Horrorfilms hebben over het algemeen de reputatie dat ze niet al te best zijn. Dat is helaas ook vaak de waarheid, wat het voor liefhebbers van dit genre vaak een redelijke uitdaging maakt om geloofwaardig te maken waarom ze dan van horror houden. Dit jaar was de spoeling ook weer vrij dun en de kwaliteit weer vrij laag, maar net als ieder jaar zitten er toch altijd wel weer wat verrassingen tussen die toch wel vrij goed zijn. Dit jaar hadden we een aantal vervolgfilms op het programma, een remake van een ware klassieker en een aantal originele nieuwe films. Laten we maar snel beginnen door de meest spraakmakende films van dit jaar eruit te halen.
It Follows
In It Follows wordt een vloek op een behoorlijk unieke manier overgegeven aan een andere persoon. Omwille van spoilers zeggen we maar niet op welke manier dat is. Wanneer iemand deze vloek op zich heeft rusten, kan deze daar alleen maar vanaf komen door deze door te geven aan een volgende persoon, maar mocht diegene komen te overlijden, dan keert de vloek weer terug naar de vorige eigenaar. Wanneer de vloek eenmaal op je rust, wordt je vanaf dat moment gevolgd door een duistere entiteit die ononderbroken achter je aan blijft gaan. Niet snel, en zeker niet onvoorspelbaar, maar wel continue.
It Follows is op het gebied van horror niet bijzonder eng te noemen. De entiteit blijft rustig achter het slachtoffer aangaan en daardoor heeft hij of zij dus altijd de mogelijkheid om te ontsnappen. Toch blijft deze entiteit zijn slachtoffer continu volgen. Dat maakt de sfeer in deze film bijzonder beklemmend en het verhaal behoorlijk origineel. Het is een film die het bij de meeste critici goed deed, hoewel deze doorgaans vrij kritisch zijn wanneer het horror betreft. Verwacht niet dat je heel hard gaat schrikken, want daar moet deze film het niet van hebben. Wel van onderhuidse spanning en originaliteit.
Poltergeist 3D
Een vrij doorsnee gezin verhuist naar een huis waar een redelijk dubieus verleden aan hangt. Vader Eric is helaas zonder baan komen te zitten, wat hem nu niet direct tot het zonnetje in huis maakt. Zijn kinderen noemt hij met enige regelmaat ‘monsters’, ook al is dat meer een geintje dan iets anders. Al snel blijkt echter dat het huis geplaagd wordt door de geesten die er ook nog wonen en deze zijn niet van plan om de nieuwe bewoners een warm welkom te heten.
Een remake van een iconische horrorfilm kan heel erg goed gaan, maar gaat vaker bijzonder verkeerd. Wanneer je bedenkt dat de makers zich vrij goed aan het verhaal van het origineel hebben gehouden zou je in eerste instantie zeggen dat dat veel goeds belooft voor de remake, maar toch is deze remake er eentje in de categorie ‘net niet’. Dat heeft voornamelijk te maken met het feit dat er niets vernieuwends in de film zit. Wat ten tijden van het origineel, in 1982 nog spannend was, is nu al duizenden keren eerder gedaan en daardoor simpelweg niet eng meer. Dat maakt de remake niet meteen ontzettend slecht, maar voor alle liefhebbers van het origineel wel totaal overbodig.
Sinister 2
De dood van Ellison Oswalt en diens complete familie is nooit uit het hoofd van de voormalige hulpsheriff gegaan. Hij is sindsdien het ganse land doorgereisd om de demon Bughuul achterna te gaan en meer over hem te weten te komen. Hierdoor komt hij terecht bij een moeder met haar twee kinderen die in het huis zijn getrokken waar, volgens een patroon dat de hulpsheriff heeft ontdekt, Bughuul weer zal toeslaan. Moeder Cortney weet dit echter niet en wordt al genoeg geplaagd door haar eigen demonen om zich daarmee bezig te houden.
Waar veel vervolgfilms hun illustere voorganger niet eens weten te evenaren weet Sinister 2 zijn voorganger te overtreffen en dat is niet eenvoudig. De eerste Sinister was namelijk ook gewoon een goede film en de makers hebben er zelfs bewust voor gekozen om precies verder te gaan waar deze stopte. Een gedurfde keuze en eentje die prima uitpakt. Sinister 2 laat zien dat vervolgfilms niet hoeven onder te doen voor hun eerste deel.
Goodnight Mommy (Ich Seh, Ich Seh)
Bij een ernstig ongeluk is de moeder van een tweeling stevig verwond geraakt en wanneer ze dan eindelijk weer thuis komt is haar gezicht bijna compleet in verband gewikkeld. Al snel merkt de tweeling dat hun moeder zich wat eigenaardig gedraagd. Dat uit zich vooral in een onverschilligheid die bij het apatische af is. Lukas en Elias weten niet goed wat ze met haar aan moeten en al snel raken ze er van overtuigd dat deze vrouw niet hun moeder is. Maar wie is het dan wel?
Je zou Ich Seh, Ich Seh eerder als een sterke thriller omschrijven dan als een echte horror, maar de film heeft wel onmiskenbaar horrorelementen. Die zijn dan weer niet te vinden in goedkope schrikeffecten, maar vooral in goed opgebouwde onderhuidse spanning. De tweeling wil uiteraard niets liever dan dat hun moeder weer terug is, maar heeft heel duidelijk het gevoel dat dat niet de vrouw is die thuis is teruggekomen. Hierdoor wordt de tweeling nog closer en de makers hebben er goed voor gekozen om zich voornamelijk te focussen op de dynamiek tussen deze tweelingbroers. Absoluut een aanrader en zeer waarschijnlijk een die veel mensen hebben gemist.
Krampus
Wanneer Max op het punt staat om kerst te vieren met zijn familie, wil hij eigenlijk maar één ding. Eindelijk eens een gezellig kerstfeest met de familie. Dat is echter een flinke uitdaging want de familie heeft niet bepaald de sterkste band met elkaar en al snel is het gekibbel en gevit begonnen. Wanneer hij dan ook nog eens genadeloos geplaagd wordt vanwege een brief die hij aan de kerstman heeft geschreven over zijn wens, slaat hij compleet door. In wanhoop verscheurt hij de brief en strooit de snippers het raam uit. Meteen daarna pakken donkere wolken zich samen boven het huis en wordt de hele buurt in een mum van tijd omgetoverd tot een winters tafereel, alleen dan iets minder gezellig.
Met de feestdagen voor de boeg is het vaak de tijd voor een horrorfilm die inspeelt op de vrolijkheid die deze dagen normaal gesproken kennen, door dit om te keren en naar te maken. Zo hadden we natuurlijk al diverse films die dat deden, maar vaak met wisselend succes. Hoewel de effecten van Krampus helaas niet altijd even geloofwaardig zijn, slaagt de film er wel erg goed in om de spanning te laten terugkeren. Dat door een zeer herkenbaar tafereel te schetsen. Hoeveel mensen hebben er niet een hekel aan de verplichte dagen met familie bijvoorbeeld? Doordat het met zoiets simpels begint, wordt een sfeer gecreëerd die makkelijk kan worden omgebouwd tot iets dat je als kijker echt voelt.
Dit waren alweer de horrorfilms van 2015, uiteraard waren er nog veel meer die we niet hebben genoemd, maar dit geeft een leuk beeld van de films die de revue zijn gepasseerd. Staat de jouwe er niet bij, laat dan even weten welke jij vindt dat er echt in had moeten staan en waarom. We horen het graag van je.
