor ‘m op te vatten. Hoewel de voorkant van het boek zichzelf profileert als ‘Henrik Hedin’-thriller, komt dit personage minder sterk uit de verf dan zijn collega, Leia. Leia is degene die ondervraagt en zich vooral met de verdachten bezighoudt. Henrik Hedin, die bovendien hinderlijk consequent als ‘The Killer’ wordt aangeduid, is meer haar sidekick dan andersom. Hinderlijk omdat het zijn bijnaam is, die bovenaan een hoofdstuk prijkt, terwijl van alle anderen hun daadwerkelijke naam boven de hoofdstukken staat. Hij maakt de bijnaam amper waar, dus het belooft iets wat het niet waarmaakt, terwijl er in het verhaal sprake is van een daadwerkelijke ‘killer’. Op een goed moment ga je vanzelf denken dat hij het mogelijk is?
Langzaam op gang, maar góed op gang
Het verhaal komt langzaam op gang. Het wordt pas ruim over de helft interessanter. Tot die tijd zijn er erg veel omschrijvingen van hoe melk geschonken wordt, koelkasten dicht gaan en dat soort typeringen. Ook wordt de sluier van mystiek gecreëerd die geweldige vertraging in het verhaal zelf oplevert.
Als het aankomt op de ontknopingen neemt het verhaal wending na wending. Gelukkig wel logische – het is al vrij snel heel duidelijk dat bepaalde personages niet schuldig zijn en erbij worden gelapt – dat maakt het prettig leesbaar.
Slecht vertaalde zinnen
Wat het veel minder prettig leesbaar maakt, zijn de af en toe nogal slecht vertaalde woorden dan wel uitdrukkingen. Of níet vertaalde, zoals de naam van het Zweedse restaurant die specifiek als werkplek gekozen is vanwege de spitsvondige naam; een gemiste kans om die niet te vertalen. Enkele voorbeelden:
- ‘Hij heeft het recht niet om aanmerkingen te maken op de keuzes’, waar dat ‘opmerkingen’ zou moeten zijn,
- ‘Dat is waarschijnlijk je kleinste probleem’, waar dat ‘het minste’ zou moeten zijn.
- ‘Maar de hoeveelheid tekst is niet omvangrijk en persoonlijk genoeg…’ waar het ‘of persoonlijk genoeg..’ zou moeten zijn.
Daarnaast wordt de songtekst van een lied geciteerd die het publiek veel eerder zal herkennen als zijnde van Lauryn Hill dan van Norman Gimbel. Omdat een concert van Lauryn Hill wordt genoemd in het verhaal, zou het wellicht een goede keuze zijn geweest om het te citeren als: gezongen door Lauryn Hill, naar de tekst van Normal Gimbel.
