De van oorsprong Duitse Else Mars strijkt met haar rariteitenkabinet neer in Florida en weet daar succesvol te zijn met haar shows. Totdat in 1952 ook bij haar de zaken slecht gaan, maar ze probeert koste wat het kost een van Amerika’s laatste freakshows overeind te houden. Gelukkig kan ze te allen tijde rekenen op de hulp van Ethel, de vrouw met een baard. Ze komt de Siamese tweeling Bette en Dot op het spoor en maakt van hen de nieuwe hoofdact. Ondertussen vinden er ook nog gruwelijke moorden plaats in de omgeving en wordt het circusgenootschap bezocht door een vervelende rijkeluiszoon die alleen maar voor meer moeilijkheden zorgt.
Voor degenen die (nog) niet bekend zijn met American Horror Story, is hier een korte omschrijving van wat de serie inhoudt. Elke seizoen verteld een compleet nieuw verhaal met allemaal nieuwe personages, over het algemeen vertolkt door hetzelfde groepje acteurs en actrices. Na een moordhuis met een gruwelijk verleden, een ethisch onverantwoorde psychiatrische instelling en een eeuwenoude heksengenootschap, is het nu tijd voor een freakshow. Een recensie van de eerste drie seizoenen verscheen eerder al op de website en volgende week kun je ook de recensie van seizoen vijf, dat volgende week haar finale beleeft op televisie, lezen.
Net als in de eerste drie seizoenen is ook dit keer de hoofdrol weggelegd voor Jessica Lange, dit keer dus als baas van een freakshow. Hoewel ze een fantastische actrice is, weet ze haar prestatie in het tweede seizoen bij lange na niet te overtreffen. Dat heeft ook voornamelijk te maken met de rol die ze toegeschreven krijgt, want eigenlijk speelt ze voor de vierde keer op rij hetzelfde karakter: een sterke, onafhankelijke vrouw met een doel dat ten koste van alles gehaald moet worden. Alleen deze vierde keer dus met een Duits accent. In eerste instantie is dat even wennen en klinkt het wellicht wat eigenaardig. Gelukkig praat ze wel consistent met dat accent en stoort het verder niet, behalve dan dat de Duitse woorden die ze af en toe gebruikt gewoon niet kloppen.
Ook Sarah Paulson is weer erg sterk dit seizoen. Na een bijrol in Murder House (seizoen 1), een ijzersterke prestatie in Asylum (seizoen 2) en een wat tegenvallend personage in Coven (seizoen 3), levert ze nu echt topwerk af. Bijzonder knap is ook dat ze zowel Bette als Dot speelt, de Siamese tweeling met twee hoofden en één lichaam, wat betekent dat ze voor een groot deel haar eigen tegenspeelster is. Beide vrouwen hebben ook nog eens een totaal verschillend karakter en dat weet deze actrice heel erg goed neer te zetten. Je zou bijna vergeten dat deze tweekoppige freak alleen maar met behulp van lastige special effects tot stand gekomen kan zijn. Een soortgelijke techniek is gebruikt voor Tatiana Maslany, de hoofdrolspeelster in Orphan Black. In een artikel licht bedenker Ryan Murphy toe hoe het de makers is gelukt om de Siamese tweeling levensecht te laten lijken.
De cast van dit vierde seizoen American Horror story is zo groot dat het onmogelijk om elk personage te bespreken, maar een eervolle vermelding is wel zo eerlijk. Vooral nieuwkomer Finn Wittrock is echt geweldig als de vervende Dandy Mott. Ook zijn moeder Gloria is een erg leuk personage, al is ze af en toe bij het irritante af. Die eer is voor Frances Conroy, die in het derde seizoen misschien wel de leukste rol van allemaal had als Myrthle Snow. Vaste waarde van de show Evan Peters is ook weer van de partij, met krabhanden wel te verstaan. Ook Neil Patrick Harris, waarschijnlijk het meest bekend van How I Met You Mother, heeft een erg leuke bijrol gekregen. Tot slot zijn de rollen van Emma Roberts en Angela Bassett een erg prettige toevoeging.
Kortom, er is meer dan genoeg talent aanwezig op de set, zoals je dat inmiddels wel gewend bent bij deze serie, maar wat ook opvalt is dat het er zo ontzettend veel zijn. Je merkt dat ook aan het feit dat dit seizoen meer gaat over de personages dan het daadwerkelijk een verhaal heeft. Dat is wel jammer, want daardoor is de drang om de volgende aflevering te kijken niet zo groot en vraag je bij veel afleveringen af waar je nou eigenlijk naar hebt gekeken. Ook al steken veel scènes goed in elkaar en zijn ze met vlagen lekker bloederig, het mist een rode draad. Er zijn wel redelijk wat verhaallijnen weer, maar die komen nergens tot een goede ontknoping eigenlijk. Dat maakt dit vierde seizoen al met al nogal onsamenhangend.
Wel is dit de het eerste seizoen dat een duidelijke connectie heeft met een van de vorige seizoenen, wat meteen aan het begin van Freak Show al duidelijk wordt. Voor het eerst is er namelijk een personage dat je al eerder hebt gezien, want Pepper die in Asylum al het hart stal van velen kijkers heeft een behoorlijke aanwezigheid in dit vierde seizoen. Dit bruggetje tussen de twee verhalen is ontzettend mooi gedaan en voor de trouwe fans van American Horror Story is het gevoel van herkenning natuurlijk erg leuk. Bovendien is de aflevering die bijna volledig om dit personage draait het meest indrukwekkend en memorabel van het hele seizoen. Deze aflevering is wat The Name Game voor Ayslum was.
Je raakt haast niet uitgepraat over een seizoen van deze serie dat wederom erg vol zit en veel erg goed neergezette personages kent. Toch wordt Freak Shows door veel fans gezien als het minste seizoen van allemaal, maar dat is natuurlijk heel persoonlijk ook. Een veel besproken hekelpunt is dat Jessica Lange dit seizoen alle ruimte heeft gekregen om een aantal liedjes te zingen, ook al past dat verder wel gewoon goed in het verhaal. Zeker als je het origineel niet kent van deze nummers stoort het waarschijnlijk niet en is haar zang gewoon goed te noemen. Toch blijven het wel covers van nummers die veel recenter zijn dan de tijd waarin het verhaal zich afspeelt en daar lijken veel mensen over te vallen. Enerzijds begrijpelijk, maar anderzijds past die muziek wel goed bij het thema en het verhaal van dit seizoen.
