In de vorige Ik ben ’t zat! had ik het over Nederlandse komedieseries en dat ik er van baal dat er geen nieuwe hilarische series komen die de oude van vroeger kunnen overtreffen, maar ik kwam zelf eigenlijk al tot de conclusie dat ik teveel beïnvloed wordt door nostalgische gevoelens. Bij voorbaat kan een nieuwe Nederlandse komedieserie al niet in de schaduw staan van ‘t Zonnetje in Huis en SamSam. Laat dat nou precies zijn waar ik het vandaag graag over wil hebben, maar even voor de duidelijkheid: ik ben het niet zat dat dingen nostalgisch worden, maar de vele nadelen die daar aan kleven.
Om te beginnen is een fatsoenlijk gesprek voeren over een film onmogelijk als niet iedereen met dezelfde warme gevoelens terugkijkt naar iets van vroeger. Neem nou bijvoorbeeld Jurassic World die eerder dit jaar in de bioscoop draaide. Iedereen die de oorspronkelijke trilogie had gezien kon niet meer wachten tot de dag daar was dat de film ging draaien. Ongeacht hoe goed de film nou ook daadwerkelijk bleek te zijn: het was geweldig. Nou heb ik vroeger nooit de eerste drie films gezien – ga je schamen! – en heb de nieuwste dinofilm wel bekeken in de bioscoop. Ik was eerder verveeld dan vermaakt en kan een waslijst van dingen opnoemen, die mij stoorden, maar toch is iedereen positief en krijgt deze film zelfs een dikke zeven op IMDb.
Ik heb een paar mensen er toen van proberen te overtuigen dat de film niet goed was, maar ik kreeg ze niet overtuigd. Het beste argument dat je dan te horen krijgt in zo’n gesprek is: “Maar, het is een nieuwe Jurassic-film. Dino’s!” Dat de film totaal niet spannend is, het verhaal vol gaten zit en dat alle grappen en romantiek op de verkeerde momenten komen, maakt dan blijkbaar geen donder meer uit. Ik vind het heel fijn voor diegenen die hebben kunnen genieten van Jurassic World omdat het goede herinneringen aan de oorspronkelijke reeks oproept, maar dat maakt toch niet dat ik niet mag vinden dat deze film niet zo goed is?
Het tweede wat mij de neusgaten uit komt is de opmerking: “ga je schamen!” en ja, die krijg ik heel vaak te horen. Blijkbaar heb ik héél veel films niet gezien, die ik wil gezien zou moeten hebben. Echter, ik kijk weleens een film waarbij iemand die opmerking maakte en het valt me dan altijd tegen. Neem bijvoorbeeld de Friday the 13th-films die ik beslist eens gezien moest hebben, omdat ik anders ”geen echte horrorliefhebber zou zijn”. Daar heb ik me aan gewaagd en ik heb geprobeerd het te waarderen, maar ik vond het zo verschrikkelijk slaapverwekkend. Ik heb toen zeker drie of vier delen gekeken en besloten mezelf niet langer te kwellen met de verveling door er nog meer te kijken.
Een ander voorbeeld is The Evil Dead, want die mocht ook niet ontbreken in mijn lijst van gekeken films, want dit is toch wel een van de beste horrorfilms ooit gemaakt volgens velen. Nou, zonder te overdrijven, ik heb gehuild van het lachen bij deze film. Dat was ongetwijfeld niet de bedoeling, maar als je die film vandaag de dag kijkt kun je toch niet meer ontkennen dat het er verschrikkelijk nep uitziet? Na het zien van de specialeffecten met klei in stopmotion moet je toch gewoon durven toegeven dat deze film de tand des tijds niet heeft doorstaan? Ik geloof best dat mensen deze film als heel eng en choquerend hebben ervaren toen die uitkwam, maar je kan dan toch niet van mij verwachten dat ik er nu dan nog steeds van onder de indruk ben?
The Evil Dead is zo’n veertien jaar ouder dan ik, maar dat schijnt er niet toe doen, want een andere opmerking die ik vaak hoor is: “je moet het in die tijdsgeest zien.” Maar dat vind ik wel de meest vreemde opmerking ooit. Hoe verplaatst ik me in hemelsnaam in de tijdsgeest van 34 jaar terug om onder de indruk te kunnen zijn van een horrorfilm? Ik heb er al zoveel gezien en die ervaring kan je toch niet zomaar even uitschakelen? Bovendien, ik vind de Scream-films of een komedieserie als ‘Allo ‘Allo helemaal geweldig en die dateren ook al uit respectievelijk 1996 en 1982. Het verschil: die heb ik als kind weleens gezien en vond ik toen al leuk. Je zult mij niet zo snel iets negatiefs horen zeggen over een van beide, want daarbij heb ik nostalgische gevoelens. Scream 4 uit 2011 was eigenlijk op voorhand al een goede film voor mij.
Zo is het cirkeltje weer rond, want er zijn genoeg mensen die vinden dat het vierde deel in de Scream-reeks nooit gemaakt had moeten worden, maar mijn beste argument is dan: “het is Scream! Ghostface!” En met die woorden sluit ik deze Ik ben ’t zat! af. Tot volgende week!