In de afgelopen twee jaar hebben al zo’n tweehonderd films de revue gepasseerd in deze rubriek en daar komen nog een honderdtal titels bij, want na het horroralfabet en het sciencefictionalfabet is het namelijk tijd voor een komediealfabet. Volgens het inmiddels bekende principe is er voor elke letter van A tot Z een thema bedacht. Daarbij worden steeds meerdere films gezocht, om uiteindelijk een uitgebreid overzicht met kijktips te creëren.
Altijd een lastige letter, de Q, maar wij hebben toch een passende categorie gevonden: queer! Alles wat te maken heeft met homoseksualiteit, travestie, gender en wat zich afzet tegen heteronormativiteit. Daar gaan we!
The Rocky Horror Picture Show (1975)
Een horror-musical met travestieten, zo kun je The Rocky Horror Picture Show het beste omschrijven. Als een net getrouwd stel strandt bij een onheilspellend kasteel, blijkt daar Dr. Frank-N-Furter te wonen. De uitbunding geklede professor die zichzelf ‘a sweet transvestite from transsexual Transylvania’ noemt, voert daar allerlei experimenten uit samen met zijn gebochelde hulpje RiffRaff, de sexy, halfnaakte, blonde schepping Rocky, en vele anderen.
Deze musical is over de top en zit bomvol travestie, swingende hits (die je op menig jaren 70-feestje nog wel eens hoort) en chaos. Meat Loaf heeft een opvallende gastrol die letterlijk met de deur in huis komt vallen, en Tim Curry speelt een voortreffelijke travestiet waarbij je alle kanten van hem (of haar) ziet. Eigenlijk omvat The Rocky Horror Picture Show alles waar queer om draait: verkleden, het opzij schuiven van heteronormen en heel veel gekkigheid. Een must-see voor musicalliefhebbers.
I Now Pronounce You Chuck and Larry (2007)
De twee brandweermannen Chuck en Larry zijn goede vrienden, maar Chuck heeft twee kinderen en heeft het financieel niet makkelijk. Ze besluiten om een samenlevingscontract te tekenen als homoseksueel koppel, zodat ze kunnen genieten van extra inkomen voor Chuck. Maar je raadt het al: niet iedereen gelooft dat de brandweermannen niet hetero zijn – vooral Larry heeft er moeite mee om zijn interesse in vrouwen te verbergen. Dat levert uiteraard hilarische momenten op, maar schijnt ook een ander licht op hoe de maatschappij denkt over homoseksuele koppels.
Qua humor is I Now Pronounce You Chuck and Larry niet van hoog niveau, maar desondanks spelen Adam Sandler en Kevin James goed samen, zoals ze wel vaker doen. In deze film zijn ze een stuk zachtaardiger, wat hun personages ten goede komt. De film gaat niet alleen over de komedie van heteromannen die ‘homo spelen’, maar ook over wat de maatschappij verwacht van homo’s en hoe hun relaties verschillen van heterostellen.
Hedwig and the Angry Inch (2001)
Hedwig was vroeger een normale Duitse jongen die langzaamaan ontdekte dat hij zich meer vrouw dan man voelde. Vele jaren en een geslachtsoperatie later is Hedwig het gezicht van een rockband in Amerika, maar echt succesvol is ze niet. Haar ex heeft haar namelijk gedumpt en nam al haar geschreven liedjes met zich mee. In de film zien we hoe Hedwig kampt met de beslissingen in haar leven, terwijl ze eigenlijk nog steeds op zoek is naar haar ex.
Oorspronkelijk is Hedwig and the Angry Inch een succesvolle musical, waar namen als David Bowie en Iggy Pop aan zijn verbonden. John Cameron Mitchell is de schrijver en bedenker van de musical, regisseerde later ook de film én speelt de hoofdrol. Je kan dus wel zeggen dat Mitchell het personage Hedwig tot op het bot kent. Naast de rauwe maar komische, muzikale scènes is er ook genoeg ruimte voor drama. Hedwig kampt met haar eigen identiteit en zoals dat wel vaker gebeurt, hebben ook veel heteromannen het er moeilijk mee als ze Hedwig versieren en ze erachter komen dat ze vroeger een man was. Een sterke, komische film over een belangrijk thema.
I Love You Philip Morris (2009)
Steven Russell heeft een groot deel van zijn leven onder een leugen geleefd. Hij is getrouwd met een vrouw, maar is eigenlijk homo. Wanneer hij uit de kast komt neemt zijn leven een grote wending en weet hij op allerlei illegale manieren aan geld te komen om zijn nieuwe, luxe leventje te kunnen onderhouden. Toch wordt hij gepakt en moet hij de gevangenis in. Daar ontmoet hij Philip Morris en raakt op slag verliefd op hem. Steven probeert op allerlei manieren uit de gevangenis te ontsnappen, maar tegelijkertijd wil hij niet weg bij zijn grote liefde.
Jim Carrey en Ewan McGregor spelen de hoofdrollen van I Love You Philip Morris en dat doen ze prachtig. Komediekoning Carrey weet behalve grappig ook nog eens een romanticus te spelen (zonder te vervallen in Ace Ventura-achtige typetjes) en McGregor is gewoon ontzettend lief. De mannen draaien om elkaar heen als verliefde pubers en met het criminele achtergrondverhaal dat je kent van Steven is dat ontzettend aandoenlijk. I Love You Philip Morris laat zien dat niet alle Hollywoodproducties omtrent homoseksualiteit kort door de bocht of stigmatiserend zijn en is een verfrissende komedie in de categorie queer.
Party Monster (2003)
Iedereen kent Macaulay Culkin wel, het kindsterretje uit Home Alone. Maar weinig mensen weten dat hij in een cultfilm heeft gespeeld over de drugswereld in de jaren 80. Hij speelt Michael Alig, een extravagante jongeman met een voorliefde voor drugs en een partyspirit waar je u tegen zegt. In de clubscene in New York is hij een grote naam als organisator en langzaam verzuipt hij in de roem die hem toegekend wordt. Zo erg, dat hij live op televisie opschept over hoe hij zijn kamergenoot en drugsdealer heeft vermoord. Hoewel de pers in eerste instantie denkt dat het een publiciteitsstunt is, lijkt het er verdacht veel op dat hij de waarheid spreekt.
Michael Alig bestaat echt en het verhaal van Party Monster is dan ook grotendeels echt gebeurd. Culkin speelt zijn rol als narcist ontzettend goed (ironisch genoeg belandde hij later zelf in een afkickkliniek) en de bijrollen van Seth Green (de stem van Chris uit Family Guy) en Marilyn Manson zijn ook om van te smullen. Naast de neerwaartse spiraal van drugsgebruik kun je in deze tragikomische film ook genieten van flinke verkleedpartijtjes, creatieve drugstrips en een fijne soundtrack van onder andere Fischerspooner. En natuurlijk wordt er geen onderscheid gemaakt tussen man of vrouw; in de clubs van de jaren 80 is iedereen hetzelfde.
Hoewel komedie en queer niet altijd even sterke films opleveren, is deze selectie een mooi voorbeeld van het tegendeel. Of het nu gaat om hetero’s die zich voordoen als homo’s, over de top travestie-musicals of drugsgeleide verkleedpartijtjes in ondergrondse clubs in New York: queer vind je overal. Over twee weken: de letter R!
