Hoewel de filmtitel “Amy” de meeste mensen op dit moment doet denken aan de recente documentaire over de overleden artieste Amy Winehouse, is er in 1981 een parel van een film verschenen onder dezelfde titel. De film is niet heel bekend en wordt vandaag weer even onder een dikke laag stof vandaan gehaald. Deze variant van “Amy” is geregisseerd door Vincent McEveety en gedistribueerd door Walt Disney. De films dragen beiden de naam Amy, evenals de hoofdpersonages in de films, maar vertonen naast dat bijzonder weinig overeenkomsten.
Amy, de variant uit 1981 voor alle duidelijkheid, vertelt het verhaal van Amy Medford. Een jonge, ingetogen vrouw die we in de loop van de film op een charmante en natuurlijke manier steeds ietsje beter leren kennen. Amy vertrekt naar een school voor doven en blinden op het platteland, om daar les te geven. Ze komt daar aan met het idee dat ze dove kinderen kan leren praten, een idee wat een aantal leraren daar zwaar belachelijk vinden. Ondanks deze weerstand, begint Amy moedig aan haar taak.
Wat volgt is een verrassend ontroerend verhaal. De film grijpt je aan en neemt je mee in de belevingswereld van de kinderen. En dat raakt en ontroert op meerdere momenten in de film. Het verhaal zelf is in principe niet heel vernieuwend of baanbrekend, maar de manier waarop het verhaal vertelt wordt, maakt het toch erg bijzonder. De rust die in het verhaal zit, de natuurlijke wijze waarop we de personages beter leren kennen, stapje voor stapje. Ook het feit dat er maar weinig over de top gedaan wordt, geeft de film iets authentiek emotioneels. En dit terwijl de film zelfs een Disney-film is. Misschien dat het daarom zo verbaast. Een zoetsappige Disney-film over een jongedame die zich inzet voor gehandicapte kinderen, zónder liedjes, zang, dans en gigantische moralistische boodschap? Ja, het bestaat!
Het acteerwerk in Amy is ook bijzonder mooi. Ook hierin lijken de acteurs hun rust te pakken. Amy wordt gespeeld door Jenny Agutter, een mooie jonge vrouw die we nu ook nog zouden kunnen kennen van minuscule bijrolletjes in onder andere The Avengers. Jenny weet Amy op een overtuigende manier neer te zetten; haar twijfels, maar ook haar doorzettingsvermogen. Een zachte, maar toch ook sterke vrouw. Eén van de leerlingen, Henry, krijgt gelijk een bijzondere band met Amy. Al bij hun eerste ontmoeting zien we Henry stralen en merk je als kijker dat Henry niet zomaar een leerling is. Amy steekt bijzonder veel tijd in Henry, en de band tussen de twee groeit op een natuurlijke en aandoenlijke manier. Het is dan ook opvallend dat dit goede acteerwerk niet beloond is met vervolgrollen voor de acteurs, aangezien de meesten later niet heel veel baanbrekends gedaan hebben.
Als feminist kan ik het toch ook niet laten om even iets positiefs te benoemen over het feministische ondertoontje van de film, waar ik erg gelukkig van word. De film vertelt het verhaal van een vrouw die bij haar man weg is gegaan om te doen waar zij gelukkig van werd: werken! En hoewel dit in onze hedendaagse oren misschien niet zo ontzettend feministisch klinkt, lijkt het erop dat dit in 1981 nogal revolutionair was. De man van Amy protesteert hevig als zij aangeeft haar eigen pad te willen volgen. Toch doet Amy een moedige poging om haar hart achterna te gaan, ondanks alle weerstand die ze tegenkomt.
Een soort magische Mary Poppins, maar dan zonder de liedjes, de dansjes, de pinguïns en de gekke woorden zoals supercalifragilisticexpialidocious. De kinderen in deze film hebben al genoeg moeite met de woorden ‘kite’ en ‘mother’. Deze klassieker is een aanrader voor mensen die behoefte hebben aan een rustige, mooie, ontroerende film. En als je in een jankbui bent, pak de zakdoekjes er dan ook maar alvast bij. Je zult ze nodig hebben.
