Bij de analyse van films kan naar heel veel verschillende aspecten gekeken worden. Kleur is daar zeker niet de makkelijkste van, maar kan wel heel bepalend zijn voor de “look and feel” van een film en zelfs voor de gemoedsstemming die de kijker krijgt bij een scène zonder dat die het doorheeft. Zelfs als het niet opvalt, zijn regisseurs vaak heel hard bezig met kleur en kleurcombinaties. Sommigen gaan hier een stapje verder in, en dat zorgt voor prachtige beelden. Het is niet toevallig dat een aantal regisseurs in dit lijstje twee keer voorkomen; voor hen is bijzonder kleurgebruik echt een handelsmerk geworden. De interpretatie van kleuren is natuurlijk vaak persoonlijk, dus bij deze een uitnodiging om de films in dit lijstje te ontdekken of eens op een andere manier te herbekijken!
Moulin Rouge! (Baz Luhrmann, 2001)
In dit spektakel van een film vol drukke beelden en flitsende shots hebben verschillende felle kleuren een belangrijke rol in het verhaal; groen voor de absynth, blauw voor de maagdelijkheid en rood voor passie en de liefde uiteraard.
Le Fabuleaux Destin d’Amélie Poulain (Jean-Pierre Jeunet, 2001)
Deze film staat bekend om zijn bijzondere sfeer, onder meer gecreëerd door verhaal, muziek en uiteraard kleur. Met groen en rood als opvallendste kleuren, dompelt het kleurenpalet de hele film in een retro look.
Hero (Zhang Yimou, 2002)
In Hero worden verschillende versies van hetzelfde verhaal afgebeeld en de verhaallijnen worden van elkaar onderscheiden door kleur; elke versie heeft zijn eigen dominante kleur. De neutrale sequenties die het kaderverhaal vormen, bestaan vooral uit zwarttinten, terwijl de vertellingen in felle kleuren passie, jaloezie en angst uitbeelden. Yimou wachtte zelfs met een bepaalde scène te filmen tot de blaadjes aan de bomen précies de juiste kleur hadden.
House of Flying Daggers (Zhang Yimou, 2004)
Yimou werkt hier iets minder radicaal als in Hero, maar kleuren zijn nog steeds heel opvallend. Vooral de kleuren van de kostuums leren ons iets over de personages die ze dragen. Het beeld dat over hen gecreëerd wordt, verandert dus ook door de film heen wanneer ze andere kleren aantrekken.
The Artist (Michel Hazanavicius, 2011)
The Artist valt natuurlijk op in dit lijstje omdat het de enige film is zónder kleur. Hazanavicius besloot terug te keren in de tijd en een film te maken die helemaal aansluit bij de look en feel van de films die gemaakt werden in de periode waarin deze film zich afspeelt; het einde van de stille films eind ’20. Een mooi staaltje meta-cinema dus.
Life of Pi (Ang Lee, 2012)
Shots van de wijde zee lenen zich natuurlijk perfect voor het creëren van bijzondere kleurenpaletten. Zoals te verwachten valt, speelt blauw een belangrijke rol, maar ook oranje (de kleur van de boot), groen (de kleur van het vleesetende eiland) en andere kleuren dragen bij tot de mooie cinematografie én de symboliek van deze film.
Moonrise Kingdom (Wes Anderson, 2012)
Wes Anderson kon in dit lijstje natuurlijk niet ontbreken! Naast zijn symmetrische composities is hij bekend om zijn kleurgebruik. In Moonrise Kingdom zorgen de kostuums en decors in gedempte kleuren voor een echt retrogevoel.
The Grand Budapest Hotel (Wes Anderson, 2014)
Ook Grand Budapest Hotel valt op door kleur; hier komen vooral de kleuren paars en roze heel veel in beeld. Geel zorgt dan weer voor een fris gevoel na al die “zoetigheid”.
The Revenant (Alejandro Iñárritu, 2015)
In The Revenant overschaduwt blauw alles. Geen fel blauw, maar een koel blauw dat de ijzigheid van de omgeving goed weergeeft en de kijker bijna doet bibberen op zijn stoel.
La La Land (Damien Chazelle, 2016)
In deze musical versterken de felle kleuren de bijzondere sfeer van de film. Maar ook hier zijn ze meer dan een manier om een shot te esthetiseren. Geel, blauw en rood keren op verschillende momenten in het verhaal terug en hebben allemaal een symbolische betekenis.
Pingback: Week 7 – Cenne – De Krim – historical storytelling