Een groepje van zes vrienden komt zoals wel vaker samen online op Skype om zo een avondje gezellig te ouwehoeren. Alleen dit keer is er iemand bij de ze niet kennen en die ook niet van plan is om te vertrekken uit het gezelschap. Als ze dan ook nog berichten ontvangen op Facebook lijkt de avond een stuk minder gezellig te verlopen dan gedacht.
Deze film is niet meer dan een computerscherm dat wordt bestuurd door Blaire (Shelley Hennig), een van de zes vrienden. Dit concept was eerder al te zien in The Den, een film van Zachary Donohue die uitkwam in 2013. Toch valt deze manier van verhaalvertelling zeker origineel te noemen. In tegenstelling namelijk tot de meeste uitgemolken genres binnen het horrorgenre, is dit soort er toch één die we nauwelijks eerder hebben gezien. Dat maakt ook dat deze film een welkome afwisseling is tussen alle (Found Footage) geestenfilms die we de afgelopen jaren non-stop naar het hoofd geslingerd kregen.
Nou is het best begrijpelijk dat dit concept veel mensen niet zal aanspreken. Eigenlijk zit je alleen maar naar een beeldscherm van een typische tiener te kijken, welke vol staat met geopende applicaties en veel te veel tabbladen in de browser. Je ziet de personages alleen doordat ze aan skypen zijn met de webcam aan. Het mag dan inmiddels ook wel duidelijk zijn dat deze film geen aaneenschakeling is van actievolle scènes, met overdreven veel jump scares en geestverschijningen. Iets wat voor velen normaal is om te verwachten van een film, maar als je weet dat deze film dat niet zal hebben, kijk je er toch al met andere ogen naar.
Deze manier van film maken werkt zeker en dat komt vooral doordat er zo verschrikkelijk goed is gelet op details. Alles voelt zo realistisch aan door bijvoorbeeld het gebruik van de gekozen applicaties, inclusief de voor de meesten herkenbare geluidjes. Ook komen de notificaties in beeld zodra er een bericht binnenkomt en dat zijn allemaal kleine dingen die ervoor zorgen dat het lijkt alsof je naar een live computerscherm zit te kijken. Het meeste opvallende en tevens een slimme toevoeging is dat je Blaire geregeld ziet typen, maar het dan weer weghaalt en verandert voordat ze het verzendt. Dat zijn zulke herkenbare dingen die absoluut bijdragen aan het realistische gevoel dat deze film schept.
Qua verhaal had deze film nog wel wat beter uitgewerkt kunnen worden, want dat mist toch net iets te veel mysterie. Het begint allemaal wel onheilspellend met een onbekend persoon die de groepsgesprek binnenkomt en niet meer weggestuurd kan worden. Deze mysterieuze onbekende handelt in de naam van Laura, een vriendin van Blaire die zelfmoord pleegde nadat er een beschamend filmpje op YouTube verscheen van haar in dronken toestand. Eerst wordt er gedacht dat het een ziekelijke grap is van iemand, maar daaraan beginnen de vrienden al vrij snel te twijfelen. Het is jammer dat het einde van het verhaal vrij voorspelbaar is en er daarnaast maar weinig duidelijk wordt over wie Laura is, waardoor je ook moeilijk medelijden voor haar kan opwekken.
Wat wel een pluspunt is, is dat door de komst van de ongenodigde gast het groepje vrienden steeds meer uit elkaar wordt gedreven. Ze verdenken elkaar van een zieke grap en hebben allemaal zo hun geheimen, die ineens openbaar worden, wat voor een enorme spanning zorgt. Ook worden ze het bijvoorbeeld niet eens over hoe ze met de situatie moeten omgaan, wat een film toch boeiender maakt dan zes vrienden die heel koel blijven. Het knappe is dat het wederom erg heel realistisch aanvoelt. De ruzies voelen niet geforceerd of overdreven schreeuwerig, maar zijn eerder begrijpelijk dat ze ontstaan.
