Uit Den Ouden Doosch: Dogville (2003)

Dogville is een denkbeeldig dorp dat zich bevindt in de Rocky Mountains aan het einde van een doodlopende weg. Het is er afgelegen en er komt eigenlijk nooit iemand buiten de bewoners om. Het is dan ook een totale verrassing voor de bewoners als ineens Grace opduikt, met geweerschoten in haar kielzog. Grace is op de vlucht voor een aantal slechteriken. Ze wordt opgevangen door Tom die de schone taak heeft om de bewoners te laten inzien dat ze haar moeten helpen. Ze wordt echter ook gezocht door de politie en de enige manier waarop ze mag blijven, is als ze de bewoners diverse diensten aanbiedt, en laten die nu steeds vreemder en vervelender worden.

Dogville is een typische Lars von Trier-film wat zoveel wil zeggen als dat deze film geen enkel gebaand pad volgt. Dit keer verrast hij de kijker door een vrijwel volledig leeg decor te laten zien, waar de ruimtes, maar ook de straten, zijn gemarkeerd door lijnen op de vloer. Op deze manier worden diverse zaken abstract gemaakt en daar moet je als kijker wel even doorheen. Aan de andere kant, is dat niet een beetje wat je verwacht als je een film van Lars von Trier gaat bekijken? Je wordt als kijker bewust van het feit dat een ruimte niet afgesloten is, terwijl de personages in de film deze wel als zodanig opvatten.

dogville-01

Dogville is zeker geen prettig verhaal, eigenlijk is het zelfs een verhaal dat bijna te gruwelijk is om te vertellen. Het is de vreemde manier van brengen, die het voor de kijker nog te kijken maakt. Het is de derde film van Lars von Trier die een zwaar tragisch verhaal over een vrouwelijke hoofdrolspeelster vertelt en ze hebben meer gemeen, de camera voering is behoorlijk gelijk, waarbij je als kijker zeer dicht op de huid van de acteur zit en dus nog dichterbij alles komt. Het verhaal wordt in dit geval opgebroken in negen hoofdstukken en een proloog, die gescheiden worden door een tekst in beeld, die ons alvast vertelt wat hierna wacht.

Dogville is geen korte film, wat je misschien wel zou verwachten bij een film die zo stilistisch is vormgegeven. Met een speelduur van 178 minuten, ofwel drie uur, moet je er wel echt even voor gaan zitten. Daarbij moet je ook wel tegen de krachtige verhaallijnen kunnen die de films van Lars von Trier zo sterk, maar ook zwaar, maken. In deze lange tijd krijg je als kijker snel het inzicht in de menselijke geest en hoe ontzettend fucked up die kan zijn. Mensen blijken prima in staat om de meest weerzinwekkende daden gewoon goed te praten als dat in hun eigen belang is.

Het acteerwerk van Dogville is absoluut goed te noemen, met hierin een grote rol voor Nicole Kidman, die Grace gestalte geeft. Kidman gaf ook aan in interviews dat ze in eerste instantie vooral verward en overrompeld was door de stijl van Von Trier. Daarbij vond ze het dan wel weer een ontzettend bijzondere ervaring. Op een bepaald moment heeft dit tweetal een lange wandeling gemaakt samen, waarna het beter klikte tussen Lars von Trier en Nicole Kidman. De opnames van Dogville waren gedurende een slordige zes weken, nagenoeg non-stop, wat het geheel natuurlijk tot een redelijke beproeving maakte.

dogville-02

Lars von Trier is dan misschien een experimentele filmmaker met altijd bizarre ideeën, ook hij zorgt graag voor wat zekerheid. Hij maakte dan ook eerst een vijftien minuten durende pilot voordat ze de daadwerkelijke film gingen schieten, om te kijken of het concept dat hij in zijn hoofd had, van een wereld gemaakt van krijtstrepen, zou werken. In deze pilot deden hele andere acteurs mee, en mocht je de twee dvd’s tellende versie in je bezit hebben, dan kun je deze op de tweede disc bekijken.

Een filmmaker als Lars von Trier is dermate invloedrijk op de bijzondere wereld die film heet, dat een film van hem in deze rubriek absoluut niet mocht ontbreken. Dogville is bijzonder om zijn eenvoud, en tegelijkertijd zijn diepgang die gebracht wordt in een lijnenspel dat veel van de kijker vraagt. Je moet je zien in te leven in muren die er niet zijn, waardoor je op de achtergrond van de ene scène iets kunt zien gebeuren wat je eigenlijk niet zou moeten kunnen zien. Het zijn subtiliteiten als dit, die Dogville een unieke kijkervaring maken.

Geschreven door
Max Davidse werd opgevoed met de films van Herbie, Lassie en zo'n beetje het gehele oevre van Bud Spencer en Terrence Hill, toen hij op zichzelf ging wonen kwamen daar heel wat films bij. Inmiddels kijkt hij bijna alles wat los en vast zit, en speelt hij ook regelmatig games op zijn PS4 of Xbox One S.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Gemarkeerde velden zijn verplicht *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

Lost Password

Please enter your username or email address. You will receive a link to create a new password via email.