Trent is een privédetective die wordt ingehuurd voor een klus door Jackson Harglow van uitgeverij Arkane Publishing. Er wordt hem gevraagd om de immens populaire auteur Sutter Cane te vinden. Deze horror-auteur staat op het punt zijn nieuwste boek uit te brengen, maar hij is ineens spoorloos verdwenen. Trent heeft als specialiteit het opsporen van fraudegevallen en vermoed dan ook snel een gevalletje publiciteitsstunt. Desondanks neemt hij de opdracht aan. Door het lezen van de boeken van Cane, komt hij er achter dat er op ieder boek lijnen staan en dat deze samen een kaart vormen van New Hampshire, waar een fictieve plaats op staat genaamd Hobbs End. Zou Cane daar te vinden zijn?
In the Mouth of Madness is een horrorfilm van John Carpenter uit 1994. Voor Carpenter maakt deze film deel uit van een trilogie die hij de Apocalypse Trilogy noemde. De andere twee films in deze reeks zijn The Thing en Prince of Darkness. Wat deze drie films gemeen hebben is dat ze allemaal eindigen met een boodschap die duidelijke maakt dat de realiteit zoals wij die kennen op het punt staat om ingrijpend te veranderen. De film werd genomineerd voor diverse awards, waaronder Saturn Awards voor beste horrorfilm en beste grime. Net als veel boeken van Stephen King, baseerde Carpenter zijn personage Sutter Cane op het werk van H.P. Lovecraft.
Michael de Luca schreef het scenario voor deze film laat in de jaren ’80. John Carpenter was een van de eerste regisseurs aan wie hij het scenario aanbood. In eerste instantie was Carpenter echter helemaal niet zo happig op het script en hij wees het dan ook af. New Line Cinema kondigde laat in 1989 aan dat het project verfilmd zou gaan worden, met Tony Randel als regisseur. Later werd dat Mary Lambert om uiteindelijk in december 1992 toch bij Carpenter uit te komen. Het filmen gebeurde uiteindelijk in de maanden augustus tot en met oktober in 1993.
In Hobbs End staat de zogenaamde Black Church en de kerk die daarvoor ingezet werd, is de Cathedral of the Transfiguration, een Slowaakse Byzantijnse Liturgie Rooms Katholieke voormalige kathedraal. Deze kathedraal staat in Markham, Ontario. Tegenwoordig is deze kathedraal niet meer in deze hoedanigheid in gebruik, maar is het een monument van de kathedraalstad-community. Niet alleen had de kathedraal een rol in de film, ook kwam hij terug op een aantal versies van de poster.
De titel van de film is een rechtstreekse verwijzing naar het werk van Lovecraft die de roman At the Mountains of Madness schreef. Daarnaast speelt gekte net zo’n grote rol in deze film van John Carpenter als in het gehele oeuvre van Lovecraft. De film opent met een scène waarin Trent wordt opgenomen in een inrichting, gehuld in een dwangbuis. Daarna wordt het grootste deel van het verhaal verteld in de vorm van een flashback en dat is een zeer veel gebruikte techniek in de werken van Lovecraft. De boeken die personage Sutter Cane schrijft hebben verhalen die sterk lijken op de titels van Lovecraft’s werk, zoals The Whisperer in the Dark. (The Whisperer in Darkness)
In december 1994 werd de film uitgebracht in Italië en pas op 3 februari 1995 in de Verenigde Staten. De film bracht in zijn eerste weekend ruim drie miljoen dollar op en bracht in totaal bijna negen miljoen dollar op. Financieel deed de film het dus eigenlijk bepaald niet goed. De opbrengst was eigenlijk maar net genoeg om uit de kosten te komen. Ook kreeg de film aanvankelijk gemengde kritieken, 18 van de recensies op rottentomatoes was positief bij een totaal van 35. Toch is de film inmiddels een graag geziene cult favoriet geworden.
In the Mouth of Madness is zeker niet een film die iedereen kan bekoren, maar de film is nog steeds zeer indrukwekkend te noemen. John Carpenter was hier zeker nog in goede doen, iets wat later toch zeker wel minder werd. De film is zo verschrikkelijk alternatief dat er een heel kamp aan voor- en tegenstanders is te vinden. Vandaar uiteraard ook de gemengde reacties. De grootste struikelblokken van de film zijn de rock soundtrack die door Carpenter zelf werd gemaakt en het verwarrende scenario dat ook voor de acteurs vaak niet helemaal te begrijpen was. Voor iedere horrorliefhebber zou echter een keer kijken verplicht gesteld moeten worden.
