De beeldschone Holly Golightly woont in hartje New York. Wanneer Paul Varjak in het appartement boven haar komt te wonen, ontvouwt zich een interessante relatie tussen de twee. Dit plot vormt de basis van deze romantische komedieklassieker uit den ouden doosch.
De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Truman Capote en geregisseerd door Blake Edwards, bekend van The Pink Panther. Paul Varjak (George Peppard) komt te wonen in het appartement boven Holly Golightly (Audrey Hepburn), waarna de twee elkaar op vermakelijke wijze steeds beter leren kennen. Er zitten bijzonder weinig spannende plottwists in en de spanningsboog wordt niet al te ingewikkeld gemaakt. Het aantal belangrijke personages is op één hand te tellen en uiteindelijk is de film dan eigenlijk ook met één naam samen te vatten: Audrey Hepburn.
Wat een prachtige vrouw is dat. In eerste instantie was het de bedoeling dat seksbom Marilyn Monroe de rol van Holly op zich zou nemen, maar uiteindelijk viel de casting (gelukkig!) voor de iets lievere Audrey. Met haar grote, onschuldige ogen doet ze de harten van alle andere personages (en alle kijkers) smelten. Ze speelt de rol van Holly overtuigend: een vrouw die allerlei conflicterende dingen tegelijkertijd is. Ongemakkelijk op een sexy manier, gestoord op een fabuleuze manier en een golddigger, maar toch sympathiek. Ze pakt je in terwijl ze dronken in haar gootsteen zit en filosofeert over het leven, de liefde en de mens.
De casting van Holly is dus fantastisch. De casting van de Japanse bovenbuurman is misschien iets minder. Pijnlijk genoeg wordt de Aziatische meneer Yunioshi gespeeld door de hartstikke blanke, Amerikaanse Mickey Rooney. Rooney draagt in de film een gek bitje in zijn mond, een veel te grote bril en spreekt met een stereotypisch, overdreven accent. Deze twijfelachtige casting en vormgeving is gelukkig later ook benoemd door de makers van de film, waarbij zij zeiden wel spijt te hebben van de keuze voor een Amerikaanse acteur voor een Japans karakter.
Naast Audrey Hepburn is er nog een ander karakter die ons deed smelten in deze film en dat is de naamloze kat. Maar de kat doet meer dan alleen schattig zijn. De kat is een ultiem filosofisch middel voor Holly. “I’m like cat here, a couple of no-name slobs. We belong to nobody and nobody belongs to us. We don’t even belong to each other.” De zwerfkat is eigenlijk de metafoor voor de hele persoonlijkheid van Holly, en dat maakt dat de kat zo’n interessante plotfunctie heeft. Over de casting van de kat kunnen we dan weer niet zoveel zeggen, want de kat werd gespeeld door maar liefst negen verschillende vierpoters!
Naast Audrey Hepburn vallen er nog veel meer positieve dingen over de film te zeggen. De humor is heerlijk droog en nuchter. Holly doet de meest vreemde dingen zonder zich te beseffen dat het vreemd is. De scène waarin Paul en Holly samen naar Tifanny’s gaan om een goedkope speelgoedring te laten graveren is dan ook heerlijk ongemakkelijk. De schaamteloosheid van Holly is vermakelijk om naar te kijken, en de manier waarop Paul hiermee omgaat ook. De film zal geen enorm schaterlachen veroorzaken, maar een glimlach en een gniffel kunnen er toch zeker wel vanaf.
Ook de outfits zijn een genot om naar te kijken, maar dat mogen we misschien ook wel verwachten van een film die de naam van een groot warenhuis draagt. De scène waarin we zien hoe Holly haar fabuleuze pyjama verruilt voor een nog veel fabuleuzere jurk plus hoed laat zien dat we hier te maken hebben met een ware fashionista. De meest bekende outfit uit de film is natuurlijk de beroemde zwarte jurk uit de openingsscène van de film. Deze lange galajurk met diamanten is inderdaad een pareltje en zal menig vrouwenhart sneller doen kloppen. Naar ons idee dient ook even aandacht besteed te worden aan de fantastische roze prinsessenoutfit waarin Holly op het scherm verschijnt na een date. Inclusief kroontje en glittertasje zweeft Holly tussen prinses en suikerfee.
Deze film is zoet, zacht en onschuldig, net zoals de charmante Audrey Hepburn zelf. Een waar genot om naar te kijken, als een klein honingzoet snoepje. Een soort guilty pleasure, maar zo lief en naief dat je er je niet schuldig over hoeft te voelen. Op alle mogelijke manieren is Hepburn de kern van de film. De tegenstrijdigheid die Audrey Hepburn portretteert in de film is ook de beste manier om deze film te omschrijven. Tegelijkertijd simpel en overdreven, gemakkelijk en filosofisch, voorspelbaar, maar toch verbazingwekkend.
