Simone en haar man Eric besluiten het roer om te gooien wanneer ze een bouwvallig landhuis in Frankrijk erven. Ze vertrekken samen met hun twee kinderen ernaartoe om het gebouw grondig te renoveren en er een pension van te maken. Eric gaat helemaal op in de verbouwing en Simone is wel erg gecharmeerd van de aantrekkelijke Michel, een van de Franse bouwvakkers. Ze beginnen een affaire en ondertussen lopen de bouwplannen ook anders dan gepland. Het leven in Frankrijk blijkt helaas lang niet zo idealistisch als voorgesteld.
De film is een verfilming van het gelijknamige boek van Esther Verhoef dat in 2006 verscheen. Over het algemeen zijn de reacties op het boek erg positief. Bezoekers van BoekMeter en Bol.com geven gemiddeld (bijna) vier sterren, voorzien van lovende kritieken. Wat voor het boek wel bleek te werken, werkt voor de film schijnbaar niet. Deze is bijzonder oppervlakkig en saai. Waar de boekenlezers schrijven geen genoeg te kunnen krijgen van het verhaal, is dat bij deze honderd minuten durende verfilming helemaal niet het geval.
Het begint allemaal met de opening, waarin je Simone in de gevangenis ziet zitten. Vanaf dat moment is het dus al duidelijk dat de situatie volledig uit de hand is gelopen en wordt er een bepaalde verwachting geschept voor de rest van het film. Heel gevaarlijk, want als je dat doet moet je wel met een erg sterk en verrassend verhaal komen. Het deel tot aan de opsluiting in de gevangenis moet dus duidelijk interessanter zijn dan het feit dat ze opgesloten wordt, want dat is iets dat nu al meteen wordt weggegeven. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat de meeste films gewoon beginnen bij het begin of het verleden, zelden met een fragment uit de toekomst.
Tussen het begin en het einde, wat dus hetzelfde moment is, gebeurt er nauwelijks iets. Je ziet Simone, Eric en hun twee kinderen intrekken in het Franse landhuis en hoe ze zich moeten aanpassen aan hun nieuwe leefomgeving. Hun huis is een bouwval zonder warmwater, geen van allen spreekt de taal en de kinderen vinden het niet leuk op school. Gelukkig ontmoeten ze een Nederlander, die ook nog eens aannemer blijkt te zijn. Hij neemt al snel de verbouwing in handen en een van de bouwvakkers die voor hem werkt is Michel, de man waarmee Simone een affaire begint. Blijkbaar twijfelt ze amper of het überhaupt wel verstandig is om haar gezinsleven zo op het spel te zetten en gaat ze wel heel erg makkelijk mee in de verleiding.
Terwijl Simone en Michel ergens in huis liggen te vozen – waar ook iedereen gewoon binnen kan komen lopen – bewerkt Peter zijn zogenaamde nieuwe vriend Eric steeds meer, maar zonder ooit maar een idee te krijgen wat zijn gedachte daar achter is. Maar goed, tot zover wordt de situatie eigenlijk nergens dreigend, terwijl de film dan al op driekwart van zijn speelduur is. Dan volgt er ineens een alles behalve briljante plottwist die je al van mijlenver ziet aankomen, die dan vervolgens ook nog een tweede keer wordt verteld alsof het nog niet duidelijk genoeg was hoe de vork in de steel steekt. Wat volgt is een belachelijk slechte ontknoping en is het einde alweer in zicht.
Op zich had er veel meer gedaan kunnen worden met het verhaal. Er zijn namelijk een aantal momenten die even kort een vraag oproepen, maar uiteindelijk niks te betekenen hebben. Het sfeertje is in ieder geval wel goed, want het ongemakkelijke gevoel van het wonen in een klein Frans dorpje komt wel over. Het gezin wordt raar aangekeken door de dorpelingen en vallen behoorlijk uit de toon bij de Fransozen. Het is jammer dat er niks gedaan wordt met het feit dat een gezin compleet wordt buitengesloten in hun nieuwe thuisland en dat ze een gigantisch taalbarrière hebben.
