Rob Hawkins gaat naar verhuizen naar Japan, maar zijn afscheidsfeestje wordt bruut verstoord door een aardbeving. Wat volgt is een reeks van gigantische explosies. Een groepje jongeren weet te ontkomen, maar zijn alles behalve veilig. Onder hen bevindt zich Hud, de jongen die alles filmt met zijn camera nadat hij was gevraagd om wat een leuke avond had moeten worden vast te leggen. Zijn beelden laten zien hoe chaotisch de nacht in New York City verloopt en hoe er vele slachtoffers vallen.
Vorige week verscheen 10 Cloverfield Lane in de bioscoop en laat dat een mooie gelegenheid zijn om een film uit den ouden doosch te halen die bijna dezelfde titel draagt, ook al hebben beide films nauwelijks een connectie. Beide films zijn zo verschillend dat het alles behalve vanzelfsprekend is dat je een van de twee films leuk vind als je genoten hebt van de andere. Daar waar de pas uitgekomen film een strak geschoten intense film is die zich nagenoeg op maar één plek afspeelt, is Cloverfield een found footage-film die zich voornamelijk op straat afspeelt tussen de in paniek geraakte mensen.
Het aankondigen en de marketing rondom deze film is al vrij bijzonder op zich, want in plaats van het hele plot al bekend te maken, schotelde het productieteam de filmliefhebbers alleen een korte teaser zonder titel voor. Daarnaast gaven (valse) nieuwsberichten, welke verschenen op verschillende platformen, wel wat meer informatie van wat het plot van de film zou zijn. Echter bleef het tot aan de première allemaal erg mysterieus. Datzelfde kunstje flikte het team achter 10 Cloverfield Lane acht jaar later weer, want ook deze film dook compleet onverwachts op toen afgelopen januari de filmtitel bekend werd gemaakt.
Als je het publiek van te voren zo nieuwsgierig en enthousiast weet te maken, moet je er wel heel zeker van zijn dat de film goed is, want vanaf dat moment is de kans vrij groot dat het eindproduct tegenvalt. Gelukkig geldt dat niet voor Cloverfield, want die weet na een ietwat lange introductie een goede sfeer neer te zetten, met een spanning die gedurende de hele film aan blijft houden. Het begint op een feestje waar je de hoofdpersonen leert kennen. Hud legt met een camera de gasten vast, terwijl er ineens iets gaande is buiten. Op dat moment slaat de sfeer volledig om en dat schreeuwende contrast is juist iets wat goed werkt, want je ziet meteen hoe personen die je net hebt leren kennen zich staande moeten houden in een zo’n panieksituatie. Een hele domme actie van de hoofdpersonen als gevolg, is iets wat je maar voor lief moet nemen.
Verrassend goed is het camerawerk, want de found footage-stijl heeft zeker effect. Je zit als kijker dicht op de personen, wat een gevoel creëert alsof je er zelf bij bent. Er zitten een aantal erg mooi geschoten scènes tussen, die niet mogelijk waren geweest zonder deze manier van filmen. Dat maakt ook wel dat Cloverfield een van de beter found footage-films is. Er is daarbij gelet op details en andere zaken die het allemaal net wat geloofwaardiger maken. Denk daarbij aan bijvoorbeeld het scherpstellen dat de camera doet, maar ook aan het voornaamste: het ontbreken van filmmuziek. Dit zou eigenlijk gebruikelijk moeten zijn, maar in het horrorgenre zie je steeds vaker dat films ongeloofwaardig worden door de muziek en geluidseffecten die te horen zijn. Geluiden die niet aanwezig kunnen of horen te zijn.
Helaas valt er nog wel wat negatiefs op de film aan te merken. Er zijn namelijk twee aspecten die opvallen door middelmatigheid: het acteerwerk en het einde. Omwille van spoilers valt eigenlijk niets te vertellen over het einde, behalve dan dat die zijn impact mist. Het acteerwerk is niet slecht te noemen, maar sommigen missen net iets waardoor je je gaat bekommeren om de persoon. Met als gevolg dat wanneer er iets met ze gebeurt, dat minder hard aankomt. Verder is het wel gewoon geloofwaardig gespeeld en is geen van de personages storend.
Cloverfield is een totaal andere film dan de vervolgfilm die onlangs in de bioscoop verscheen en daarmee zijn ze ook totaal niet met elkaar te vergelijken. Vergis je dus niet als je een van de films hebt gezien en de andere (alsnog) gaat kijken. Deze film is in ieder geval een van de betere found footage-werken, die geloofwaardig is door de details en het ontbreken van filmmuziek. Daarnaast is het camerawerk goed in gezet voor een aantal mooi geschoten scènes. Het impact wordt groter doordat de camera dicht op de personen zit en het haast voelt alsof je er bij bent. Het acteerwerk en het einde zijn wat middelmatig, maar zeker geen reden om Cloverfield niet te gaan kijken.
