Ditmaal werd het weer de hoogste tijd voor een film met Hugh Grant uit de oude doos. En bij de mededeling dat Hugh Grant de hoofdrol speelt, weet je eigenlijk al direct wat voor rol dit zal zijn, welk genre de film is, hoe het plot ongeveer zal verlopen én hoe het zal eindigen. En dat alles geldt ook bij Four Wedings and a Funeral uit 1994, geregisseerd door Mike Newell en geschreven door Richard Curtis.
Hugh Grant speelt, zoals altijd, een charmante, zij het ietwat ongemakkelijke, jongeman. Zijn naam is Charles en samen met zijn vriendengroep staat hem een jaar vol bruiloften te wachten. We volgen Charles tijdens deze bruiloften (spoilers: het zijn er vier) en hoe hij zich door iedere feestelijk aangeklede hel heen weet te worstelen. Op de eerste bruiloft komt hij de Amerikaanse Carrie (Andie MacDowal) tegen. Liefde op het eerste gezicht, stamelend en hakkelend probeert Charles een eerste gesprek aan te knopen. Dat dit niet direct het grootste succes is maakt gelukkig niet zoveel uit, want ook op de andere bruiloften loopt hij telkens Carrie tegen het lijf.
De vriendengroep die Charles om zich heen heeft is gezellig en dynamisch. Hoewel de verhoudingen tussen de verschillende vrienden onduidelijk blijven, zijn ze overtuigend een hechte groep. Het schijnt dat er in één van de verwijderde scènes meer verteld wordt over de achtergrondverhalen van hoe de vrienden elkaar ontmoet hebben, maar het stoort eerlijk gezegd niet dat deze scène ontbreekt. De kijker neemt voor lief dat deze groep elkaar goed kent en al heel lang heel goede vrienden zijn. De verschillende personages hebben ieder een eigen persoonlijkheid, wat knap schrijf- en acteerwerk is voor zoveel personages.
Het is leuk om te zien dat er aandacht is besteed aan kleine details waaraan je kunt zien dat allerlei extra personages ook verder ontwikkelen. Zo heeft het stel dat trouwt op de eerste bruiloft ineens een baby bij zich bij de tweede bruiloft en een tweede baby bij de derde bruiloft. Dit soort kleine details voegen toe aan de humor van de film. En dat heeft de film ook zeker. Het is een humor die subtiel, lief en klein is, gebaseerd op kleine woorden, zinnen, blikken en opmerkingen. Het is fijn dat de romkom hier niet gebaseerd is op een plat soort humor of een slapstick, maar juist een veel kleinere, gezelligere humor. Het past perfect bij de Britse sfeer en de acteurs weten het gevoel voor humor dan ook fenomenaal over te brengen.
Het meest irritante aan de film is het personage van Carrie. Hoewel alle personages leuk en goed uitgewerkt zijn, gunt de kijker Charles en véél leukere partner dan Carrie. Carrie is verloofd met een rijke sufferd en gaat ondertussen vreemd met Charles. Niet heel netjes, Carrie! Zelfs op de dag van de bruiloft is Carrie nog aan het flirten met Charles. Helaas valt Charles hopeloos voor de charmes van Carrie. Kom op, Charles, je verdient beter! Het einde van de film laat zich in principe raden, maar voor het idee zullen we het toch nog even niet verklappen. Een tweede irritant element aan de film is dat Charles een superleuke bril heeft, die hij veel te vaak afzet. Nee, Charles, zet die bril weer op, hij staat je zo goed!
De hele sfeer van de film is top. Er ligt een heerlijke Britse laag van ongemakkelijkheid, knulligheid en gezelligheid overheen. Hugh Grant zet hier zijn standaard personage neer, maar op een onweerstaanbaar charmante manier. Hoewel we misschien de laatste jaren collectief iets minder van Hugh Grant zijn gaan houden, is dit is dé film om je eraan te herinneren waarom je ook alweer zo verliefd op hem bent. Of beter gezegd, waarom eigenlijk de hele wereld stiekem een beetje verliefd is op Hugh Grant. Vooral met die bril op.
