Stephen King is een meester in het schrijven van verhalen die zich tussen horror, sciencefiction en thriller bevinden. In zijn oeuvre van tientallen boeken is het dan ook niet gek dat een aantal van zijn verhalen zijn verfilmd. Deze zomer kunnen we de verfilming van The Dark Tower verwachten, dus vonden wij het tijd om terug te blikken op een van zijn eerdere titels: Dreamcatcher. Een verhaal dat als boek goed is ontvangen, maar als film bijna flopte.
In Dreamcatcher gaan vier volwassen mannen gezamenlijk naar een boshut om hun jarenlange vriendschap te vieren, ook al hebben ze inmiddels allemaal hun eigen problemen ontwikkeld. Daar vinden ze een man die verward en ziek door de bossen struint en ze vangen hem op. Er lijkt iets niet goed te zijn met hem en wanneer ze hem een paar uur later terugvinden op het toilet blijkt hij bezeten te zijn door een buitenaardse parasiet. Vanaf dat moment gaat het razendsnel: de aliens willen duidelijk geen vrienden met de mens worden en de vrienden doen er alles aan om elkaar in veiligheid te stellen. Ondertussen blijkt dat het leger al jaren in het geheim bezig is om het buitenaardse volk weg te jagen van onze planeet.
Het verhaal is typisch King: over the top, vervreemdend en soms iets smeriger dan je zou verwachten. In het boek werkt dit enorm goed omdat je eigen fantasie aan de haal gaat met de uitgebreide beschrijvingen, maar in de film mis je deze magie. Regisseur Lawrence Kasdan, die verschillende films van Star Wars op zijn naam heeft staan, koos ervoor om het verhaal zo letterlijk mogelijk te verfilmen. Dat heeft enerzijds goed gewerkt omdat veel scènes bijna letterlijk zijn verbeeld. Maar het heeft ook het nadeel dat de situaties wel erg vreemd voorkomen als je ze ineens letterlijk uitgebeeld ziet. Bovendien zijn er zo veel gebeurtenissen in de twee dagen die het boek beschrijft, dat het onmogelijk is om daar een logisch geheel van te maken in een film van ruim twee uur.
De cast is erg goed gekozen. De vier vrienden hebben allemaal hun eigen karaktertrekjes en hebben een goede chemie. Het personage Duddits, een verstandelijk gehandicapte jongen waarmee de vrienden een lange historie hebben, wordt ook fantastisch gespeeld door zowel de jonge (flashback) versie als de volwassen versie; de oudere broer van Mark Wahlberg nam deze taak op zich. De enige mis-cast is Morgan Freeman, die een egocentrische legercommandant voorstelt. Hij lijkt vooral om zijn naam gekozen te zijn want zijn personage is enorm cliché en flinterdun. Dat is jammer, want in het boek leer je ook dit personage goed kennen, waarin zijn jarenlange gevecht met de aliens verklaart waarom hij zich gedraagt zoals hij is.
Deze creature feature is dan ook geflopt als film, maar door fans van Stephen King wordt Dreamcatcher toch gewaardeerd. Het is immers meer dan een verhaal over aliens: het gaat ook over telepathie, over vriendschap en over de menselijke geest. Als je het boek niet gelezen hebt, kan Dreamcatcher heel vreemd overkomen, maar dat is ook precies de bedoeling. Wij zijn benieuwd of met The Dark Tower hetzelfde effect bereikt gaat worden.
