De recensies over live-action Disneyfilms vliegen je om de oren. Velen hebben er een mening over, maar de belangrijkste ontbreekt. Was het nodig om oude klassiekers niet alleen in een nieuw jasje te gieten, maar om daar met alle geweld mensen voor in te zetten in plaats van de schattige tekenfilmfiguurtjes?
Klassiekers
Het is toch alsof je probeert om de boeken van Roald Dahl te herschrijven. Waar laatst al zoveel discussie over was. Van klassiekers blijf je met je fikken af, is de mening. Bovendien hadden de tekenfilmfiguurtjes nu net het voordeel van aan de fantasie onttrokken te zijn; sprookjesfiguren te zijn. Niet echt, verzónnen. Wat inhield dat ze tot karikaturen te trekken zijn. Overdreven dik, jampotglazen, ielig. Het aantal geërgerde reacties op gecaste acteurs en actrices liegt er niet om en was te voorkomen geweest. Door het gewoon niet te doen. De live-action films van Disney lijken duidelijk te moeten maken dat je je eigen plan moet trekken. Terwijl die boodschap eigenlijk aan de ouders is. Dat is tenslotte de generatie die op is gegroeid met – kennelijk – verkeerde wereldbeelden. Dit moet verteld worden door figuren van alle rassen, seksen en mentale en fysieke voorkomens. Alles om maar te voorkomen dat enige vorm van uitsluiting ten tonele wordt verspreid. Het is de tendens dat op dat alles taboe ligt. Dat zaken niet geaccepteerd worden. En hoe kun je dat de ouders beter duidelijk maken dan door een prachtig uitgebeeld verhaal aan barrels te trekken?
Verschillen fantasie en realiteit
Mensen zijn geen tekenfilmfiguurtjes en hen dezelfde eigenschappen geven als hun getekende wederhelften leidt nu juist tot discussie. Sneeuwwitje en de zeven dwergen. Als tekenfilm geen probleem. Ze zagen er ook nog vrijwel hetzelfde uit, geen kind die het interesseerde waarom zij klein waren. Zet je het om naar menselijke factoren, dan is de term ‘dwerg’ niet meer sociaal acceptabel.
Te weinig nieuwe verhalen?
Feit is dat in Hollywood de algemeen acceptabele verhalen om te verfilmen op lijken te zijn. Zeker voor kinderen ben je in Amerika heel beperkt in wat je op mag voeren. Dit maakte vermoedelijk het omzetten van klassiekers van Disney naar iets voor de moderne tijd onoverkomelijk. Verplicht, bijna. Sprookjes waren er vroeger voor om de jeugd in het gareel te houden, te laten zien wat voor gevaar erin school om met vreemden te praten (de sluwe vos en de wolf) en om altijd op het rechte pad te blijven, naar je moeder te luisteren en je vooral niet in de luren te laten leggen.
Gekonkel
Het schandelijkst vind ik het gekonkel waarin zowel acteurs als producers zich wentelen om met een goed excuus te komen waarom het écht ábsoluut noodzakelijk was om het wél te doen.
Will Smith bijvoorbeeld, toen hij het fenomeen dat Robin Williams neerzette met diens Geest. Alsof Robin Williams ineens niet goed genoeg meer is?! Het is dansen op z’n graf. Will Smith gaf af dat hij er ook niet aan wilde. In eerste instantie. Geld won, want hij deed het toch. Op zijn manier. Niet eentje die eer deed aan Robin Williams. Van ‘Grote Broer’ Will uit The Fresh Prince Of Bel Air is Will Smith verworden tot een huismannetje wat vooral het beste voor heeft met zijn kroost. Op zichzelf een hele gezonde houding voor een ouder. In de filmindustrie leidt het snel tot nepotisme. Bij hem zeker.
Taboes doorbreken of slapende honden wakker maken?
Het kwalijke aan het geheel vind ik de drang om zaken te veranderen naar de maatschappelijke acceptaties van het huidige, afgedwongen tijdsbeeld. Waarom moeten kinderen continu worden lastiggevallen met wat er niet oké is tussen de volwassenen? Waarom ze daar steeds in betrekken? Je kunt het toch ook rustig brengen? Verzin dan een nieuw verhaal. Daar is Disney heus bekend mee. Delen twee van succesvolle films maken. Dat had hier makkelijk ook gekund. Van Alice in Wonderland is ook een deel twee, Through The Looking-Glass gemaakt. Die laat een ander, minder bekend deel van Alice zien en die is geweldig. Met nieuwe muziek, andere hoofdpersonen en toch ook het vertrouwde erbij. En hoeven ook ouders niet tenenkrommend aan te zien hoe fantastische stemmen verloren gaan door een nieuw geluid. Het kán beiden.
