De 19-jarige Alice wordt uitgehuwelijkt en zal de rest van haar leven moeten delen met een rijkeluiszoon. Tijdens de trouwerij bevindt ze zich tussen een menigte van omhooggevallen piefen. Ze besluit weg te lopen om te kijken waar het witte konijn, met een jasje aan en een zakhorloge bij zich, heen gaat. Ze kijkt het konijnenhol in en valt er per ongeluk in, zo belandt ze na een hele lange val in Wonderland. Daar schijnt iedereen haar al te kennen van een eerder bezoek, wat Alice zich niet kan herinneren. Al snel wordt het haar duidelijk dat de eigenaardige bewoners met smart op haar zaten te wachten, want zij is de uitverkorene die een eind kan maken aan het regime van de Red Queen.
Deze week komt de vervolgfilm op deze Tim Burton-productie in het Alice in Wonderland-universum en dat is natuurlijk het moment bij uitstek om te kijken hoe het verhaal in 2010 begon. Het is wel een film waar de meningen erg over verdeeld zijn en dat is niet heel vreemd. Voor sommigen is het moeilijk te verteren dat het verhaal van Lewis Carroll gebruikt wordt voor een grote Hollywoodproductie, terwijl anderen zich weer storen aan het verhaal dat veel vragen oproept als je een beetje serieus kijkt. Gelukkig is het voor velen wel gewoon een film waar je ontzettend van kan genieten, zeker omdat deze film er fantastisch uitziet. Bij de bouw van Wonderland zijn er geen decorstukken aan te pas gekomen en de acteurs hebben dan ook al hun kunsten vertoond omringt door groene schermen. Het resultaat is een ontzettend sfeervolle fantasiewereld.
In de cast zien we onder andere Johnny Depp, die de rol van Mad Hatter vertolkt, maar veel verrassender is Helena Bonham Carter die de rol van de Red Queen vertolkt. Ze is erg geestig en geeft haar personage eigenlijk precies die invulling die je verwacht bij de Red Queen. Ze schakelt ontzettend snel tussen redelijk vriendelijk en buitengewoon explosief. Haar personage is overigens een samensmelting van drie personages uit de twee boeken: Red Queen, Queen of Hearts en Dutchess. Een keuze die het mogelijk maakt om ook de White Queen, gespeeld door Anne Hathaway, te introduceren in deze film. De belangrijkste personage is natuurlijk Alice zelf, die vorm wordt gegeven door Mia Wasikowska. Dat doet ze prima, al zal je niet gauw veel empathie voelen voor Alice, maar dat is eigenlijk niet anders dan in de boeken en Disney’s productie uit 1952.
Het mankement van deze film is het verhaal en dan met name de logica in Wonderland. Normaal gesproken is een gebrek aan logica in een film heel erg vervelend, maar Wonderland draait daar juist om. Zeker als je de film een keer vaker kijkt, merk je dat het verhaal niet klopt. Zo is het niet duidelijk wat de film moet voorstellen: een vervolg, een remake of een eigentijdse variant van het oorspronkelijke verhaal. Ze maakt namelijk in het begin exact dezelfde dingen mee als in het originele verhaal, maar Wonderland blijkt hier een samensmelting van de Wonderland uit het eerste boek en Spiegelland uit het tweede boek. Toch heeft ze wel flashbacks naar haar tijd als kind, maar herkent de verwijzingen naar Wonderland in de echte wereld dan weer niet.
Maar de echte dooddoeners van het verhaal komen we pas tegen als Alice in het konijnenhol is gevallen, want daar wordt namelijk het Oraculum geïntroduceerd. Een meters lang opgerold papier waar alle gebeurtenissen sinds het ontstaan van Wonderland opstaan, tot aan het gevecht met de Jabberwocky. Deze afbeelding geeft dus blijkbaar ook informatie over de toekomst, want ze leven toe naar de dag van het gevecht. Zelfs het moment dat ze met z’n allen naar het Oraculum kijken staat afgebeeld. Waarom geeft dit stuk papier geen informatie over de tijd tussen het lezen en het gevecht? Waarom gaat het vooruitzicht niet verder dan het gevecht en is de afloop daarvan niet voorspeld? Een behoorlijk waardeloos orakel dus, dat enkel alleen maar geïntroduceerd wordt om een punt te hebben om het verhaal naar toe te werken. Hoezo vormt de Jabberwocky überhaupt een dreiging? In Wonderland kennen ze juist niet de logica uit onze wereld, dus waarom zou hij dan op logische wijze een gevaar vormen en op logische wijze verslagen moeten worden?
De conclusie is dus eigenlijk dat je vooral niet moet nadenken bij het kijken van deze film en het originele verhaal los moet laten, want dan houd je gewoon een erg genietbare film over. Wonderland ziet er fantastisch uit, net als de personages die daarin voorkomen. Enerzijds is het erg leuk om elementen uit de twee boeken te herkennen in deze Tim Burton-versie van het verhaal, maar anderzijds is het ook bijna frustrerend dat nog maar weinig mensen schijnen te weten hoe het zit met de originele verhalen. Dus er is zeker nog plek voor een zo exact mogelijke vertaling van de boeken naar het witte doek in het Alice in Wonderland-universum, maar voor nu is vooral de nieuwsgierigheid naar Alice Through the Looking Glass erg groot. Die film draait vanaf donderdag aanstaande (in IMAX 3D) in de bioscopen.