Het is zondag en je ligt lekker lui op de bank te Netflixen. Je klikt een film aan in de hoop dat het een lekker onnozele romantische komedie is; een film genaamd “Catch and Release”, een gezellige cover en een lachende Jennifer Garner, het plot belooft iets romantisch en dramatisch tegelijk. Om eerlijk te bekennen, hadden we niet zoveel verwacht van deze film. Maar Catch and Release is mooier dan we dachten! Vandaar dat dit vergeten klassiekertje een plekje verdient in onze ouden doosch.
Jennifer Garner speelt de rouwende Gray. Haar verloofde Grady is zojuist overleden en zij zoekt naar manieren om zijn dood te verwerken. Dit doet ze samen met de oude vrienden van Grady; de sullige Sam (Kevin Smith), de lieve Dennis (Sam Jaeger) en de player Fritz (Timothy Olyphant). Ook de moeder van Grady speelt een rol in het verwerkingsproces van Gray. Met deze plotlijn als basis, kan je als kijker natuurlijk niet per se een fantastisch originele film verwachten. Dat is het dan ook niet, maar toch neemt de film al gauw een paar wendingen die je niet aan hebt zien komen.
Het plot is dus deels voorspelbaar, maar bevat ook onverwachtse en verrassend speelse elementen. De drie jongens hebben een bijzondere band en ook deze krijgt aandacht in de film. Zo draait de film niet alleen om het rouwproces van de verdrietige, eenzame weduwe, maar wordt er ook tijd besteed aan hoe een vriendengroep omgaat met het gemis van een lid van de groep. De verschillen tussen de drie vrienden worden duidelijk en het is fijn om te zien dat er in deze film ook tijd bestaat voor het mannelijke verdriet, in plaats van enkel het vrouwelijke verdriet. Mannen mogen in deze film ook gerust huilen en dat is een soort geruststelling om te zien.
De kijker krijgt maar weinig informatie over Grady en de relatie die Gray en Grady hadden. We hebben eigenlijk geen idee wat voor man Grady was en hoe die twee samen waren. Ergens is dit frustrerend, omdat je eigenlijk maar slecht begrijpt om wie er zo gerouwd wordt en waarom het zo erg is dat hij dood is. Aan de andere kant is het juist wel bijzonder om te merken hoe dit juist ook ervoor zorgt dat we extra meeleven met Gray. Zij leert na de dood van Grady een totaal andere kant van haar verloofde kennen, wat het juist ook bijzonder maakt dat je als kijker enkel deze kant van Grady kent en niet zijn ‘levende’ persoon.
Behalve dat we weinig informatie krijgen over Grady, levert de film sowieso weinig emotionele geschiedenis. We leren de personages eigenlijk niet heel goed kennen, maar gaan vooral mee in hun proces en hoe ze hun leven weer op de rit proberen te krijgen. Dit heeft een bijzonder effect. DIt doet deels af aan de identificatie, maar maakt de film ergens juist ook een tikkeltje persoonlijker. Je krijgt een soort ontzettend privé-kijkje in hun leven, bijna zonder dat ze het doorhebben of zonder dat de kijker uitgelegd wordt waarom.
Natuurlijk, het is geen diepgaande film, met onverwachte plottwists en geniale ingewikkelde subverhalen. De film volgt bepaalde cliché’s heel braaf en is dus op sommige vlakken best voorspelbaar. Je zult ons niet horen beweren dat dit de beste film aller tijden is en dat je hem moet zien. Maar voor het simpele romantische drama dat het is, valt het alles mee. Hij is in ieder geval veel beter en interessanter dan verwacht! Een perfecte film dus, voor als je je verveelt op zondagmiddag en zin hebt in iets niet al te ingewikkelds.
