Ik heb eigenlijk maar last van twee onschuldige verslavingen, namelijk: het drinken van koffie en het kijken van oude Nederlandse komedieseries. Een discussie over het meest gedronken drankje ter wereld wil ik niet aanwakkeren, maar ik wil het wel graag hebben over het aanbod van komische televisieseries in ons kikkerlandje. Ik heb namelijk ontzettend behoefte aan een serie die ik net als Kees & Co, SamSam en ’t Zonnetje in Huis tot in den treuren kan kijken zonder dat het verveelt.
Eerder dit jaar schreef ik al een artikel over Comedy Central die mijn leven op z’n kop gooide door te stoppen met het uitzenden van de drie series die ik net noemde, maar gelukkig kon de dvd-collectie de leegte vullen. Toch mis ik heel erg iets nieuws op de televisie dat ik net zo geweldig vind als de series van vroeger. Wellicht dat al het nieuwe het gewoon niet goed kan doen bij mij, maar ik denk dat ik niet de enige ben die zo denkt. Volgens mij is het probleem met het Nederlandse komedieserie-aanbod best te verklaren.
Om te beginnen met de reden die het beste aansluit bij de naam van deze rubriek: Ik ben ’t zat! Neem bijvoorbeeld Danni Lowinski, dat ik in het begin erg vermakelijk vond en ook vurig van hoopte dat er een tweede seizoen zou komen, maar inmiddels is het vierde seizoen al in de maak en is de lol er voor mij wel vanaf. Ik vind het namelijk teveel van hetzelfde geworden en het verloop van de afleveringen is ook vrij voorspelbaar. Immers zit je in dit geval ook heel erg vast aan het feit dat het altijd om een rechtszaak draait waarvoor Danni zich behoorlijk in de moeilijkheden werkt steeds. Eigenlijk is het ook meer een dramaserie die met vlagen erg grappig is dan dat het een echte komedieserie is.
Degene die dichter in de buurt komen van mijn favorieten zijn Aaf en Iedereen Is Gek Op Jack, die te zien waren bij RTL4 maar (vooralsnog) niet verder zijn gekomen dan twee seizoenen. Ook van deze twee series ben ik geen fan. Qua speelduur en huiselijke setting komt het in de buurt, maar de personages zijn gewoon niet leuk en ondanks dat ik alle afleveringen heb gezien van beide series heb ik er nooit echt om gelachen. Ik kan me in ieder geval geen scènes voor de geest halen die ik zo leuk vond dat ik ze onthouden heb. Voor zover ik me herinner is de humor ook gewoon heel anders dan in de oude sitcoms, die vaak uitpuilde van de venijnige opmerkingen naar elkaar. Neem bijvoorbeeld Cath en Piet in ’t Zonnetje in Huis of Rietje en Nol in Sam Sam, want zij zijn toch wel twee schoolvoorbeelden van kibbelende personages, gespeeld door geweldige (komedie)acteurs.
Het is leuk dat er zo nu en dan een poging gedaan wordt om met een nieuwe sitcom te komen, maar ik vind het zo jammer dat voor mij geen van allen kan tippen aan de drie meest succesvolle Nederlandse komedieseries van de vorige eeuw. Dokter Tinus spreekt me niet aan en Familie Kruys vind ik drie keer niks. Waarom lukt het de televisiemakers vandaag de dag niet meer om met een ouderwets grappige komedie op de proppen te komen, dat goed bekeken wordt en seizoenen lang mee gaat zonder te vervelen? Misschien heeft dat ook gewoon te maken met nostalgische gevoelens, maar dat is het onderwerp waar ik het graag volgende week over wil hebben.
